Vandaag vastbesloten om een wandeltocht tussen twee van de vijf dorpen te maken. Gezien onze ervaring van gisteren kiezen we een iets minder bekende tocht maar wel een van de mooiste. We gaan met de trein naar Corniglia en lopen dan terug naar Manarola. Omdat ik zestig plus ben mag ik met het busje van het station naar het centrale pleintje in het dorp. Een goed keuze want het dorp ligt in tegenstelling tot de andere dorpen ongeveer honderd meter boven zeeniveau. Het is een schattig mooi dorpje met in verhouding veel te heftige kerkklokken. Als Barbara met het thuisfront belt barst er een hemels kabaal uit maar het is dan ook zondag en dan mag de koster helemaal los. Achteraf blijkt er een soort processie geweest te zijn en zien we een als een monnik verklede man door de straat lopen. Omdat ik niet kan onderscheiden of dit zijn dagelijks tenue is of zijn vrijgezellendag kies ik er maar voor om geen foto te maken.
Komen we vandaanGaan we naartoe“Ons dorp”
We starten bergop tot mijn shirt echt helemaal doorweekt is. Gelukkig zijn er ook schaduw stukken en worden we verwend met doorkijkjes van waar we vandaan komen en waar we naartoe moeten. Het eindigt in de volle zon tussen de wijnranken door. Er is zelfs een soort barretje tussen de stokken in waar je dan op een kistje van de locale wijn mag genieten terwijl je de volgende jaargang ziet groeien. Wij doen dat maar even niet omdat we begrijpen dat alcohol, extreme warmte en toch wel heel smalle paadjes met diepe afgronden een lastige combinatie is. In een plaatsje aangekomen lopen we wel zomaar tegen een toprestaurant aan en krijg ik de lekkerste vissoep ooit. Terug in ons dorpje wat opfrissen en om 18:15 bij het kantoortje van de grootste malloot van Manarola wachten om met het bootje te gaan. We hebben namelijk een sunsettour geboekt via ons hotel. Onze gastheer lijkt onder invloed van iets en ons reisgezelschap bestaat uit een Japanse moeder met haar dochter en vijf heren met bloemetjes in het haar die duidelijk meer interesse in zichzelf en elkaar hebben dan de rest van de wereld. Dat kan niks worden zou je zeggen.
Het tegendeel is waar. De rare gastheer gaat bij de eerste gelegenheid van boord en zien we niet meer terug. De kapitein is een kanjer en het blijkt dat de mannen en de Japanners allemaal uit de VS komen. Er is een soort vreemde klik en de heren maken er echt een feest van. Ze dollen en plunderen brutaal de drankvooraad. De ene fles na de andere wordt uitgedeeld en de Moeder en dochter drinken niet. Het feest is compleet en iedereen heeft het helemaal naar de zin. Er wordt gezwommen en ze onderzoeken zwemmend een grot. De mannen noemen elkaar chica’s en gaan uit hun bol ze de YMCA dansjes doen.
Het mooie van 5 Terre is dat de plaatsjes verbonden zijn met een spoorlijn. Je koopt een dagkaart of zoals in ons geval voor een drie dagen kaart en je mag onbeperkt gebruik maken van trein, bus, het betaalde voetpad van het natuurpark. Je kan zelfs drie dagen op het stations toilet zitten en gebruik maken van je exclusieve internet toegang via de wifihotspots van de spoorwegen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Wij kiezen voor een kort ritje met een gekoelde trein om vervolgens een stuk te lopen.
Dat lopen blijkt niet zo’n succes. We zijn namelijk niet de enige en het eerste deel is recht omhoog de berg op. Bij een temperatuur van plus 30 gutst het zweet dan van het lijf. Dat is bij jezelf en lieftallige partner nog te handelen maar in een file van borrelende en zwetende toeristen tellen we zo tien huidaandoeningen en veeg ik de huidschilfers met zweet van mijn bril. Barbara wordt er onpasselijk van en voordat de situatie uit de hand loopt keren we om en pakken een heerlijk koud biertje met bruchetta op een pleintje in het dorp. Het is namelijk wel vakantie.
