We zijn van start

De kop is eraf! Gelukkig niet die van de chauffeur van Taxi Zwart. Die was namelijk precies op tijd maar dat had anders kunnen verlopen als hij te laat was geweest. Om 4 uur gingen er twee tot drie wekkers. En om 5 uur precies werden we opgepikt. Allemaal wat kleine oogjes maar Benjamin had wel de allerkleinste. De hele nacht gehoest en nog lang niet fit. Maar daarover later meer.

United Airlines verdient geen duimpje omhoog. Het inchecken verliep zeer moeizaam doordat het lot onze Jan had aangewezen voor een extra security check. Dat maakte dat het online niet lukte en ons mooie plekje in de rij moesten opgeven omdat we gedwongen werden om de zuil te gebruiken die dus om dezelfde reden ook niet werkte. Dus toch maar weer ouderwets bij de balie.

De vlucht verliep zo soepel dat Benjamin soepel de weggekauwde vliegtuigprak in een zakje kotste. De arme man hing van paracetamol aan mekaar om te voorkomen dat we aan de grens in quarantaine zouden moeten. Je weet het maar nooit met die Amerikanen. De landing was verder zo ruw dat er zenuwachtig gegiebeld werd en spontaan geapplaudisseer. Maar WTF, we zijn er.