Zo, we kunnen weer naar huis. Het ultieme doel van de vakantie is op de tweede dag bereikt. We zijn op de hoogst mogelijke top van dit gebied geweest. Ok, het is 964 meter maar dat maakt niet uit want je kan helemaal naar beneden skiën. De naam is Horgaletten en je komt daar via Hanguren en Slettafjellet (bron van vele vrouwonvriendelijke grappen).
De jongens hebben in de ochtend nog een uur les gehad van onze Nicole en toen vond zij het welletjes. De zeekoetjes moesten maar eens de sprong in het diepe wagen. En als je niet weet hoe dat eruit ziet moet je het maar eens googelen. Maar eerlijk is eerlijk, de mannen doen het verbazend goed. De meest heftige valpartij vandaag kwam van mijzelf doordat ik flink even vaart maakte om een kruisende piste over te steken en een achterliggende heuvel op te schieten. Ik was echter zo bezig met de timen van mijn oversteek op hoge snelheid dat ik niet in de gaten had dat de piste nog een bochtje in petto had. Ik schoot dus rechtdoor de piste af en was niet geheel voorbereid op poedersneeuw en andere ellende. Gelukkig is Jan de enige die het gezien heeft en de rest alleen het gestuntel om weer in een verticale positie te komen. Dat viel nog niet mee kan ik zeggen. Vol medelijden hebben ze geweigerd om foto’s of filmpjes te maken waarvoor mijn eeuwige dank. Een andere belangrijke wapenfeit is de voorbereiding voor Oud en Nieuw. Dat betekent een slordige €250 euro aan eten plus een Noors Pretpakket.
Als bonus van de dag hebben we onze calorieën aangevuld bij de Bodega in Voss waar een glas wijn een tientje kost (blij dat ik rij) en het Mexicaanse eten zonder enige bemoeienis van een Mexicaan (observatie van Benjamin) toch heerlijk smaakte.
Nog even een paar sfeerplaatjes. En voor Jos, de foto’s nog steeds van de iPhone en ook wat te donker. Het lijkt wel schemer maar dat is het niet.
Jan Aartsen
Recente reacties