Talisker

door | maandag, 14augustus, 2023 | Zomer 2023

Als je aan Schotland denkt, denk je aan kilts, doedelzakken, highland games en Whisky. Het wereldberoemde drankje is de laatste 10 jaar steeds populairder geworden en dan vinden ze hier helemaal niet erg. Er zijn honderden destilleerderijen in Schotland maar op Skye maar twee. Er is nog een stokerij op Rasaay, het eiland ernaast (ook lekker). De oudste en meest bekende op Skye is Talisker “made by the sea” en daar gaan we heen. Het is even rijden en gelukkig hebben we een Bob die alleen maar ruikt aan Whisky maar het niet drinkt. Barbara gaat een loopje met de honden doen in de buurt terwijl wij een rondleiding plus proeverij beleven.

Het visitercentre is gloednieuw en onze gids legt uit wat de basisprincipes zijn bij het maken van Whisky. We zijn met zestien mensen in een wat grote ruimte en de man is ondanks zijn engelse achtergrond lastig te volgen. Eerst denk je nog acoustiek maar al snel blijkt het een poolse echo te zijn van een moeder die voor haar dochter live vertaalt wat de gids vertelt maar dan op ongeveer op gelijke sterkte. De gids maant haar vriendelijk het volume aan te passen maar dan wordt het helemaal irritant. Een duitse whiskyliefhebber wordt het allemaal teveel en roept dat het echt annoying is en de gebelgde poolse houdt met een ingehouden vloek toch haar mond. Die dochter was trouwens veel te jong om te drinken dus waarom zou je het haar helemaal uitleggen.

Wij haasten ons door het hele maakproces om vervolgens bij het belangrijkste onderdeel te komen en dat is het proeven. Drie verschillende Talliskers met een druppel water die je met de pipet kan toevoegen voor de aroma’s.

Belangrijkste les: Er is geen goede of slechte Whisky, het gaat erom wat JIJ lekker vindt.

Na het proeven worden we galant in de shop en bar geleid waar we licht aangeschoten (behalve Benjamin die een deel van zijn whisky in kleine flesjes en een doggybag meekrijgt) mogen overgaan tot aanschaf van merchandise en natuurlijk Whisky. De score is twee flessen bijzondere edities met glazen en shirts voor Benjamin en mij. De meest nuchtere onder ons pakt echter een damesshirt uit het rek om thuis te ontdekken dat een boothals en taille bij een man een verwarrend effect geeft, Zeker als Joshua bij wijze van humor in het te kleine shirt met zijn spierballen gaat rollen. Gelukkig kunnen Barbara en ik een paar dagen later alsnog de goede versie met korting op de kop tikken.

Neist Point

door | zondag, 13augustus, 2023 | Zomer 2023

Een bezoek aan Skye zonder Neist Point te bezoeken is voor ons een No-No. Het is het meest westelijke punt van Skye met spectaculaire uitzichten en een niet meer werkende vuurtoren als eyecatcher. De weg erheen is slecht de drukte naar verwachting groot en ter plekke is het pad smal en stijl met een lange trap. Niet de meest ideale omstandigheden voor de harige kinderen en we bedenken een plan om de jongens te ontzien en onzelf wel het uitje te gunnen.

Blijft prachtig, de vuurtoren zie je net rechts van de rots

We splitsen in een vroeg en een laat team. Barbara en ik gaan met Benjamin op tijd op stap en hopen zo de massa voor te zijn. Jan en Joshua slapen uit en lopen met de honden. Dan gaat Loki in zijn bench en rijden ze naar Neist Point terwijl wij op de terugweg zijn. Zo zijn de honden niet te lang alleen en kunnen we toch doen wat we willen. Op de weg heen komen we langs de Macleod’s Tables, twee tafelbergjes waarvan Barbara en ik lang gelden er eentje beklommen hebben. Onder de indruk van onze eigen kunnen (toen) tuffen we door naar Neist Point waarbij we gaten in het asfalt en schapen proberen te vermijden.

Geloof het of niet maar zitten we lekker in Dunvegan aan de Thee met gebak, rijden Jan en Joshua het parkeerterrein op. Zonder het afgesproken te hebben en zonder Find my iPhone. (je hebt toch meestal geen bereik) Toch leuk dat we elkaar troffen en wat konden gebruiken. In de avond lopen we naar Hotel Uig om te eten. Vorige keer hebben we Usko nog mee kunnen nemen maar dat gokken we nu niet. De honden met camerabewaking in het huis en wij aan de Haggis en andere lokale gerechten. Vooral het lokale bier uit de Brewery in Uig doet het goed.

Lands End

door | zondag, 13augustus, 2023 | Zomer 2023

Inmiddels 4 augustus en we hebben een rustig dagje voor de boeg. We maken een wandeling naar de meest Oostelijke punt van Skye en kijken nog even bij de spectaculaire kustlijn waar het land opeens meters diep in de zee duikt.

