Je kan je natuurlijk de vraag stellen wat er in Belfeld zoal te doen is. Het antwoord is simpel, “Helemaal niets”. Er is een plein met een Jumbo en een Marskramer en dat is het zo’n beetje. Op zon en feestdagen staat er ook nog een Dönner kar voor de dorpelingen met obstipatie.
Voor ons maakt het niet uit, wij komen voor de natuur. Die is er volop. Achter ons huis loop je zo het grensbos in, dat gaat meteen nogal stijl omhoog een terras op, Dat heeft te maken met de Maas die door de eeuwen heen dit landschap gevormd heeft. (Met dank aan onze aardwetenschapper) Eenmaal op hoogte sta je meteen in Duitsland en worden de bordjes wat dwingender. Als we na enkele kilometers bij een uitspanning komen die sfeervol genoeg Galgenveld heet, blijkt maar weer dat onze oosterburen Corona serieus nemen. Eten mag op het terras zonder mondkapje (Jawohl) maar als je naar de WC wilt zal je toch echt een kapje voor moeten doen. Dat is de dus afzien voor de wat minder stabiele blaas.
Kan de mannen niet boeien, die hebben maar één doel en dat is gepaneerde lappen varkensverdriet. Terwijl zij smakelijk de Schnitzels (daarvoor moet je toch echt wel in Duitsland zijn) naar binnen harken prikken Barbara en ik netjes uit onze vegetarische Pokebowl. De weg terug was duidelijk korter dan de weg heen.
Het is wat triest maar ik schrijf dit stukje op de dag dat we Belfeld weer verlaten. We hebben hier de eerste week doorgebracht in het huis van Wilma. Het is een een zelfknutsel huis met een wat aparte indeling maar het heeft wel sfeer.
Veel ruimte om het huis maar helaas ook enkele mogelijkheden voor Rakas om op avontuur te gaan hetgeen hij ook binnen twee minuten deed. Usko peinst er niet over om er vandoor te gaan maar Rakas gaat meteen aan de lange lijn want die jongeman heeft ambities. Die komen vooral naar voren met de kat Bruce. Dat is de huiskat van Wilma met een Niet Aangeboren Hersenafwijking (NHA). Die snapt dus niet dat als het huis verhuurt is aan een gezin met twee honden dat je beter met je knapzak in de Pipowagen van Wilma kan gaan slapen. Het beestje probeerde maar naar binnen te komen en liep daarbij tegen het voornaamste wapen van Rakas aan, Dat is naast zijn indringende kaaslucht een volume van plus 90 dBa. Bruce (b)Lee(k) echter hardleers waardoor wij deuren en ramen dicht moesten houden wat weer ten goede kwam aan de hoeveelheid vliegen en muggen die zich in ons huis genesteld hadden.
Over hondengeluiden gesproken moet ik ook even vermelden dat ons duo met gemak Placido Domingo en José Carreras kunnen verslaan. Een huis verder blijken twee Pommerianen en twee herdershonden te wonen. Als wij daar langslopen ontstaat er een samenzang waarbij Usko zich ontpopt als een ware vocalist en de leiding neemt door een gehuil aan te heffen dat je alleen in arctische natuurseries nog hoort. Dit gênante kabaal houdt dan zeker een 100 meter aan en dat zowel op de heen als terugweg. Gelukkig vinden we een sluipweg om het kabaal te vermijden maar als de ezels gaan balken en/ of de Buffels gaan galopperen knalt Rakas er vocaal in. Deze dieren liepen er naast dromedarissen daadwerkelijk in de wei.
Normaal Limburgs weidedier.
Ook in de rest van Nederland een bekend beeld.
Een vreemde koe.
Buffels zie je niet elke dag maar met de prijs van Buffel Mozzarella begrijp je dat er Nederlanders zijn die er werk van maken.
Dit is wel gek.
Benjamin en ik herkenden deze jongens wel, maar dan vanuit de Sahara. Niet in Limburg. Het plaatje is wat vaag maar voorbij de Paarden en Ezels staan echt Dromedarissen.
Het leukste van vakanties is voor mij de voorpret en het nagenieten van je reis. Zo hadden we in 2018 na een prachtige maar intensieve reis door VS en Canada bedacht dat een jaartje Frankrijk op één locatie een mooie adempauze zou zijn voor een volgende mooie reis. Dat klopte ook helemaal en we hebben 3 weken in Tranche een prima tijd gehad. Daar is het idee al geboren om opnieuw met zijn allen te gaan rondtrekken in een Camper. Nu alleen wat dichter bij huis maar niet minder mooi. Noorwegen.
Ondanks de verwachte gezinsuitbreiding met een harig kind (zie foto) vol vertrouwen in het najaar een Camper geboekt. Alles zou wel goed komen toch? En toen was er Corona.
Opeens zit je de kleine lettertjes van de annuleringsregeling te lezen en volg je websites in het Noors om erachter te komen dat het allemaal uiteindelijk niet gaat lukken. Verlies nemen, wonden likken en doorgaan!
We verleggen de blik wat betreft bestemmingen en vragen ons af welke provincie we gaan bezoeken in plaats van welk land. De winnaars zijn Limburg en Gelderland.
De laatste dag van het jaar is begonnen en het enige dat wij ervan merken is dat de paraplu’s van de straatventers zijn omgezet naar gekke brilletjes met 2020 waarbij je door de nullen kan kijken. Ook de zwervers wensen iedereen een Happy Newyear ! Het onderscheid tussen een fijne jaarwisseling en gelukkig nieuwjaar kennen ze in New York niet.
Het eerste doel van de dag (na ontbijten buiten de deur natuurlijk) is Roosevelt Island. Dat bereiken we na een ritje met de kabelbaan hetgeen mooie plaatjes oplevert. Het eiland zelf blijkt een Oase van rust in alle gekkigheid die je in New York vindt. Het hele eiland blijkt van oudsher vol te staan met ziekenhuizen tot een smallpocks ziekenhuis aan toe. Blijkbaar werd alles wat besmettelijk was direct te stad uitgezet en naar het eiland verbannen.
Na een rondje tussen de dikke eekhoorns te hebben gelopen stappen we op de metro die hier wel heel diep onder de grond loopt. Niet zo gek als je bedenkt dat we onder het water door moeten. We teleporteren onszelf naar Brooklyn in de wijk Dumbo om precies te zijn. Hier zoeken we nog een beroemd plekje op bij de Manhattan bridge die in veel films en series gebruikt wordt. Het uitzicht over het water is super. Ook vinden we Grimaldi’s een “zeker doen” tip van Roos maar het is te vroeg voor Pizza dus we stiefelen nog even door.
We lunchen tot genoegen van de mannen bij 5 Boys wat een hippe hamburgertent keten is waar de maar 1 van in Nederland is. Uiteindelijk lopen we via de overvolle Brooklyn bridge weer terug en halverwege breekt de zon door. Het moest zo zijn.
In de avond vertrekken we naar Pier 81 voor ons boottochtje en feestje op het water. Grappig om al in de middag allerlei Gelukkig nieuwjaar berichtjes binnen te krijgen terwijl wij nog moeten beginnen. Het voelt sowieso niet aan als oud en nieuw maar als een vakantiedag. Aan boord komt daar wel verandering in. De tafels zijn feestelijk versierd met hoedjes en toetertjes. Blijkbaar is dat de manier waarop Amerikanen dat doen. Ook op de weg naar de boot zien we vreemd uitgedoste typjes met glitterjurken op slippers en hoge hakken in de hand. Ook verwacht ik een piek in het aantal blaasontstekingen na de jaarwisseling. Sommige dames waren wel heel feestelijk gekleed zullen we maar zeggen.
Gelukkig valt het op onze boot wel mee en zijn we niet underdressed. We zitten wel met een vijftal Engelsen aan tafel die ook een beetje de tik van de Amerikanen hebben maar het overige volk is gewoon gekleed en valt meteen de bar aan zodra dit kan. Tussendoor wordt er nog een laagje vast voedsel aangebracht om daarna weer verder te gaan met plastic bekertjes met allerlei mixjes. Het is wel grappig om te zien dat de tafel keurig gedekt was met glazen (voor water en champagne) maar dat alles wat je bestelt in plastic bekers gaat en bij een biertje krijg je niet eens een glas. Het boottochtje is een succes en het vuurwerk bij Liberty Island prachtig.
De Engelsen aan onze tafel zijn prima te handelen op de wat gekke schoonzus na. Die zat dus naast mij en die was inderdaad een beetje vreemd hetgeen niet beter werd na het zoveelste glaasje spiritueel vocht. We hebben niet gedanst maar wel samen het nieuwe jaar op de dansvloer ingeluid met een toast. De terugreis naar het hotel was niet erg vlot om half vier lagen we eindelijk in bed.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties