De vlag is uit! We hebben na 23 jaar het rijk alleen! Wat kan je niet allemaal doen op vakantie nu je het weer helemaal voor jezelf kan beslissen. Luxe uit eten gaan, een film kijken die anders weggehoond wordt, het nachtleven van Swallenbach ontdekken, een boek lezen (ik heb er 4 mee). Zelfs vroeg opstaan om een loopje met de hond te maken in de rust en koelte van de ochtend is een aantrekkelijk beeld. De realiteit is echter anders. We eten het opgewarmde prakkie van de avond ervoor want weggooien is zonde en we sloffen langs de fruitbomen en zien een franse actiefilm die we prima met de jongens hadden kunnen doen. De boeken blijven lekker in de tas en om 22:00 uur rollen we ons bed in na een glaasje “smaragd” van de Grüner Veltliner.

Het eerste nachtje is opvallend rustig verlopen. Geen nachtelijk gescharrel in de gang op zoek naar het toilet om het teveel aan bier weer kwijt te raken (maal 3). Rakas trippelt nog wel wat op en neer door de verschillende kamers op zoek naar zijn baasjes. Dat is naast het geslobber uit zijn waterbak echter al zo een huisgeluid zodat we daar niet wakker van worden. Voor de rest is dit huis naast muren van minstens een meter dik ook uitgerust met in elke kamer een ventilator. Hierdoor kan zelfs Barbara bij deze temperatuur lekker slapen.
Over de temperatuur gesproken kan ik melden dat de volgende volgende dag de meest koele en natte dag van ons verblijf zijn. (ik schrijf dit de 14e) We pakken onze regenjacks want het hondje heeft recht op zijn rondje. We komen op eine Gipfel runde op de Jauerling. Dat is de hoogste berg (950 meter) in onze achtertuin en je kan met de auto bij de top komen en daar een rondje om de top lopen. Uiteraard nemen we op zo’n dag geen foto’s want dat zou het ideaalbeeld van die hier gepresenteerde vakantie alleen maar naar beneden halen.

Het uitzicht is toch erg mooi tussen de buien door en we treffen halverwege een tentje van het natuurpark aan waar je lekker kan eten en van het uitzicht genieten. Ik kan alvast verklappen dat we dat nog tot twee keer aan toe gedaan hebben. De volgende dag pakken we het echter wat ambitieuzer aan. Vandaag willen we achter ons dorp uit omhoog de berg op om te zien of we een tentje kunnen bereiken dat 2,5 uur lopen is. Het eerste deel hadden we al verkend met onze losse loopjes met de hond en dat wat toch wel pittig stijgen met een hartslag van 130-140. Vol vertrouwen dat we dat effe gaan doen nemen we water, 2 droge broodjes en 2 appeltjes mee. Blijkt dat de weg het dal uit 5 kilometer doorstijgen is met een aardig stijgingspercentage. Bij elke bocht hopen we een vlak stukje te zien om even op adem te komen maar helaas pindakaas. Bovenaan gekomen blijkt dat we voor ons tentje eerst weer moeten dalen om op de terugweg dan weer te moeten stijgen. Onder het motto we zijn wel goed maar niet gek, genieten we van ons droge broodje en dalen weer ruim 5 kilometer naar Swallenbach. Ons horloge feliciteert ons beiden met het behalen van een nieuw record “verbranden van actieve calorieën” tijdens een workout. Het is maar dat je het weet. We zijn allebei volledig gesloopt. Alleen Rakas lijkt nergens last van te hebben die lacht ons vierkant uit en huppelt de hele wandeling van links naar rechts en snuffelt aan alles. Zelfs een slang kan hem niet deren

De dag na onze monstertocht zijn we weer onze Gipfel tour gaan lopen maar dit keer met mooi weer en een warme lunch op het uitzichtpunt. De Wiener Schnitzel werd geserveerd door twee in klederdracht geklede (wat oudere) lokaaltjes. Zonder haar spreektempo maar enigszins aan te passen wisten we na wat small talk een reservering voor de dag erna uit te persen om dan met volle sterkte terug te komen. Gretl vond het allemaal geweldig als we maar wel om 16:30 ons melden wan anders krijgt de kok een Burn Out.