Soms heb je van die vakanties waarbij je al een week voordat hij afgelopen is je weer met de terugreis bezig bent. Dan krijg je zo’n meewarig onderbuik gevoel. “Het zit er bijna op, gelukkig hebben we nog een paar dagen”. Kent u dat gevoel? (Denk bij deze zin de stem van dominee Gremdaat).

Nou wij hebben dat gevoel in het geheel nog niet. We zitten nog volop in de vakantiestemming. We gaan van Drangsnes naar Varmaland en maken de plannen voor deze en de laatste dag. Dan moeten we de inmiddels afgespoten auto voor 16:00 uur ingeleverd hebben. Er zijn nog teveel dingen die we kunnen zien. Zoals een visfabriek, schapenmuseum met breiwerkjes en andere folklore maar we besluiten ons te beperken tot de natuurverschijnselen. Watervallen, kraters, wandelingen in natuurgebieden, vulkanen, er staat van alles op het menu. We rijden nu echt het fjordengebied weer uit en het landschap past zich aan. We komen nog langs de Baula die ons doet denken aan de Lonely Mountain van de Hobbit. We zien helaas geen dwergen en ook Smaug is niet thuis. Als je denkt WTF is Baula? Zie hieronder de Wikipedia quote.

Een besneeuwde BaulaHoogte934 mCoördinaten64° 53′ NB, 21° 24′ WLLiggingIJslandTypeBatholietLaatste uitbarsting3,5 miljoen jaar BP

De Baula is een 934 meter hoge conische berg in het westen van IJsland. Baula is lichtrood tot oranje van kleur, die door de steensoort ryoliet veroorzaakt wordt. Baula ligt vlak aan de Hringvegur niet ver van de Bifröst faculteit en de Grábrók krater. De berg bestaat uit rotsmassa dat zo’n 3,5 miljoen jaar geleden diep vanuit de aarde naar boven tot aan de oppervlakte werd gestuwd (een batholiet). De Baula valt op door zijn bijna perfecte piramidevorm en wordt geflankeerd door zijn kleine broertje, de Litla-Baula waar zeldzame zuilvormige strengen van ryoliet worden gevonden.

Baula en Litla-Baula worden tot de mooiste bergen van IJsland beschouwd.

De Grabrok krater stond ook op het menu en de Bifrost mocht natuurlijk niet ontbreken maar dit heeft meer met de legendarische Thor films van Marvel te maken dan de Universiteit die het eigenlijk is.

We klimmen, wandelen, rijden rond en verbazen ons over de vergezichten met dramatische luchten en het snel wisselende weer. De afstanden die we moeten rijden vallen vandaag erg mee dus we besluiten spontaan naar Husafell te gaan. Daar komt een bekende IJslander vandaan maar die zijn we snel vergeten. In feite is alles van Husafell snel te vergeten want er is daar werkelijk niets. Het hoogtepunt van Husafell dit jaar is toevallig door een voorbijkomende toerist gefilmd. Zie de video hieronder.

We dineren in ons hotel. Joshua neemt zijn zevende burger deze vakantie en ik een lekker stuk heilbot. De vis is hier altijd goed valt mij op. Nooit droog doorgebakken maar ook niet glazig en niet gaar. Heerlijk. We gaan voordat we teruggaan nog een keer bij Loki lunchen in Reykjavik om daarna de vulkaan te bezoeken die in 2021 nog volop lava aan het uitbraken was. Die ligt maar 40 km onder Reykjavik in een soort vulkanisch wasteland. Toch staan er aan de kust hier en daar huisjes. Ik denk dat sommigen het toch wel benauwd hebben gehad in die tijd. Er is hier en daar ook een poging gedaan barricades te maken voor het geval dat de lava richting de oceaan zou gaan. Mij zou het verbazen of een dammetje werkt. Als je zo’n tong van zwart lava door het land ziet likken denk ik niet dat er iets is dat het kan tegenhouden. Leuk om te vermelden is dat op de korte wandeling naar het lavaveld we een groepje toeristen tegenkomen. Opeens horen we “Rise Up” en zien we een vriendelijk geheven vuist. Verward roepen Joshua en ik “Yeah” omdat aan de kleding te zien duidelijk een Amerikaan moet zijn. Tien seconden later realiseren we ons dat het geen christelijk appél is maar de strijdkreet van de Falcons. Het footballteam uit Atlanta waar Joshua een petje van op zijn hoofd heeft. We worden overvallen door een warm gevoel van broederschap terwijl ik toch echt een pet van de concurrent op mijn hoofd heb. Maar dat “kan niet boeien” in goed Nederlands. Stiekem oefen ik mijn slogan “Go Birds” , je weet maar nooit. Een andere kreet van mijn team The Eagles is “Fly Birds Fly” en dat is precies wat we moeten gaan doen.

We komen natuurlijk te vroeg op het vliegveld aan en de dame die de auto inneemt heeft 7 jaar in Utrecht gewoond en accepteert de gloednieuwe Nissan zonder dat ze kan zien of er een krasje onder het vuil zit. De vlucht terug verloopt soepel en we denken geluk te hebben omdat de stoel naast ons leeg blijft en we met zijn tweeën drie stoelen kunnen bezetten. Heerlijk om niet binnen 1,5 meter van een vreemdeling te hoeven zitten zonder mondkapjes. Voel je je toch wat veiliger.

Hé, op welke rij zit dat mannetje met die vieze hoest?? Is dat een roker? Of . . .