Tja, schrijf je in Oostenrijk een stukje over het geheugen en voordat je het weet ben je alweer een week thuis en moet je het reisverhaal afmaken met alleen de herinneringen. Vergeef me daarom de ietwat romantische en weemoedig inslag van dit stuk mocht dat zo als lezer op je overkomen. Ik zit alleen op de bank thuis met Jan in Berlijn en Barbara met de bosheksen aan het rondvliegen in Alkmaar en Benjamin met Joshua onschuldige foto’s sturen van een gezellig café in Amsterdam terwijl ze ondertussen over de wallen schuimen en harddrugs gebruiken. Dat versterkt mijn heimwee naar vorige week.

Vorige week hebben we Laura toegevoegd aan het reisgezelschap. Meteen meegenomen in alle familiegewoonten. Eten in Dolomitenhof en s’avonds potje Risk met heavy metal op de achtergrond. Het heeft wat aanpassing gevraagd maar is helemaal goed gekomen. Er is nog veel gedaan in de laatste week. Benjamin met Laura naar Salzburg, Jan en Joshua naar de zoutmijnen en het adelaarsnest en veel wandelen. Leuk was het moment waarop Rakas tegen een koe aan het blaffen was en Benjamin dat aan de overkant van het dal kon horen. Hemelsbreed meer dan een kilometer schat ik.

De terugreis is met de nodige vertraging in Duitsland en de jongens eten ergens onderweg. Wij kunnen gelukkig Rakas nog uitlaten en het ontbijt hebben we wegens Corona en algehele muffigheit in de ontbijtzaal buiten op het terras genoten.

 

Belangrijk onderdeel van je geheugen is geur en smaak dus we eten de eerste avond bij de Dolomitenhof een echt Oostenrijks familiebedrijf waar we goede herinneringen aan hebben. Zoals het hoort is het personeel nog hetzelfde van 7 jaar gelden alleen wat ouder. De toen als slecht lopende dame in de bediening is nu duidelijk aan haar tweede heupprothese toe. Het is een godswonder dat de halve liters bier nog vol aan tafel komen, zo waggelt ze. Om de diagnose goed te kunnen stellen heb ik haar meerdere keren op en neer laten lopen voor servetjes en een waterbak voor de hond en rondjes bier. Blijft leuk om naar werkende mensen te kijken als je vakantie hebt.

De echtgenoot blijkt overigens uitstekend Nederlands te spreken. Konden we ons allemaal niet herinneren van de vorige keer dus besluiten we dat hij het toen niet kon. Nagevraagd blijkt de man 5 maanden in Nederland gewerkt te hebben. Welke periode en om welke reden blijft in de sluieren van de geschiedenis verhuld maar hij is te jong om te vragen of hij de fiets van mijn opa gezien heeft, als u begrijpt wat ik bedoel. De rest van de avond zijn we toch wat spaarzamer met ons commentaar. De kaart was overigens in 7 jaar niet echt gewijzigd. Nog steeds veel vlees en patat. Rakas heeft zich keurig gehouden gedurende de hele maaltijd. De eigenaar had zijn kippen en konijnen losgelaten als test voor zijn goed gedrag en als blikken hadden kunnen doden waren ze er allemaal rijp voor de stoofpot geweest. 

 

Het weer is warm tot zeer warm. Eigenlijk te warm voor ons. s’avonds komt er zo nu en dan een stevige onweersbui maar dat brengt eigenlijk geen echte verkoeling dat is pas voorspeld voor de tweede week. Hieronder wat plaatjes over onze eerste en niet laatste loopje naar de Dolomitenhof en wat plaatjes van het loopje om de kop. Dat is een loop van een 4,5 kilometer rondom de bergkop waarop we zitten. Geschikt voor Rakas en interessant omdat er paarden en koeien met grote bellen om hun nek rondlopen.