We komen mooi op tijd aan in ons veel te grote huis. De bovenverdieping gaan we helmaal niet gebruiken. Er staat een biljart en er is van alles om een groot gezin een mooie tijd te geven. Wij kunnen kiezen uit diverse slaapkamers en maken ons op voor de eerste wandeling van de dag. Deze loopt aan de andere kant van het riviertje dat achter ons huis stroomt en we lopen al na ruim  een kilometer vast in de woonwijk van grote mooie vrijstaande chalets. Het zal blijken dat morgen tijdens de glijbril wandeling dit toch niet doodloopt maar dat er nog paden zijn die verder reiken. We gaan terug en maken ons op voor de eerste nacht sinds maanden waarbij Loki de vrije hand heeft en niet opgesloten wordt in zijn bench.

Wat erger is dat je wakker wordt omdat je aanvoelt dat er iets niet ok is en dat je denkt/ droomt je hond te horen. Bij de door mij niet duideljk uitgesproken zin “Loki wat is er?” wordt je besprongen door meer dan 20 kg hond die met zijn poten op al je gevoelige delen weet te raken en je jezelf langzaam begint af te vragen “Zijn die poten nou nat, of lijkt dat maar zo?”. Op mijn blote voeten door het huis schuifelend weet ik het zeker, ik droom niet. Er zit er niks anders op dan te dweilen en de voeten te wassen. Gelukkig is Barbara ook al wakker en klaren we samen de klus.

Je kan nu denken dat bovenstaand verhaal de titel van dit bericht dekt. Iets met glijden en niet je bril op hebben of zoiets. Maar dat is niet het geval. Dat verhaal gaat nu komen. Naast een korte ochtendloop en boodschappen is het namelijk tijd voor onze eerste serieuze wandeling in de Vogezen. We kiezen een zeer bescheiden loop vanuit huis naar een meertje in de buurt dat we rond gaan lopen en dan weer terug. Appeltje eitje.

Maar dingen gaan nooit zoals verwacht. Wat bijvoorbeeld  niet in de folder staat is het hoogteverschil tijdens de wandeling en het feit dat twee poolhonden onderdeel zijn van het reisgezelschap. Daarnaast ben ik de trotse eigenaar van een gloednieuwe bril. Gezien mijn leeftijd is er een  leesgedeelte en natuurlijk zit dat net weer op een andere plek in het glas dan mijn oude bril. Voeg dit alles met de nodige zweetdruppels bij elkaar en je hebt een glijbril. Dat is die bril die bij elke stap iets verder van je neus afzakt. Eerst tik je hem welwillend terug met het gebaar dat iedere brildrager zich eigen heeft gemaakt omdat het nog als charmant en verstrooid gezien kan worden. Maar er is een keerpunt. Dat punt ben ik halverwege de wandeling al ver gepasseerd. Ik moet echt naar beneden kijken omdat ik anders kan struikelen. Het struikelen wordt door de hijgende meute harige vrienden gegarandeerd omgezet in een echte valpartij want ze zijn onrvermoeibaar die twee. En grijpen elke kans aan om minstens je evenwicht te verstoren. Uiteindelijk heb ik mijn kostbare eigenlijk onmisbare prothese in de hand genomen en strompel ik als een verdwaasde blinde vink door het bos. Vertrouwend op minder iets minder geinvalideerde partner. Pas op de terugweg bij het dalen zie ik door wat voor mooi bos we lopen want dan blijft de bril door de opgedroogde zoutkorsten prima op zijn plaats.

De avond brengen na ons verantwoorde diner op de veranda door die we met het aanwezige meubilair hebben afgesloten zodat de honden niet de trap afkunnen de wijde wereld in. Vooral Loki moeten we met grof geweld tegenhouden waarna hij ongeveer tot het einde van het geduld van Barbara in ons gezicht gaat zitten blaffen. Nadat lieve en boze woorden niet blijken te helpen wordt met een kluif de vrede getekend en kunnen wij onder het genot van een dosis Deet de avond nog afronden.