Het is vandaag een regenachtige dag en dat betekent in IJsland dat je beter je zwembroek aan kan trekken. Vandaag gaan we een rondje in het zuiden van IJsland maken. Keerpunt van de route wordt het zwarte strand bij Vik met basalt formaties. Een puur vulkanisch strand waar Jan een snel leeggedronken waterfles vult met zwart zand. De eerste stop op de heenweg  als het licht is wordt is een spectaculaire waterval. Die zijn er heel veel in IJsland maar deze is goed te bereiken met de auto. Vervolgens eerst naar een soort winkelcentrum voor busladingen toeristen. Die worden daar gevoederd en kunnen meteen souvenirs kopen. Dat is dan ook precies wat wij ook gedaan hebben. Leuke IJsandse hoodies gekocht. Je kan geen droge kleren genoeg hebben zullen we maar zeggen. Het strand was mooi en het natte weer gaf het een mystiek tintje. Joshua zal zich de blauwe poncho wel herinneren. Ik moet zeggen dat het niet meevalt om bij windkracht 8-9  dit kledingstuk op een correcte wijze aan te trekken. Jan heeft zich kostelijk vermaakt met mijn gestuntel en had alle tijd om een foto te maken. Vervolgens kijkt iedereen op het strand om naar die blauwe klapperende feesttent dus ik heb het net lang genoeg volgehouden om aan Jan te bewijzen dat zo’n poncho echt heel handig is en zijn geld dubbel en dwars waard. Jan zijn poncho is dus de hele vakantie nog niet uit zijn verpakking geweest. 😉

Na het strand drogen we in de auto met de blower op 10 en rijden we naar de Sólheimajökull-gletsjer (voor de liefhebbers). Prachtig en altijd een bijzondere ervaring om een ijsmuur te zien. Je kan echt heel dichtbij komen en zelfs met een gids erop klimmen. Wij houden het op het van beneden bewonderen van de gletsjer en het van boven verwonderen over de groepjes afgematte en natte toeries die voorbij komen. 

IJsland is een bijzonder land als je bedenkt dat je net van een gletsjer komt die zo’n beetje op zeeniveau ligt. Als je op de kaart kijkt hebben we het puntje van een ijstong gezien die gevoed wordt door een groot veld daarachter. Na de gletsjer stappen we weer in de auto om door het desolate landschap weer verder te tuffen. Hier en daar een boerderij met wat paarden maar dat is het dan ook wel. Die paarden zijn wel de trots van de IJslanders. Ooit is geïmporteerd door Vikingen is het een apart ras met een specifieke loop en karakter. Ze kunnen tegen een stootje zullen we maar zeggen. In de zomer grazen ze als een losse kudde in het binnenland en aan het einde van de zomer worden ze dan verzameld en gaat ieder paard weer naar zijn eigen boer toe. Als je geëxporteerd wordt als IJslands paard is dat definitief. Je komt dan nooit meer op je eigen eiland terug. Op die manier wordt het ras zuiver IJslands gehouden. Ook wel weer een beetje eng als je er over nadenkt. 

Wij gaan in ieder geval gewoon door en bezoeken een prachtige waterval. Als afsluiter willen we nog het Lava Museum bezoeken dat we op de heenweg langs de route zagen liggen. Het zou wel om 17:00 uur sluiten dus erg druk zal het om 16:30 dan niet zijn. 

Dat klopt we zijn de enige. Wij dachten dat het een klein onbenullig dingetje zou zijn maar we worden ontvangen door een echte IJslandse geoloog die ons persoonlijk wat uitleg geeft. Ze (want het is een vrouw) legt uit dat we te weinig tijd hebben voor het hele museum en we mogen voor een gereduceerd tarief wel de film bekijken. Ook daar waren we de enige in de hele zaal. Wat mij verbaasde in het verhaal is dat er dus continu aardbevingen plaatsvinden i IJsland. Die worden continu gevolgd door een deken van meetstations. De aarde is dus continu in beweging in dit deel van de wereld en de verhalen van onze geoloog maakt je niet geruster. Het is gewoon wachten op de volgende uitbarsting. IJslanders zijn daar wel aan gewend en maken zich er niet zo druk om. Het zal wel net zoiets zijn als dat wij onder zeeniveau wonen. Dat is voor buitenlanders ook geen geruststellende gedachte. 

We zijn nog niet helemaal rond met de Golden Circle. Er is veel te zien en we moeten gezien het beschikbare daglicht keuzes maken. De Gullfoss waterval mag niet ontbreken dat is een must een ook de Keried krater ook wel de Dr Pepper krater genoemd nemen we mee. Daar lopen we echt in het laatste licht voordat we naar het hotel gaan.

We fotograferen vaak dezelfde dingen op dezelfde plek maar soms kies je een andere invalshoek zie hier Jan die een heimelijke Pornorama opname maakt.

Inmiddels mag duidelijk zijn dat we ontzettend veel geluk hebben gehad met het zien van het Noorderlicht. Vandaag is het bewolkt en ook al schreeuwt onze App dat we binnen een uur het licht kunnen zien, gaat dat echt niet lukken. Buiten dat zij wij heidenen als u begrijpt wat ik bedoel.

Geen nood we hebben nog altijd de Gouden Cirkel! Daar valt veel moois te zien en na een stevig ontbijt gaan we in het donker op pad. Dat werkt geweldig. In het donker rijden we door het minder fraaie Reykjavik en tegen de tijd dat ergens in het oosten er een streep licht verschijnt rijden we tussen de desolate besneeuwde bergen van IJsland. Onze eerste stop is het scheiden der continenten. Aan de ene kant de Noord-Amerikaanse plaat en aan de overkant Europa. Daartussen een wasteland met allerlei kloven en fissuren. We wandelen ons een eind weg van de Aziaten en Amerikanen en dwalen door de vallei. Het is opvallend dat nu de Corona maatregelen over de hele wereld soepeler zijn er meteen weer hordes Aziaten en Amerikanen losgelaten worden. Dat was in mei toch echt anders.

Na de vallei rijden we verder naar de Geysir. Even laden en lossen van de interne mens en vervolgens in het spoor van het selfies volk op naar de belangrijkste attractie. Ik blijf me verbazen over mensen die meer dan vijf minuten met een krampachtige grijns op hun gezicht elkaar proberen te zoenen op het moment dat de Geiser uitbarst en dat dan vast te leggen op een mobiel met een selfiestick. Het natuurfenomeen ontgaat ze daarbij volkomen. Laat staan dat ze in de gaten hebben wat er allemaal onder de grond gebeurd. Gelukkig hen ik een geoloog bij me.

Mijn speciale dank gaat uit naar het rode mannetje. Er blijkt altijd een mannetje met een rood jasje te zijn die de foto’s bij de Geysir moet vervuilen. In mei kon ik hem al niet van mijn lens poetsen en nu is er ook weer een rood mannetje op de achtergrond. Doet me denken aan een spannende  film met een rood kaboutertje dat doelloos door Venetië rent om een beetje eng te zijn.