door Jan Aartsen | donderdag, 26juli, 2018 | Benjamin, Canada
Na een lang ziektebed ben ik eindelijk ontslagen uit ziekenhuis Aartsen! Dit kan natuurlijk alleen maar gevierd worden met het vrijheidsbeeld en Washington! Eergisteren zijn we op tijd opgestaan en hebben we dan ook de boot genomen naar Liberty Island. Na een (semi) propaganda tour op de boot konden we aan de drukte van de boot ontsnappen en ons wanen in de drukte van het eiland. Daar, na te hebben genoten van een ijsje met zicht op de skyline van Manhattan besloten wij het beeld te beklimmen. Eerst moesten we voor de 2e keer een extensieve security check ondergaan en een druk tentje waar tot 2 keer toe je kaartje werd gecheckt, maar we waren binnen! Na het klimmen van bijna 200 traptreden konden we genieten van het prachtige uitzicht vanaf het voetstuk van het beeld, maar…wij Aartsen willen meer! Dus zijn we vervolgens de nauwe trappetjes in het beeld zelf gaan bestijgen. En màn, wat was dat het waard! Niet alleen kon je de de stad vanuit een nóg hoger punt bekijken, je kon tevens Lady Liberty door de haartjes strelen, op advies van de ranger die daar de boel in de gaten hield.
Nadat we weer een te drukke boot terug te hebben genomen en een lunch bij het altijd lekkere TGI Fridays hebben gehad gingen we naar Ground Zero. Een indrukwekkend monument voor een verschrikkelijke gebeurtenis. Wat mijn aandacht misschien nog wel meer trok was een papiertje verderop, met de namen van alle brandweermannen die hun leven gaven voor de slachtoffers van 9/11, echt een bizarre gebeurtenis.
op een lichtere noot, daarna hebben we Wallstreet behandelt, dé hotspot voor elke kapitalist! Uiteraard was de straat dan ook gezierd met een gebouw van onze Donald. Daarna zijn we de Empire State gaan overtreffen met de One World Tower. En laten we maar zeggen dat die Amerikanen er een (propaganda) showtje van maken. Daarna uiteraard een prachtig uitzicht en vervolgens gesloopt naar huis toe.
de volgende dag vroeg opstaan voor een 3,5 durende treinrit naar Washington. In tegenstelling tot New York is Washington rustig en ruim, en met ruim bedoel ik ENORM. Na het prachtige Kapitool te hebben gezien liepen we naar het Washington monument, en een survival kit en stevige bergschoenen zijn geen overbodige luxe (het was een aardige afstand). Nadat we het monument zagen wat jammer genoeg ontoegankelijk was wegens bouwpraktijken, zijn we doorgelopen naar Licoln. Een mooi beeld van Abe die uitkijkt over het Washington monument en over zijn eigen gekoelde souvenirshop. We zijn nu doorgelopen naar het huisje van Donald waar zichtbaar een sniper op het dak ons in de gaten hield (vooral Joshua, die maniak). En daarna zijn we teruggelopen naar het station onder temperaturen waarin de Sahara een koelkast leek. In de trein terug werd ruimschoots gecompenseerd voor de hitte met een intense regenbui, waar de ietwat klungelig gebouwde Amerikaanse trein niet tegen kon. Waardoor ik 3,5 uur met natte broek heb gezeten! (Dat komt door de condens, aldus de conducteur.) Na een natte rit kwam aan deze dag net als dit artikel, een einde.
door Jan Aartsen | maandag, 23juli, 2018 | Barbara, Canada
Na een onrustig nachtje door het nabijgelegen Pieterburen zijn we UITGEBREID gaan ontbijten bij Junior’s. Megaveel personeel en een overdaad aan lekkernijen maakten, dat we de rest van de dag geen eetbehoefte meer hadden.
Hierna is Benjamin een rustdagje gaan nemen en het moederdier ging met Jan en Joshua op pad. Uiteraard hebben we eerst de jaaromzet van de Legowinkel naar een nieuw record gebracht. Vervolgens de Trump-toren gezien (één van meer) en bij Abercrombie gewinkeld alwaar helaas geen uitverkoop. Het bleef warm en plakkerig, maar met een waste of energy doen de Americanos verwoede pogingen om met de airco in de winkels ook de buitentemperatuur omlaag te brengen.
Met zijn allen smiddags naar de M&M’s waar chocola voor goudprijzen als zoete broodjes over de toonbank vliegt.
