Het is wat triest maar ik schrijf dit stukje op de dag dat we Belfeld weer verlaten. We hebben hier de eerste week doorgebracht in het huis van Wilma. Het is een een zelfknutsel huis met een wat aparte indeling maar het heeft wel sfeer. 

Veel ruimte om het huis maar helaas ook enkele mogelijkheden voor Rakas om op avontuur te gaan hetgeen hij ook binnen twee minuten deed. Usko peinst er niet over om er vandoor te gaan maar Rakas gaat meteen aan de lange lijn want die jongeman heeft ambities. Die komen vooral naar voren met de kat Bruce. Dat is de huiskat van Wilma met een Niet Aangeboren Hersenafwijking (NHA). Die snapt dus niet dat als het huis verhuurt is aan een gezin met twee honden dat je beter met je knapzak in de Pipowagen van Wilma kan gaan slapen. Het beestje probeerde maar naar binnen te komen en liep daarbij tegen het voornaamste wapen van Rakas aan, Dat is naast zijn indringende kaaslucht een volume van plus 90 dBa. Bruce (b)Lee(k) echter hardleers waardoor wij deuren en ramen dicht moesten houden wat weer ten goede kwam aan de hoeveelheid vliegen en muggen die zich in ons huis genesteld hadden.

Over hondengeluiden gesproken moet ik ook even vermelden dat ons duo met gemak Placido Domingo en José Carreras kunnen verslaan. Een huis verder blijken twee Pommerianen en twee herdershonden te wonen. Als wij daar langslopen ontstaat er een samenzang waarbij Usko zich ontpopt als een ware vocalist en de leiding neemt door een gehuil aan te heffen dat je alleen in arctische natuurseries nog hoort. Dit gênante kabaal houdt dan zeker een 100 meter aan en dat zowel op de heen als terugweg. Gelukkig vinden we een sluipweg om het kabaal te vermijden maar als de ezels gaan balken en/ of de Buffels gaan galopperen knalt Rakas er vocaal in. Deze dieren liepen er naast dromedarissen daadwerkelijk in de wei.