Laatste dag Vogezen

Niets zo ergelijk als het schrijven van een verhaal en het vervolgens kwijt te raken doordat de techniek je in de steek laat. Of het nu de software is of de gebrekkige internetvoorziening in Italië maakt niet uit. Na alle fases van rouw doorgemaakt te hebben start ik maar opnieuw.

De laatste dag in de Vogezen alweer. We gaan vandaag voor de verandering maar weer eens wandelen. Het grote verschil is dat we nu starten op hoogte waardoor het aantal meters klimmen en dalen zou moeten meevallen. Barbara heeft een mooi loopje gevonden op Komoot waarin enkele berghutten zijn opgenomen zodat de kans op een warme lunch aanzienlijk is. Nu nog voldoende kluiven voor de honden in de rugzak om de rit uit te zitten tot de rekening. ( mochten we een terras halen). We nemen de auto naar de start die ligt op de Honeck aan de route des Crêtes. Dat is een oude bekende voor ons. Deze weg is aangelegd voor het snel kunnen verplaatsen van troepen in de tijd dat de Fransen en de Duitser nog ruzie maakten over stukjes wijnproducerende land. Toen bestond er nog geen personeelsgebrek. De overwegend jonge soldaten werden in karrevrachten naar het front gereden om daar door de vleesverwerkende oorlogsindustrie tot stukjes verwerkt te worden. Beetje mosterd erbij doet wonderen. Maar goed van die praktijken vind je nu niet veel meer terug. Het is een prachtige wandeling met veel vergezichten en precies op de helft de beloofde hut. Er stond 1 gerecht op het menu en dat bleek een (h)eerlijke aardappelstampot met ui te zijn en 3 dikke plakken gerookte ham. Voor de kleur nog een los blaadje sla in een apart bakje. Barbara had het niet zo op de ham en heeft zich als aardappeleter ontpopt.

Een stukje zwaarder zijn we weer dezelfde weg teruggelopen en buiten een paar confrontaties met andere honden en twee keer onderuit getrokken te zijn door Loki zijn er nauwelijks vermeldenswaardige feiten. Die hond is zo sterk aan het worden dat je er bijna een slee aan zou hangen. Op het vlakke gaat het allemaal wel maar op een dalend pad met losse stenen wordt het toch wel een beetje link. Alles loopt gelukkig goed af. Thuis borrelen we nog wat en springt Loki over de bank zo van de veranda af maar ook dat gaat zonder gebroken poten. We pakken alles netjes in en zijn klaar voor de reis naar italië.