En toch maar terug

Het is natuurlijk onvermijdelijk maar je moet ook weer een keer terug. Het eerste stuk gaat per kameel en als het in dat tempo zou doorgaan duurt het allemaal nog wel even. Het blijkt ruim twee uur lopen te zijn terug maar het Hotel. Het zou toch echt handiger zijn om je naar het kamp te rijden en vanuit daar met de kamelen de woestijn in te gaan. Helaas zit er geen ideeënbus aan de kameel en de begeleider lijkt me voor dit soort gesprekken minder geschikt. Bij het Hotel schakelen we over op gemotoriseerd vervoer en als ik mijn benen weer bij elkaar weet te brengen stap ik op het gaspedaal. Vanuit Zagora een rustige rit terug naar Petite Riad. Nog genoeg tijd voor een bezoek aan de Atlas Studio’s. Dat blijkt hartstikke leuk en ook het diner in ons favoriete Riad met onze huisslaafjes maakt een hoop goed. Na een goed ontbijt op naar Marrakech. Ik was ietwat bezorgd over de tocht door het Atlas gebergte door de vele werkzaamheden en de stukken onverharde weg maar Thank God it’s Friday. Dit wel heel letterlijk want iedereen is thuis of in de Moskee. Wij rijden lekker door en hebben nog mooi de tijd om in Marrakech de laatste Dirham nog uit te geven. Het voelt als thuiskomen. Het laatste diner doen we in het restaurant waar we ook begonnen zijn. Top.