Jan Aartsen | Familie Aartsen

Op de boot

door Jan Aartsen | zaterdag, 29december, 2018 | Jan, Noorwegen

Alles kan binnen Europa, zelfs je blog bijwerken terwijl het Noorse landschap stil als een panorama aan ons voorbij glijdt. We hebben onze hut om tien uur verlaten en wachten nu totdat we in Bergen aankomen. Dat is rond half een.

De mannen hebben veel oog voor het landschap zoals te zien op deze foto

Dit bewijst meteen dat de grootte van het scherm niet belangrijk is. Je krijgt alleen eerder RSI.

De boottocht is prima verlopen. Het is inmiddels een familietraditie om veel te vroeg bij de boot aan te komen en ook deze keer maken we daar geen uitzondering op. We stonden als een van de eersten in laantje 8 maar gingen als een van de laatsten aan boord. Waarschijnlijk omdat we opgegeven hebben een hoog voertuig te zijn. Bij het melden bij de receptie blijkt het hondenhotel overboekt en wordt er een alternatief in de vorm van een invalide hut aangeboden.

Deze hebben zeil op de vloer en blijken ook veel ruimer dan de standaard hut. Het hebben van een beperking is natuurlijk geen feest maar het heeft hier en daar wat voordeeltjes. Zo kan bijvoorbeeld de deur op afstand bediend worden. Lastig is dat we het halve schip door moeten om bij het plasplekje voor honden uit te komen. In de eerste plaats is het niet toegestaan om met een hond over de gangen te lopen waar we ook drie keer op aangesproken worden en in de tweede plaats is Usko’s blaas al leeg voordat we de plek des onheils hebben bereikt. Dat verklaart dan wel weer waarom het verboden is om met je hond door de gang te lopen.

Het reisgezelschap wordt dus verdeeld over twee cabines en we slapen allemaal beroerd. Waarschijnlijk door de overdosis Primatour tegen de (bijna) denkbeeldige golfslag. Zelfs Usko heeft een half tabletje op. Het kan ook door de overdadige hoeveelheid voedsel komen. We eten pas 21:15 en hebben dan tot 22:45 om ons vol te stouwen met eten en drank. Om 22:00 is de klus al geklaard inclusief het heen en weer lopen. Grappig was de softijsmachine die met zo’n kracht en enthousiasme zijn inhoud in een te klein bakje perst zodat deze veranderd in een ongeleid projectiel. Het bakje knalde uit mijn hand maar omdat ik niet de enige ben die deze vergissing maakt is er voorzien in een ruime lekbak waarin bakje en overtollig ijs met een klap landen. Behalve vieze handen geen verdere schade.

Usko is wel een beetje nerveus door het geheel maar houdt zich voor zover wij kunnen nagaan wel rustig. Hij zal echter blij zijn als er weer gras (of sneeuw) onder zijn poten komt. De voorspellingen worden met het uur beter als je van sneeuw houdt maar het uitzicht van de boot is nog groen.

Hamburg

door Jan Aartsen | donderdag, 27december, 2018 | Jan, Noorwegen

De kop is eraf. Vandaag na een heerlijke en gezellige kerst met een te zwaar beladen Volvo op pad. Het is grijs en mistig maar de stemming zit er goed in op de achterbank. De topografie van Noord Nederland wordt geoefend en voor we het weten zijn we voorbij de grens en rijden we (met wat oponthoud bij Bremen) zonder verdere problemen. Usko vindt het allemaal prima en tijdens de lunch gaat hij brief een dutje doen achterin de auto. Geen probleem.

In Hamburg betrekken we ons appartement dat brandschoon is en uit drie slaapkamers en een badkamer blijkt te bestaan. De keuken wordt gedeeld waardoor het een soort studentikoos geheel wordt. De keuken wordt alleen maar gebruikt om ons afval te dumpen maar je zou er kunnen koken.

Na een donker wandelingetje met zijn allen eten we in een uitgestorven restaurant. Gelukkig was de tafel gereserveerd anders waren we aan een verkeerde lege tafel gaan zitten. Het eten was zoals te verwachten in Duitsland. Recht voor zijn raap. Ente met saus en ik kon het niet laten een Schnitzel met 2 gebakken eieren te bestellen. Voorgerecht en toetje zijn daarbij overbodig en heb ik ook niet genomen.

Op naar Noorwegen

door Jan Aartsen | woensdag, 26december, 2018 | Jan, Noorwegen

I’ll be back

We gaan weer op pad!. De vorige blog is door dramatische WiFi en allerlei gedoe na de vakantie nooit afgemaakt. Zelfs de foto’s van Canada moet nog gesorteerd etc. worden. Mooie klus voor de donkere dagen.

Nu eerst vakantie! Usko gaat mee dus ik hoop jullie te overladen met leuke plaatjes in de sneeuw van het meest fotogenieke kind in het gezin.

Na de kerst gaan we weg dus tot gauw!

Praatjes Banff

door Jan Aartsen | woensdag, 15augustus, 2018 | Canada, Jan

Vroeg uit de veren vandaag. We gaan naar Lake Louise en Lake Moraine. Vanuit de verhalen hebben we begrepen dat de eerste zeer toeristisch is en daardoor erg druk en de tweede minstens zo mooi. Daarom kan je het een doen en het ander laten of natuurlijk allebei doen achter elkaar en dan maar vroeg op pad. Uiteraard gaan we voor de laatste optie.

Aan het einde van de dag blijkt dat de meeste beweringen waar zijn,. In ieder geval wat betreft toeristisch en druk. Of Lake Moraine net zo mooi is hebben we niet kunnen toetsen, want ondanks het vroege opstaan is het al zo druk dat de weg naar Moraine is afgesloten omdat de parkeerplaats al vol is. De shuttle vanuit een tweede parkeergelegenheid minstens een kwartier van het park af is geen optie.

Lake Louise voldoet wel aan alle verwachtingen. Prachtig gelegen en blauw van kleur met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond. Kanoën gaan we hier niet doen want het meer is te klein voor onze ambities en de prijs te hoog. Opvallend is dat deze meren zo helder zijn en er nauwelijks leven in lijkt te zitten in ieder geval geen waterplanten. Het water is dan ook max 4 graden hetgeen blijkbaar vol veel dieren en planten te laag is.

We lopen langs het meer tot we er genoeg van hebben en hetzelfde stuk weer terug omdat je nu eenmaal geen rondje kan lopen. Het pad is maar aan kant van het meer. Aan de kopse kant een enorm hotel dat angstvallig probeert alle toeristen van het gras en uit de toiletten te houden.

Ondanks alle waarschuwingen weten wij het pand binnen te dringen op zoek naar koffie en cheesecake. Dat laatste probeer ik gelardeerd met een een leuk dansje duidelijk te maken aan twee jonge dames die als gastvrouw in het restaurant werken maar we worden onverbiddelijk naar het selfservice café verwezen op een andere verdieping.

Het dansje bleek één van die momenten waar pubers het respect voor hun ouders verliezen en blijken zich diep te schamen.

Ach ja, je doe alles om het onthechtingsproces van in dit geval de vaderborst zo soepel mogelijk te laten verlopen nietwaar?

Een andere in die categorie is als je moeder opeens hele rare dingen in het Engels zegt zoals: Oh yeah, that sounds leuk for tomorrow. Dit in antwoord op een verhaal van een Canadees die ons een locale attractie uitlegt.

Jan en Joshua kijken direct bedenkelijk en confronteren moeders keihard met het misplaatste wordt “leuk” in de zin. Respect komt te voet en gaat te paard blijkt.

Voor de rest gaat het top in het team en gunnen we elkaar de winst bij potjes “biggen” (een vreemd dobbelspel met biggetjes), hartenjagen en Monopoly. Dat laatste hebben we hier gekocht in de Game of Thrones versie. Even wennen maar wel leuk.

Na Lake Louise gaan we terug naar Banff om met de Gondola naar het hoogste restaurant van Canada te gaan. Het heeft wisselende recensies maar het bevalt ons geweldig mede door de overenthousiaste Norah die ons de gerechten serveert en de glazen bijschenkt als die leeg zijn. De smile is van oor tot oor waarbij door een genetische variatie bij Norah de oren wel heel ver uit elkaar stonden.

Voldaan gaan we weer keurig met het openbaar vervoer terug naar ons rijdend huis op de camping.

Wat betreft het uitzicht zeggen de plaatjes genoeg.

Het laatste vermeldenswaardige feit is het treinverkeer hier in Canada. Het blijkt dat heel veel goederen transport met treinen van minstens een kilometer lang in een sukkeldraf van ca 50 kilometer per uur (heb ik kunnen meten toen we zo’n trein hebben ingehaald op een parallelle weg) door Canada kruipen. Dat spoor volgt vaak de weg (of andersom) en de machinisten zijn zo verveeld dat ze met lang en frequent toeteren zichzelf (en ons) wakker houden. Dat gaat dag en nacht door. Ik heb tijdens het tellen van de schaapjes mijn aandacht even verschoven naar het tellen van het aantal rammen op de luchthoorn van zo’n locomotief en kwam daarmee op acht keer.

Ook op echt als onze verdere bestemmingen horen we ver weg of dichtbij de treinen. Heel apart.

Het is tijd om Banff achter ons te laten en door te gaan naar Jasper. We hebben onze slag geslagen in de souvenir winkels maar het is alleen Benjamin die een klassiek rood geblokt flanellen hemd heeft gekocht. Ik heb hem beloofd dat ik het later in deze vakantie goe ga maken zodat hij niet als enige als een Canadese karikatuur door het leven hoeft te gaan.