Inmiddels mag duidelijk zijn dat we ontzettend veel geluk hebben gehad met het zien van het Noorderlicht. Vandaag is het bewolkt en ook al schreeuwt onze App dat we binnen een uur het licht kunnen zien, gaat dat echt niet lukken. Buiten dat zij wij heidenen als u begrijpt wat ik bedoel.
Geen nood we hebben nog altijd de Gouden Cirkel! Daar valt veel moois te zien en na een stevig ontbijt gaan we in het donker op pad. Dat werkt geweldig. In het donker rijden we door het minder fraaie Reykjavik en tegen de tijd dat ergens in het oosten er een streep licht verschijnt rijden we tussen de desolate besneeuwde bergen van IJsland. Onze eerste stop is het scheiden der continenten. Aan de ene kant de Noord-Amerikaanse plaat en aan de overkant Europa. Daartussen een wasteland met allerlei kloven en fissuren. We wandelen ons een eind weg van de Aziaten en Amerikanen en dwalen door de vallei. Het is opvallend dat nu de Corona maatregelen over de hele wereld soepeler zijn er meteen weer hordes Aziaten en Amerikanen losgelaten worden. Dat was in mei toch echt anders.
Na de vallei rijden we verder naar de Geysir. Even laden en lossen van de interne mens en vervolgens in het spoor van het selfies volk op naar de belangrijkste attractie. Ik blijf me verbazen over mensen die meer dan vijf minuten met een krampachtige grijns op hun gezicht elkaar proberen te zoenen op het moment dat de Geiser uitbarst en dat dan vast te leggen op een mobiel met een selfiestick. Het natuurfenomeen ontgaat ze daarbij volkomen. Laat staan dat ze in de gaten hebben wat er allemaal onder de grond gebeurd. Gelukkig hen ik een geoloog bij me.
Mijn speciale dank gaat uit naar het rode mannetje. Er blijkt altijd een mannetje met een rood jasje te zijn die de foto’s bij de Geysir moet vervuilen. In mei kon ik hem al niet van mijn lens poetsen en nu is er ook weer een rood mannetje op de achtergrond. Doet me denken aan een spannende film met een rood kaboutertje dat doelloos door Venetië rent om een beetje eng te zijn.
Volgens de app hebben we 30% kans op het noorderlicht. Dat is dus zonder verder rekening te houden met het weer en de bewolking. Dat is toch niet veel. Als het er al is zie je het vaak toch niet in dit land. Voeg even daaraan toe dat we maar 4 nachten hier zijn op 21900 dagen van mij leven tot nu toe. (Jan heeft iets beter getallen met zijn 8760 dagen).
Toegegeven we zijn al eens in Finland geweest en hebben daar een groene poepveeg gezien, maar dit! Dit slaat toch wel alles en na de Puffin, Beer, Bizon, Bold Eagle en poolvos heb ik alleen nog de Eland op mijn lijst. Enjoy
Gisteren heb ik nog een blogpost gemaakt over het noorderlicht. Helaas lukt het niet om de video te uploaden. En geloof me ik heb het op allerlei manieren geprobeerd. Ik laat jullie dus even in spanning. Misschien lukt het in Minneapolis en anders thuis. Voor nu gaan we maar even door met de waan van de dag.
Vergeet ik toch helemaal de titel uit te leggen! Wat mij dus zo opvalt is dat in tegenstelling tot een paar maanden geleden Corona geen enkele rol meer lijkt te spelen. De rij bij Schiphol is weg en er zijn geen officiële regels meer. Niemand vraagt je meer wat en de stickers met “Houd 1,5 meter afstand” op de grond zijn versleten. Er zijn nog wel enkele mensen met een kapje op maar die zijn dan ook zo lelijk dat ik ook liever heb dat ze het kapje ophouden. Voor de rest is Corona verdwenen. Wonderlijk, dat wilde ik nog even kwijt voor ik met Jan het nachtleven van Reykjavik induik. Skål oftewel Skol.
Als vader van drie zonen kan je het maar druk hebben. Afgelopen mei een volle week maar IJsland geweest met Joshua. Een prachtige reis en ik weet nog dat ik op het vliegveld terug dacht “ misschien kom ik wel nooit meer hier, met de honden niet te doen en wat betreft de alcoholprijzen ook niet” En zie me nou eens zitten.
Op weg naar Reykjavik als een soort tussenstop naar Minneapolis. Samen met Jan naar de Vikings vs de Jets. Je wordt ook maar ėėn keer Master of Sciencefiction in je leven.De honden zijn in goede handen en wij hebben een paar korte donkere dagen om de wonderen van IJsland te zien en hopelijk ook het meest wonderlijke van alles: Het Aurora Borealis (met dank aan Thierry). Ons avontuur begint met een treinreis naar Schiphol hetgeen soepel verloopt. Jan wordt op Sloterdijk nog gebeld om te horen dat er nog een tweede gesprek komt voor een baan bij Royal Haskoning. We rijden zomaar Schiphol binnen en voederen onze koffers aan een gulzige machines die met zelf uitgeprinte labels zorgen dat je overal ter wereld weer meer je spulletjes herenigd wordt. Als dat maar goed gaat.
Dat dachten twee wat oudere reizigers ook die met grote paniek in de ogen hulpeloos naar een slachtoffer zochten die ze verder kon helpen. Helaas waren er geen betaalde krachten die door soort wezens op hun laatste tocht helpen dus hebben Jan en ik maar deze taak op ons genomen. Met een goed gevoel hebben we hun koffers ook van een label voorzien en de neiging onderdrukt om ze met een label in de machine te laten plaatsnemen. Het lastige is echter dat deze mensen zo dankbaar waren dat ze niet ophouden met bedanken. In de rij voor de security slinger je tussen die efteling touwtjes als een rups door het gebouw en elke keer kwamen we dezelfde oudjes tegen die met tranen in de ogen ons dankbaar aankeken en bemoedigende hoofdknikjes uitdeelden.
Voor de rest loopt alles volgens plan. Het vliegtuig vertrekt op tijd en we snacken wat Tapas in de poeplucht van het toilet terwijl we op de enige plek in het vliegtuig zitten zonder raampje naar buiten. Aangekomen in IJsland is de auto zo geregeld en voor we het weten zitten we in de Biertgarten plannen te maken voor de dag van morgen.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties