Volgens de app hebben we 30% kans op het noorderlicht. Dat is dus zonder verder rekening te houden met het weer en de bewolking. Dat is toch niet veel. Als het er al is zie je het vaak toch niet in dit land. Voeg even daaraan toe dat we maar 4 nachten hier zijn op 21900 dagen van mij leven tot nu toe. (Jan heeft iets beter getallen met zijn 8760 dagen).
Toegegeven we zijn al eens in Finland geweest en hebben daar een groene poepveeg gezien, maar dit! Dit slaat toch wel alles en na de Puffin, Beer, Bizon, Bold Eagle en poolvos heb ik alleen nog de Eland op mijn lijst. Enjoy
Gisteren heb ik nog een blogpost gemaakt over het noorderlicht. Helaas lukt het niet om de video te uploaden. En geloof me ik heb het op allerlei manieren geprobeerd. Ik laat jullie dus even in spanning. Misschien lukt het in Minneapolis en anders thuis. Voor nu gaan we maar even door met de waan van de dag.
Vergeet ik toch helemaal de titel uit te leggen! Wat mij dus zo opvalt is dat in tegenstelling tot een paar maanden geleden Corona geen enkele rol meer lijkt te spelen. De rij bij Schiphol is weg en er zijn geen officiële regels meer. Niemand vraagt je meer wat en de stickers met “Houd 1,5 meter afstand” op de grond zijn versleten. Er zijn nog wel enkele mensen met een kapje op maar die zijn dan ook zo lelijk dat ik ook liever heb dat ze het kapje ophouden. Voor de rest is Corona verdwenen. Wonderlijk, dat wilde ik nog even kwijt voor ik met Jan het nachtleven van Reykjavik induik. Skål oftewel Skol.
Als vader van drie zonen kan je het maar druk hebben. Afgelopen mei een volle week maar IJsland geweest met Joshua. Een prachtige reis en ik weet nog dat ik op het vliegveld terug dacht “ misschien kom ik wel nooit meer hier, met de honden niet te doen en wat betreft de alcoholprijzen ook niet” En zie me nou eens zitten.
Op weg naar Reykjavik als een soort tussenstop naar Minneapolis. Samen met Jan naar de Vikings vs de Jets. Je wordt ook maar ėėn keer Master of Sciencefiction in je leven.De honden zijn in goede handen en wij hebben een paar korte donkere dagen om de wonderen van IJsland te zien en hopelijk ook het meest wonderlijke van alles: Het Aurora Borealis (met dank aan Thierry). Ons avontuur begint met een treinreis naar Schiphol hetgeen soepel verloopt. Jan wordt op Sloterdijk nog gebeld om te horen dat er nog een tweede gesprek komt voor een baan bij Royal Haskoning. We rijden zomaar Schiphol binnen en voederen onze koffers aan een gulzige machines die met zelf uitgeprinte labels zorgen dat je overal ter wereld weer meer je spulletjes herenigd wordt. Als dat maar goed gaat.
Dat dachten twee wat oudere reizigers ook die met grote paniek in de ogen hulpeloos naar een slachtoffer zochten die ze verder kon helpen. Helaas waren er geen betaalde krachten die door soort wezens op hun laatste tocht helpen dus hebben Jan en ik maar deze taak op ons genomen. Met een goed gevoel hebben we hun koffers ook van een label voorzien en de neiging onderdrukt om ze met een label in de machine te laten plaatsnemen. Het lastige is echter dat deze mensen zo dankbaar waren dat ze niet ophouden met bedanken. In de rij voor de security slinger je tussen die efteling touwtjes als een rups door het gebouw en elke keer kwamen we dezelfde oudjes tegen die met tranen in de ogen ons dankbaar aankeken en bemoedigende hoofdknikjes uitdeelden.
Voor de rest loopt alles volgens plan. Het vliegtuig vertrekt op tijd en we snacken wat Tapas in de poeplucht van het toilet terwijl we op de enige plek in het vliegtuig zitten zonder raampje naar buiten. Aangekomen in IJsland is de auto zo geregeld en voor we het weten zitten we in de Biertgarten plannen te maken voor de dag van morgen.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties