Laatst een interessant stuk gelezen over de werking van het geheugen. Het ging over de vroegste herinneringen. Het leuke was dat blijkt dat geheugen in het geheel niet te vertrouwen is. Als het maar lang genoeg geleden is worden verhalen beelden en geuren en smaken tot een geheel gesmeed en als je dat maar vaak genoeg blijft herhalen is het een waarheid als een koe en noemen we het “de herinnering” in de veronderstelling dat het ook zo was. Het blijkt overigens dat je zaken voor je derde jaar niet kan herinneren. Heeft iets met de ontwikkeling van de hersenen te maken. Het zijn vaak achteraf ingeprente gedachten gebaseerd op van horen zeggen of eigen aannames. Handig om te weten. Soms heb je in je leven dat je teruggaat naar een plek waar je zeven jaar geleden ook geweest bent met dezelfde mensen. Dan wordt je geheugen even echt getest op zijn waarde. Je raadt het al we gaan terug naar Annaberg im Lammertal met uitzicht op het Dachstein massief.  Prachtig om heel relaxed vanaf de Donau de bergen in te rijden met prachtige meren en doorkijkjes op de mooiste bergen. Opeens denk je dan: Hé dat gebergte heeft iets bekends en ja hoor dat is dus toch iets wat is blijven hangen. Andere zaken worden in het geheugen wakker gemaakt als je er weer bent. We hebben dat allemaal, ook de jongere geesten onder ons. 

Belangrijk onderdeel van je geheugen is geur en smaak dus we eten de eerste avond bij de Dolomitenhof een echt Oostenrijks familiebedrijf waar we goede herinneringen aan hebben. Zoals het hoort is het personeel nog hetzelfde van 7 jaar gelden alleen wat ouder. De toen als slecht lopende dame in de bediening is nu duidelijk aan haar tweede heupprothese toe. Het is een godswonder dat de halve liters bier nog vol aan tafel komen, zo waggelt ze. Om de diagnose goed te kunnen stellen heb ik haar meerdere keren op en neer laten lopen voor servetjes en een waterbak voor de hond en rondjes bier. Blijft leuk om naar werkende mensen te kijken als je vakantie hebt.

De echtgenoot blijkt overigens uitstekend Nederlands te spreken. Konden we ons allemaal niet herinneren van de vorige keer dus besluiten we dat hij het toen niet kon. Nagevraagd blijkt de man 5 maanden in Nederland gewerkt te hebben. Welke periode en om welke reden blijft in de sluieren van de geschiedenis verhuld maar hij is te jong om te vragen of hij de fiets van mijn opa gezien heeft, als u begrijpt wat ik bedoel. De rest van de avond zijn we toch wat spaarzamer met ons commentaar. De kaart was overigens in 7 jaar niet echt gewijzigd. Nog steeds veel vlees en patat. Rakas heeft zich keurig gehouden gedurende de hele maaltijd. De eigenaar had zijn kippen en konijnen losgelaten als test voor zijn goed gedrag en als blikken hadden kunnen doden waren ze er allemaal rijp voor de stoofpot geweest. 

Het weer is warm tot zeer warm. Eigenlijk te warm voor ons. s’avonds komt er zo nu en dan een stevige onweersbui maar dat brengt eigenlijk geen echte verkoeling dat is pas voorspeld voor de tweede week. Hieronder wat plaatjes over onze eerste en niet laatste loopje naar de Dolomitenhof en wat plaatjes van het loopje om de kop. Dat is een loop van een 4,5 kilometer rondom de bergkop waarop we zitten. Geschikt voor Rakas en interessant omdat er paarden en koeien met grote bellen om hun nek rondlopen.

Het is maandag 9 augustus en we zijn alweer aan onze laatste dag in Swallenbach toe. Het is de dag tussen Wenen en weer doorreizen dus we doen geen gekke dingen vandaag. Een wandelingetje natuurlijk, voor de hond, waarbij we dezelfde weg nemen van onze monstertocht van eerder in de week. De mannen lijken niet onder de indruk van onze verhalen en prestaties maar we zien wel weer iets van een slang of een pootloze hagedis. (hazelworm) het is aan de lezer. We zijn de berg even andersom gelopen en hebben een bospad genomen zodat je weer een andere kijk op de wereld hebt. Warm is en blijft het. We eindigen dus in ons dorp bij de “snackbar” waar Joshua een worstenbroodje at terwijl de rest het met pringels en pinda’s moest doen. 

We komen steeds meer toe aan de lokale producten die dit land te bieden heeft. Zie foto (bier en wijn). Een tweede dat opvalt is dat je overal gevraagd wordt of je een test kan overleggen, ziek ben geweest of gevaccineerd. Geimpft heet dat hier. De eerste keer moesten we even op dat woord kauwen hetgeen wanhopige blikken bij het bedienend personeel gaf maar inmiddels zijn we het gewend en grijpen meteen naar onze mobiel ook al hebben we soms op de berg geen bereik. Vaak is het gebaar al voldoende om de controlerende ober gerust te stellen. We gaan Swallenbach toevoegen aan onze Wall of Fame. (fameuze fijne plekjes in de wereld). Het biedt veel wandelmogelijkheden en alle Nederlanders gaan naar de Alpen hetgeen het voor ons weer aantrekkelijk maakt om juist deze regio te bezoeken. Je moet van witte wijn en abrikozen houden, dat wel.

Een BBQ hoort er gewoon bij. In het huis was er allerlei apparatuur beschikbaar waaronder een pizzaoven die niet gebruikt mocht worden maar dus ook een luxe Weber BBQ met aparte zones voor een optimale bereiding. Ondanks alle vooraf genuttigde snacks gaat het er nog prima in.

De vlag is uit! We hebben na 23 jaar het rijk alleen! Wat kan je niet allemaal doen op vakantie nu je het weer helemaal voor jezelf kan beslissen. Luxe uit eten gaan, een film kijken die anders weggehoond wordt, het nachtleven van Swallenbach ontdekken, een boek lezen (ik heb er 4 mee). Zelfs vroeg opstaan om een loopje met de hond te maken in de rust en koelte van de ochtend is een aantrekkelijk beeld. De realiteit is echter anders. We eten het opgewarmde prakkie van de avond ervoor want weggooien is zonde en we sloffen langs de fruitbomen en zien een franse actiefilm die we prima met de jongens hadden kunnen doen. De boeken blijven lekker in de tas en om 22:00 uur rollen we ons bed in na een glaasje “smaragd” van de Grüner Veltliner.

Het eerste nachtje is opvallend rustig verlopen. Geen nachtelijk gescharrel in de gang op zoek naar het toilet om het teveel aan bier weer kwijt te raken (maal 3). Rakas trippelt nog wel wat op en neer door de verschillende kamers op zoek naar zijn baasjes. Dat is naast het geslobber uit zijn waterbak echter al zo een huisgeluid zodat we daar niet wakker van worden. Voor de rest is dit huis naast muren van minstens een meter dik ook uitgerust met in elke kamer een ventilator. Hierdoor kan zelfs Barbara bij deze temperatuur lekker slapen.
Over de temperatuur gesproken kan ik melden dat de volgende volgende dag de meest koele en natte dag van ons verblijf zijn. (ik schrijf dit de 14e) We pakken onze regenjacks want het hondje heeft recht op zijn rondje. We komen op eine Gipfel runde op de Jauerling. Dat is de hoogste berg (950 meter) in onze achtertuin en je kan met de auto bij de top komen en daar een rondje om de top lopen. Uiteraard nemen we op zo’n dag geen foto’s want dat zou het ideaalbeeld van die hier gepresenteerde vakantie alleen maar naar beneden halen.

Het uitzicht is toch erg mooi tussen de buien door en we treffen halverwege een tentje van het natuurpark aan waar je lekker kan eten en van het uitzicht genieten. Ik kan alvast verklappen dat we dat nog tot twee keer aan toe gedaan hebben. De volgende dag pakken we het echter wat ambitieuzer aan. Vandaag willen we achter ons dorp uit omhoog de berg op om te zien of we een tentje kunnen bereiken dat 2,5 uur lopen is. Het eerste deel hadden we al verkend met onze losse loopjes met de hond en dat wat toch wel pittig stijgen met een hartslag van 130-140. Vol vertrouwen dat we dat effe gaan doen nemen we water, 2 droge broodjes en 2 appeltjes mee. Blijkt dat de weg het dal uit 5 kilometer doorstijgen is met een aardig stijgingspercentage. Bij elke bocht hopen we een vlak stukje te zien om even op adem te komen maar helaas pindakaas. Bovenaan gekomen blijkt dat we voor ons tentje eerst weer moeten dalen om op de terugweg dan weer te moeten stijgen. Onder het motto we zijn wel goed maar niet gek, genieten we van ons droge broodje en dalen weer ruim 5 kilometer naar Swallenbach. Ons horloge feliciteert ons beiden met het behalen van een nieuw record “verbranden van actieve calorieën” tijdens een workout. Het is maar dat je het weet. We zijn allebei volledig gesloopt. Alleen Rakas lijkt nergens last van te hebben die lacht ons vierkant uit en huppelt de hele wandeling van links naar rechts en snuffelt aan alles. Zelfs een slang kan hem niet deren

De dag na onze monstertocht zijn we weer onze Gipfel tour gaan lopen maar dit keer met mooi weer en een warme lunch op het uitzichtpunt. De Wiener Schnitzel werd geserveerd door twee in klederdracht geklede (wat oudere) lokaaltjes. Zonder haar spreektempo maar enigszins aan te passen wisten we na wat small talk een reservering voor de dag erna uit te persen om dan met volle sterkte terug te komen. Gretl vond het allemaal geweldig als we maar wel om 16:30 ons melden wan anders krijgt de kok een Burn Out. 

Het is zover! De vogeltjes vliegen uit en laten het nest koud en vervuild achter. Terwijl de mannen Wenen gaan bewonderen de komende 4 dagen hebben Barbara en ik de tijd om te wennen aan ons voorland. Opeens geen wonderlijke WC geluiden, geen rare game melodietjes, geen volle vaatwassers en lege koelkasten, geen vieze sokken op de bank, geen laatste velletje WC papier dat kunstig op de lege rol is teruggeplakt. Maar ook geen gelach, geen filosofische bespiegelingen aan het ontbijt en geen laatste nieuwtjes van Marvel. We zullen sterk moeten zijn en ons erdoorheen moeten slaan. Dat gaat vast lukken.

Het museum bevat naast Dino’s en dieren een ware snoepwinkel voor Jan. Zalen vol met mineralen en buitenaards gesteente. Wat wil een aardwetenschapper nog meer? Op het menu een “black smoker” een goudklomp een flinke meteorieten. Voor info J.M. Aartsen (soon to be) MSc.

Na natuur volgt Cultuur. In het plaatsje Melk is een buitenproportioneel grote abdij te vinden. Het lijkt een beetje op Monasterio San Lorenzo de El Escorial. Ook zo’n megalomaan ding gebouwd in een tijd dat de kerk heel veel macht en geld had. Het is allemaal begonnen met een Ierse koningszoon die aan het zwerven was richting Jeruzalem. Dat gebeurde wel vaker in de 16e eeuw en zoals ook vaker in die tijd, is hij er nooit gekomen. Al wandelend langs de Donau kwam hij wat xenofobe lokale inwoners tegen die hem voor zijn vreemde tongval aan een boom gehangen hebben. Als ik zo hier om me heen kijk zie je die neiging nog steeds bij sommige Oostenrijkers. Het vreemde in dit verhaal is dat het lijk niet wilde ontbinden terwijl het daar in weer en wind hing te bungelen. De conclusie was dat hij dan wel heilig moest zijn en men heeft hem toen verplaatst naar Melk en ter plekke een kerk voor hem gebouwd. Dat is in de eeuwen erna wat uit de hand gelopen. Nu is het één van de grootste toeristische trekpleisters van de regio naast de Wijn en de abrikozen natuurlijk. Hondjes worden vast niet gewaardeerd dus ik scharrel met Rakas rond het complex terwijl Barbara met de door haar geknutselde drie mensjes de schatten van abdij gaat bewonderen. 

Het bezoekje duurde wat korter dan verwacht maar dat geeft dan weer ruimte in het programma voor het terras. Na het terras zijn we nog afgedaald in het centrum van Melk. Leuk plaatsje.