Begin van de avond terug in Reykjavik. We hebben vooraf al bepaald dat we onze omzet gunnen aan de Brewdog. Een hippe tent met eigen bier dat waarschijnlijk zijn oorsprong in Schotland heeft. Veel IPA’s die we vanzelfsprekend links laten liggen. Alles rond de vier procent. Nog een avondwandelingetje na het eten en het bruisend hart van Reykjavik ontdekt. Dat blijkt niet zo bruisend maar wel nat en koud. Gelukkig was er een heuse Ierse Pub met Guinness en engeltjes op het plafond. Gezellig nog even blijven hangen.
Het ochtendritueel met stinkende douche en ontbijt verliep vergelijkbaar met de dag ervoor. Spulletjes in de auto en karren maar. De ruitenwissers aan en die bleven tot het eind van de dag ook geduldig zwiepen. Het zicht is niet optimaal maar we zijn onder de indruk van het landschap. Besneeuwde bergen geven met de wolken en de zee dramatische beelden. We pakken dan ook niet de tunnel onder de fjord door maar besluiten er omheen te rijden en een waterval aan het einde van de fjord te bezoeken. Via de eerste onverharde weg komen we ter plekke en zijn net niet de enige maar als je Reykjavik uit bent is het meteen over met de drukte. Precies wat wij willen.
De wandeling ingezet als blue men in een boterhamzakje (zie foto). Kan ons niet boeien, wij blijven droog.
De wandeling wordt een stukje korter dan gedacht. Na 100 meter worden we door twee Amerikaanse dames gewaarschuwd dat de trail gesloten is. Wij gaan natuurlijk nog een stukje verder om van een afstand nog een foto te kunnen maken maar ook wij komen het bordje tegen dat verdergaan geen optie is. Terug in de comfortabele warmte van de auto sturen we naar Borganes. Daar is buiten een zwembad niet zoveel. Wel hebben we in een psychedelische setting mogen lunchen. De tent is als een huiskamer ingericht met allerlei zitjes waar je met je bord op de knieën dan wat naar binnen kon harken. De tent had een grote aantrekkingskracht op Nederlanders, er zaten wel drie groepjes platlanders.
Na de regen komt nog meer regen en rijden we richting een krater. Althans dat was de bedoeling maar Google plaatste het pinnetje op een willekeurige plek in een lavaveld. Voordat we daar achter zijn is het al te laat en hobbelen we over onverharde wegen over riviertjes en keien naar helemaal niets.
Niets is echter zo mooi als niks in IJsland. Na de lunch in een zeer winderig plaatsje rijden we langs een vulkaan en zijn lavavelden naar het hotel.
Lunch aan zeePerongeluk een dubbele bestellingEven naar de zee gelopen Kerk in Stikkysholmur
Dag 1. Is natuurlijk al de reis maar die vergeten we. De eerste echte vakantiedag is een uitdaging. De beroemde Golden Circle waar je normaal enkele dagen over doet in 1 dag. We slaan namelijk alle Hotpools en dingen die enkele uren duren over. We richten onze pijlen op de Geysir (jawel daar komt ons woord Geiser vandaan) en een mooie waterval Gullfoss en als het kan ook nog een ingestorte magmakamer. Eerst even opfrissen en ontbijten. Het ontbijt met Skyr kwam helemaal goed maar de douche was een aparte ervaring. Blijkbaar halen ze het water hier diep uit de grond want het stonk dus echt naar rotte eieren. Wij nog denken dat het het vliegtuigeten was maar het is echt het warme water. Koud niks aan de hand en prima te drinken maar warm is het een heel ander verhaal.
NiemandslandDit is iemand die houdt van niemand zijn landDe Silfra kloof. Blij dat we niet zijn gaan zwemmenNaar boven gelopen voor de beste view op de GeysirVlak voordat ze een nat pak kregenIngestorte MagmakamerI love Pepper
Er zitten ook plaatjes tussen van het niemandsland tussen de Noord-Amerikaanse continentale plaat en de Eurazische continentale plaat. Die scheur wordt elk jaar 2 cm grotere maar daar hebben we niet op gewacht. Je kan echter duidelijk de scheuren van duizenden jaren zien.
Het avontuur is begonnen! We zijn keurig door Barbara afgezet op de drukste dag van de afgelopen jaren. Schiphol is een chaos. We zien een lange rij van wachtende mensen buiten de vertrekhal en lopen ontspannen en een tikje arrogant langs de sukkels. Langs vertrekhal 1 naar vertrekhal 3 om daar binnendoor te sneaken en als dieven in de nacht onze koffers bij de do it yourself balie te laten opslokken door een tandenloze machine. Nu maar hopen dat ze in Reykjavik aankomen.
Helemaal trots sluiten we aan in de rij voor de security. Zoveel arrogantie en geluk moet natuurlijk fout gaan en dat klopt. Na een kwartier spreekt een alleraardigst meisje van Schiphol ons aan (terwijl zij naar Joshua keek). We moesten haar wel eerst uitleggen dat IJsland in Europa ligt maar met behulp van een handig appje op haar telefoon kon ze ons wel vertellen dat we in de verkeerde rij stonden. Wij moesten in de Schengen rij en stonden in de Intercontinentale rij. Met het schaamrood op de kaken schuifelden we naar de goede rij en die begon JAWEL buiten!
Het beginEenmaal binnenBlije eierenZwaaien naar thuisGehaald!
Uiteindelijk hebben we het gered en de huurauto afhalen was geen probleem. Een gloednieuwe Nissan met spijkerbanden dus laat die sneeuw maar komen!
Met de navigatie ons Hotel snel gevonden en laten we nu net pal voor de mooiste kerk van Reykjavik slapen. Nog leuker is dat het restaurantje waar we een toetje en twee biertjes scoren Loki heet. Dat Loki de halfgod van bedrog is blijkt uit de rekening van €58,72. We wisten al dat IJsland prijzig is maar dit gaat boven de verwachting. Op deze manier kunnen ze al die gedupeerde spaarders nog wel compenseren.
Het wordt een spannende dag morgen. Na twee jaar Corona-stilte is het topdrukte op Schiphol. Half Nederland is op reis “nu het weer kan”. Dat geldt natuurlijk ook voor ons. Morgen vertrekken we naar IJsland. Joshua is al aan het einde van zijn tweede studiejaar en heeft zijn reisje nog tegoed. Om even het geheugen op te frissen waarom hij dat verdiend heeft nog even een plaatje.
Door personeelsgebrek loopt het helemaal vast op Schiphol dus gaan we maar 4 uur vantevoren in de rij staan. Het is niet anders. Op IJsland vinden we vast de rust en leegte die we zoeken. Ik ga jullie op de hoogte houden van ons avontuur (als we tenminste bereik hebben).
Tja, schrijf je in Oostenrijk een stukje over het geheugen en voordat je het weet ben je alweer een week thuis en moet je het reisverhaal afmaken met alleen de herinneringen. Vergeef me daarom de ietwat romantische en weemoedig inslag van dit stuk mocht dat zo als lezer op je overkomen. Ik zit alleen op de bank thuis met Jan in Berlijn en Barbara met de bosheksen aan het rondvliegen in Alkmaar en Benjamin met Joshua onschuldige foto’s sturen van een gezellig café in Amsterdam terwijl ze ondertussen over de wallen schuimen en harddrugs gebruiken. Dat versterkt mijn heimwee naar vorige week.
Vorige week hebben we Laura toegevoegd aan het reisgezelschap. Meteen meegenomen in alle familiegewoonten. Eten in Dolomitenhof en s’avonds potje Risk met heavy metal op de achtergrond. Het heeft wat aanpassing gevraagd maar is helemaal goed gekomen. Er is nog veel gedaan in de laatste week. Benjamin met Laura naar Salzburg, Jan en Joshua naar de zoutmijnen en het adelaarsnest en veel wandelen. Leuk was het moment waarop Rakas tegen een koe aan het blaffen was en Benjamin dat aan de overkant van het dal kon horen. Hemelsbreed meer dan een kilometer schat ik.
De terugreis is met de nodige vertraging in Duitsland en de jongens eten ergens onderweg. Wij kunnen gelukkig Rakas nog uitlaten en het ontbijt hebben we wegens Corona en algehele muffigheit in de ontbijtzaal buiten op het terras genoten.
Home sweet vakantiehome
Het Dachstein massief zoals wij dat kennen vanuit het Alpendorp.
Belangrijk onderdeel van je geheugen is geur en smaak dus we eten de eerste avond bij de Dolomitenhof een echt Oostenrijks familiebedrijf waar we goede herinneringen aan hebben. Zoals het hoort is het personeel nog hetzelfde van 7 jaar gelden alleen wat ouder. De toen als slecht lopende dame in de bediening is nu duidelijk aan haar tweede heupprothese toe. Het is een godswonder dat de halve liters bier nog vol aan tafel komen, zo waggelt ze. Om de diagnose goed te kunnen stellen heb ik haar meerdere keren op en neer laten lopen voor servetjes en een waterbak voor de hond en rondjes bier. Blijft leuk om naar werkende mensen te kijken als je vakantie hebt.
De echtgenoot blijkt overigens uitstekend Nederlands te spreken. Konden we ons allemaal niet herinneren van de vorige keer dus besluiten we dat hij het toen niet kon. Nagevraagd blijkt de man 5 maanden in Nederland gewerkt te hebben. Welke periode en om welke reden blijft in de sluieren van de geschiedenis verhuld maar hij is te jong om te vragen of hij de fiets van mijn opa gezien heeft, als u begrijpt wat ik bedoel. De rest van de avond zijn we toch wat spaarzamer met ons commentaar. De kaart was overigens in 7 jaar niet echt gewijzigd. Nog steeds veel vlees en patat. Rakas heeft zich keurig gehouden gedurende de hele maaltijd. De eigenaar had zijn kippen en konijnen losgelaten als test voor zijn goed gedrag en als blikken hadden kunnen doden waren ze er allemaal rijp voor de stoofpot geweest.
Het weer is warm tot zeer warm. Eigenlijk te warm voor ons. s’avonds komt er zo nu en dan een stevige onweersbui maar dat brengt eigenlijk geen echte verkoeling dat is pas voorspeld voor de tweede week. Hieronder wat plaatjes over onze eerste en niet laatste loopje naar de Dolomitenhof en wat plaatjes van het loopje om de kop. Dat is een loop van een 4,5 kilometer rondom de bergkop waarop we zitten. Geschikt voor Rakas en interessant omdat er paarden en koeien met grote bellen om hun nek rondlopen.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Recente reacties