De eerste twee dagen van onze kant zijn eenvoudig samen te vatten. De eerste dag ruim 8 kilometer een de tweede dag ruim 7. Het verschil is dat de eerste loop gepland is en de tweede niet.

Vanuit het huisje lopen niet echt wandelingen. Je kan naar het dal toelopen en weer terug omhoog dat is ruim een kilometer en genoeg voor een avondloop. Loki en Rakas kruimelen onderweg zodat we altijid onze weg terugvinden. Het uitzicht is prachtig maar we willen meer dus we gaan richting een waterreservoir (meertje) dat nodig is voor de watervoorziening in Edinburgh.

We lopen keurig de route langs het meer en langs verschillende boerderijen met onder andere hertenbiefstuk. We komen maar één andere hond tegen (sorry voor het schrikken mevrouw). En voor de foto doen we halverwege onze broodzakjes aan maar eigenliijk blijft het droog.

De tweede loop is wat korter langs een ander meertje en begint veelbelovend. Goed pad, fris windje en prachtige vergezichten. Ideaal voor ons doel. Ongeveer op het point of no return lopen we eerst een verkeerde afslag in maar corrigeren we onszelf nadat we het meertje steeds meer achter en onder ons laten want het pad loopt de heuvel op. Dat kost fysiek wat meer moeite en genereert warmte die je kwijt moet. Daarvoor hebben we net teveel kleding met plastic aan en ik begin te zweten. Daar blijken de vliegen gek op te zijn en het bos worden Rakas en ik omsingeld door kamikaze vliegen. Chanel nr 5 blijkt een prima insectenwerend product dus Barbara heeft duidelijk minder last. Omdat de vliegen mij achtehoofd als landingsbaan gebruiken ben ik genoodzaakt de capuchon van mijn hoodie over mijn oren te trekken met als gevolg dat ik nog meer ga zweten. Halverwege de loop houdt het reguliere pad op en moeten we via een opstapje over het prikkeldraad heen. Mensen snappen dat maar honden hebben daar psychisch wat moeite mee. Het resultaat is dat ik de jongens moet tillen hetgeen met wat moeite ook prima lukt. Daarna wordt het spannend omdat het pad verdwijnt en we als een spoorzoeker de geknakte grasstengels moeten volgen en ons dwars door een bos moeten worstelen. De honden vinden het ook superspannend en schieten van links naar rechts achter de lekkere luchtjes aan. Uiteindelijk komt alles natuurlijk goed en prijzen we ons gelukkig dat het droog is gebleven. Terwijl wij bijkomen van alle inspanningen stromen de berichten uit Edinburgh binnen. Zo zie je maar weer, wij zijn niet de enige die afzien.