We eindigen de dag met een potje Game of Thrones Monopoly en gigagrote pizzapunten van de pizzeria onder het appartement om vervolgens op tijd ons bed in te rollen.
door Jan Aartsen | maandag, 23juli, 2018 | Benjamin, Canada
Nu (bijna) de hele famillie nog in coma ligt leek het mij wel gepast om maar gehoor te geven aan de smeekbeden van mijn vader en ook maar eens wat te schrijven op deze blog. (Voor de referentie, het is hier rond half zeven s’ochtends.) Het is inmiddels wel duidelijk uit de berichten dat ik jammer genoeg de griep heb in New York…geweldig! Maar dat heeft me niet gestopt om gisteren vol te genieten van Times Square, Empire State en de stripwinkel waar Joshua al zo lang om zat te zeuren. Achteraf had ik welliswaar beter in bed kunnen blijven, maar màn wat was het het weer waard! Van de prachtige beelden van Times Square en Mickey en Minnie Mouse die daar vergingen onder het weer van 30 graden, tot de kleurrijke en stereotype bevestigende mensen in de stripwinkel die ervoor zorgden dat ik maar eens goed naar mezelf ging kijken! Vandaag blijf ik maar even uitrusten in het appartement opdat ik morgen de vakantie hopelijk weer kan verrijken met mijn stralende aanwezigheid.
door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
Fijn als zaken weer kloppen. We fotograferen onder het bord “no photos” zonder meteen meegenomen te worden. (Anderen wel). De immigration neemt zijn tijd om van alle vingers een afdruk te nemen en een foto zonder bril (fam Aartsen dus bijna onherkenbaar, helaas geen plaatjes van). Het hele proces neemt vijf kwartier.
Gelukkig is onze privé chauffeur een geduldige Rus die braaf zit te wachten met een bordje fam Aartsen op zijn buik. Stop hem echter niet in een te grote Amerikaanse wagen wat dan komt de Russische beer los. Bij de Lincoln Tunnel doet hij een spelletje Russisch Roulette met een minstens zo grote auto en proberen we samen of we in 1 baantje passen maar twee omver gereden pilonnen later blijkt dat niet helemaal te kunnen.
Voor ons wel lollig. Hij brengt ons verder keurig bij ons appartement dat echt op een steenworp van Times Square ligt.
Benjamin kruipt even zijn bed in en is binnen vijf minuten vertrokken. We zijn allemaal een beetje moe want Barbara laat de fles Orangina stuiteren en stampt nog even met de blote voet de scherven tot handzame stukjes. Het resultaat is een overzichtelijke slagaderlijke bloeding gemengd met een agressief zure Orangina. De natuurstenen vloer zal nooit meer hetzelfde zijn. Helaas weer geen plaatjes van. Dat leek me niet gepast en ik moest ook de zooi opruimen.
Nog even Broadway op gelopen en TGI Fridays toegevoegd aan ons lijstje van America’s best fast food. Alles blijft er gelukkig in en wij liggen voor achten allemaal in bed. Joshua heeft niet eens gemerkt dat we het bed van Jan moesten opmaken. Morgen toch echt even checken of die Lego Set van $100,- in Nederland niet twee keer zo duur is.
door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
De kop is eraf! Gelukkig niet die van de chauffeur van Taxi Zwart. Die was namelijk precies op tijd maar dat had anders kunnen verlopen als hij te laat was geweest. Om 4 uur gingen er twee tot drie wekkers. En om 5 uur precies werden we opgepikt. Allemaal wat kleine oogjes maar Benjamin had wel de allerkleinste. De hele nacht gehoest en nog lang niet fit. Maar daarover later meer.
United Airlines verdient geen duimpje omhoog. Het inchecken verliep zeer moeizaam doordat het lot onze Jan had aangewezen voor een extra security check. Dat maakte dat het online niet lukte en ons mooie plekje in de rij moesten opgeven omdat we gedwongen werden om de zuil te gebruiken die dus om dezelfde reden ook niet werkte. Dus toch maar weer ouderwets bij de balie.
De vlucht verliep zo soepel dat Benjamin soepel de weggekauwde vliegtuigprak in een zakje kotste. De arme man hing van paracetamol aan mekaar om te voorkomen dat we aan de grens in quarantaine zouden moeten. Je weet het maar nooit met die Amerikanen. De landing was verder zo ruw dat er zenuwachtig gegiebeld werd en spontaan geapplaudisseer. Maar WTF, we zijn er.
Jan Aartsen
Recente reacties