De afsluiting is een Tea met Scones bij de afhaal tearoom. Alles in recycelbare bakjes om vervolgens dat een paar meter verder op de picknickbank in het zonnetje naar binnen te werken. In de avond wordt er weer een geweldadig potje Risk gespeeld. Joshua houdt de algemene score bij. 3 punten voor een gewonnen potje Risk en 1 punt voor een potje Uno. Hoe later de avond des te onbetrouwbaarder is de uitkomst.

Happy days

door | zondag, 13augustus, 2023 | Zomer 2023

De dag in Peebles met veel regen en twee kletsnatte loopjes naar het dal vergeten we maar even. Voor de rest is het een oase van rust en komen Barbara en ik bij van alle dageljkse beslommeringen die ons door het jaar heen bezighouden. Barabara heeft haar boek al uit en ik sukkel regelmatig weg in “power naps” , zal wel ergens goed voor zijn. Meest vermeldenswaardige feit is de top chocolade voor een top prijs die we in een Boutique scoren.

Dan wordt het tijd voor het gezin om elkaar op te zoeken en dat kan maar op één plek in Schotland en dat is “ons” eiland Skye. We volgen elkaar via find my iPhone en Barbara en ik winnen de race ondanks de stops onderweg voor de honden die zich trouwens prima aanpassen aan de omstandigheden. De uitzichten zijn adembenemend en de wegen bochtig en niet altijd even goed dus ik moet één oog op de weg houden terwijl ik met het andere oog de omgeving scan. Best lastig.

Dat vond een bestuurder van een huurbusje ook en die was met het hele gezin de greppel naast de weg ingedoken. Gelukkig leek het met de persoonlijke schade wel mee te vallen maar het ziet er niet uit, zo’n busje op zijn zijkant naast de weg. Hier en daar hebben we van die Aha momenten doordat we het landschap herkennen van onze eerdere Schotse avonturen in 1997 en 2016.

Het huis is comfortabel en ligt vlak naast de Fairy Glens. Een stukje hobbitland in de echte wereld. Joshua wint het eerste potje Risk door in in zijn startbeurt meteen zijn doel te halen dat is nog nooit eerder vertoond. Wij hebben niet eens een zet kunnen doen. De muziek is luid en het bier lekker koud dus deze avond kan niet meer stuk.

Het is een beetje zoeken naar de juiste formule wat betreft activiteiten die we ondernemen. Het is duidelijk veel drukker dan 1997 toen Barbara en ik hier voor het eerst kwamen maar ook drukker dan 2016. Bij een voor ons bekende plek om te wandelen, The Quiraing aan de oostkant van het eiland is nu een grote parkeerplek maar zelfs die is vol. Er gaat heel wat volk over het smalle pad naar boven met hier en daar een hond. Dat is wel heel erg spannend voor zowel Husky als baas. Het risico op een uitglijder wordt me te groot en ik keer om met Barbara. De jongens maken de wandeling af terwijl wij in de auto wachten en ons verbazen wat er zoal voorbij komt lopen. Ook andere plekken op onze route laten veel volk zien en nodigt niet uit tot een wandeling. Dit vraagt om een plan.

We verwachten dat het s’avonds rustiger is dus de volgende dag gaan we later naar The Old man of Storr en dat blijkt een goede zet. Buiten wat dolende zielen komen we weinig mensen tegen op de klim naar boven. Ook het weer helpt een beetje mee. Het regent bij vlagen en de laaghangende bewolking maken het mysterieuze van deze rotsformaties compleet. Onze geoloog legt wel het een ander uit en het heeft iets met vulkanen te maken.

Op de dag zelf speuren we nog naar afdrukken van dinosauruspoten aan het strand en scoren we een originele Fish and Chips met Salt en Vinegar. Hiervoor moesten we in een rij met Japanners en Chinezen die hetzelfde adres blijkbaar in hun reisgids hebben staan. Er was zelfs nog iemand met een mondkapje op hetgeen je niet veel meer ziet behalve bij mensen die gek zijn op hun eigen bederfelijke mondgeur of zo lelijk dat het mondkapje een uitkomst is voor henzelf en de directe omgeving. Ik gok dat onze vriend tot beide groepen behoort. De man heeft in ieder geval een ander begrip van persoonlijke ruimte dan ik. Bij elke stap in de rij voorwaarts kroop hij weer in mijn achterzak alsof hij dan eerder aan de beurt zou zijn. Omdat ik toch niks beters te doen had heb ik me op een gegeven moment omgedraaid en zonder iets te zeggen mijn meeste dodelijke blik gegeven. Het werkte geweldig en als een geslagen hond dook hij ineen en stamelde achter zijn vochtig mondkapje “Sorly” hetgeen waarschijnlijk Sorry moest betekenen. Mijn dag weer goed.