Eenmaal in het hotel frissen we weer op door douche en airco en maken we ons op voor de laatste etappe van de dag. Een diner bij Billy’s. Dit is zo’n beetje het beste restaurant van Manarola en in het vervolg van ons straatje nog een stukje hoger de berg op. Ze hebben twee shifts per avond en is mateloos populair. Onze host Loris heeft een plekje voor ons geregeld en als we op de afgesproken tijd aankomen blijkt het hele straatje vol te staan met mensen die een reservering hebben. Of we nog even willen wachten en met een gratis glas koele bubbels in de hand willen we dat best. Het lijkt erop dat de hele situatie uit de hand gaat lopen en dat de carabinieri met wapenstok het dronken gepeupel van de eerste shift van het terras moet slaan. Maar als een wonder opent Petrus in de vorm van een schorre regelneef de poorten van de hemel en zitten we binnen 10 minuten op straat. Het blijkt dat er wat keurig gedekte tafeltjes in het straatje zijn gezet om de capaciteit wat op te krikken. Geen straf want de straatjes kennen hier geen gemotoriseerd verkeer. Spijtig echter voor het personeel want die moeten extra ver lopen. Gelukkig heeft onze ober naast goede manieren ook jonge benen en verdient hij met zijn inspanning een leuke fooi die hij (met oprechte tranen in de ogen van dankbaarheid ) van zijn Hollandse meester mag ontvangen.
Denk je stilletjes zestig te kunnen worden. Zonder al teveel poespas stiekem een ander decade in rommelen zonder dat iemand het in de gaten heeft. Lekker anoniem de dag laten verlopen en dan later kunnen zeggen: Oh, mijn verjaardag? Die is allang geweest joh!
Ik heb het geprobeerd maar het heeft niet gewerkt. Dat gaat dus niet als je vrouw Barbara heet. Stiekem heeft zij er een “ding” van gemaakt en met allerlei collaborateurs een complot gesmeed. Ik had oprecht niets (nou ja niet veel in ieder geval) in de gaten. Zij was trouwens niet de enige. Ook de jongens hebben de wat emotionelere kanten van mijn karakter onderzocht en zijn tot een origineel cadeau gekomen voor mijn verjaardag. Wat betreft Barbara’s inbreng, lees dit verslag! Wat de jongens bedacht hebben moet je maar eens bekijken de volgende keer als je bij ons op bezoek komt.
Op de bewuste dag kreeg is dus te horen volgende week gaan we naar Cinque Terre. De vijf romantische dorpjes aan de middellandse zee in Italië. Het best bereikbaar met trein en te ontdekken per voet. 4 nachtjes in Manarola. Midden in het centrum. Heerlijk! De jongens zorgen voor zichzelf en de honden en ik ga zo’n kwart eeuw terug in de tijd en samen met Barbara op avontuur.
Appeltje eitje. Met het vliegtuig naar Genua en dan met de taxi naar het Nervi station en met de trein naar Levanto, even overstappen dan het boemeltje. Op het station de voetgangerstunnel in daarna 60 meter naar rechts de berg op en dan weer rechts na 40 meter een zwart hek en daar wacht een luxe gekoelde kamer.
Klinkt eenvoudig en dat is het ook, maar ja zestig hé. De nachten voor vertrek heeft Loki ons al redelijk uitgewoond. Tel daarbij op dat we iets te vroeg op Schiphol waren en even moesten wachten. (3 uur) Het vliegtuig zijn slot miste door incompetent KLM personeel en daardoorheen laat was en we door een Taxichauffeur precies op tijd in het station werden losgelaten. ( geen stress hoor). En de temperatuur in Italië significant hoger is dan mijn oude lijf kan handelen. Al deze factoren resulteren in een Zombiereis. Dat is een staat van zijn dat niets je meer kan gebeuren. Je bent immers al overleden. Zonder je ergens nog druk om te maken onderga je emotieloos alle ontberingen en denk je alleen maar aan eten en een bed. Laat dat niet precies hetgeen zijn dat me in Manarola te wachten staat.
Het is een prachtig dorpje en we worden aangenaam professioneel ontvangen. Het sfeertje is werelds (je hoort alle talen van de wereld) en het eten geweldig als je vis en andere zeedieren tot menselijk voedsel rekent.
Na een nachtje heerlijk gekoeld en beneveld (door de lokale wijn) geslapen te hebben gaat ons avontuur beginnen.
Visueel iets minder maar wat smaak betreft onovertroffen.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties