Inmiddels mag duidelijk zijn dat we ontzettend veel geluk hebben gehad met het zien van het Noorderlicht. Vandaag is het bewolkt en ook al schreeuwt onze App dat we binnen een uur het licht kunnen zien, gaat dat echt niet lukken. Buiten dat zij wij heidenen als u begrijpt wat ik bedoel.

Geen nood we hebben nog altijd de Gouden Cirkel! Daar valt veel moois te zien en na een stevig ontbijt gaan we in het donker op pad. Dat werkt geweldig. In het donker rijden we door het minder fraaie Reykjavik en tegen de tijd dat ergens in het oosten er een streep licht verschijnt rijden we tussen de desolate besneeuwde bergen van IJsland. Onze eerste stop is het scheiden der continenten. Aan de ene kant de Noord-Amerikaanse plaat en aan de overkant Europa. Daartussen een wasteland met allerlei kloven en fissuren. We wandelen ons een eind weg van de Aziaten en Amerikanen en dwalen door de vallei. Het is opvallend dat nu de Corona maatregelen over de hele wereld soepeler zijn er meteen weer hordes Aziaten en Amerikanen losgelaten worden. Dat was in mei toch echt anders.

Na de vallei rijden we verder naar de Geysir. Even laden en lossen van de interne mens en vervolgens in het spoor van het selfies volk op naar de belangrijkste attractie. Ik blijf me verbazen over mensen die meer dan vijf minuten met een krampachtige grijns op hun gezicht elkaar proberen te zoenen op het moment dat de Geiser uitbarst en dat dan vast te leggen op een mobiel met een selfiestick. Het natuurfenomeen ontgaat ze daarbij volkomen. Laat staan dat ze in de gaten hebben wat er allemaal onder de grond gebeurd. Gelukkig hen ik een geoloog bij me.

Mijn speciale dank gaat uit naar het rode mannetje. Er blijkt altijd een mannetje met een rood jasje te zijn die de foto’s bij de Geysir moet vervuilen. In mei kon ik hem al niet van mijn lens poetsen en nu is er ook weer een rood mannetje op de achtergrond. Doet me denken aan een spannende  film met een rood kaboutertje dat doelloos door Venetië rent om een beetje eng te zijn.