Denk je stilletjes zestig te kunnen worden. Zonder al teveel poespas stiekem een ander decade in rommelen zonder dat iemand het in de gaten heeft. Lekker anoniem de dag laten verlopen en dan later kunnen zeggen: Oh, mijn verjaardag? Die is allang geweest joh!

Ik heb het geprobeerd maar het heeft niet gewerkt. Dat gaat dus niet als je vrouw Barbara heet. Stiekem heeft zij er een “ding” van gemaakt en met allerlei collaborateurs een complot gesmeed. Ik had oprecht niets (nou ja niet veel in ieder geval) in de gaten. Zij was trouwens niet de enige. Ook de jongens hebben de wat emotionelere kanten van mijn karakter onderzocht en zijn tot een origineel cadeau gekomen voor mijn verjaardag. Wat betreft Barbara’s inbreng, lees dit verslag! Wat de jongens bedacht hebben moet je maar eens bekijken de volgende keer als je bij ons op bezoek komt.

Op de bewuste dag kreeg is dus te horen volgende week gaan we naar Cinque Terre. De vijf romantische dorpjes aan de middellandse zee in Italië. Het best bereikbaar met trein en te ontdekken per voet. 4 nachtjes in Manarola. Midden in het centrum. Heerlijk! De jongens zorgen voor zichzelf en de honden en ik ga zo’n kwart eeuw terug in de tijd en samen met Barbara op avontuur.

Appeltje eitje. Met het vliegtuig naar Genua en dan met de taxi naar het Nervi station en met de trein naar Levanto, even overstappen dan het boemeltje. Op het station de voetgangerstunnel in daarna 60 meter naar rechts de berg op en dan weer rechts na 40 meter een zwart hek en daar wacht een luxe gekoelde kamer.

Klinkt eenvoudig en dat is het ook, maar ja zestig hé. De nachten voor vertrek heeft Loki ons al redelijk uitgewoond. Tel daarbij op dat we iets te vroeg op Schiphol waren en even moesten wachten. (3 uur) Het vliegtuig zijn slot miste door incompetent KLM personeel en daardoorheen laat was en we door een Taxichauffeur precies op tijd in het station werden losgelaten. ( geen stress hoor). En de temperatuur in Italië significant hoger is dan mijn oude lijf kan handelen. Al deze factoren resulteren in een Zombiereis. Dat is een staat van zijn dat niets je meer kan gebeuren. Je bent immers al overleden. Zonder je ergens nog druk om te maken onderga je emotieloos alle ontberingen en denk je alleen maar aan eten en een bed. Laat dat niet precies hetgeen zijn dat me in Manarola te wachten staat.

Het is een prachtig dorpje en we worden aangenaam professioneel ontvangen. Het sfeertje is werelds (je hoort alle talen van de wereld) en het eten geweldig als je vis en andere zeedieren tot menselijk voedsel rekent.

Na een nachtje heerlijk gekoeld en beneveld (door de lokale wijn) geslapen te hebben gaat ons avontuur beginnen.