De vlucht met Delta is ons goed bevallen. Dat zit hem dan vooral in de catering en het filmaanbod. Het eerste was voor vliegtuigbegrippen luxe. Er werd een menu rondgedeeld voor de hele vlucht met verschillende keuze en zelfs en verrassing in de vorm van een Toblerone chocolaatje. Hulde
Het blijft altijd een dingetje om hier het land in te komen. Doordat we nog een geldige ESTA hadden dachten we snel via de zuilen waar je zelf je paspoort kan scannen langs de mannen in zwarte uniformen te glippen. Maar nee. Enkele van onze minder betrouwbare reisgenoten kregen een zwart kruis door hun foto en uit solidariteit zijn er allemaal gewoon in de rij gaan staan. Gelukkig is onze chauffeur een geduldig mens en weet dat het even kan duren. Het blijkt een zwijgzaam lid van de Triade te zijn dus er valt niet veel meer te vertellen dat hij ontzettend sterk naar knoflook rook. Keurig ons op de juiste plek bezorgd. Kamer is top en de eerste wandeling ook.
Vandaag gaat ons avontuur van start. Gisteren Usko met manke poot naar Etten-Leur gebracht en in de goed zorg van Jos en Mieke achtergelaten. De boef had het wel meteen in de gaten wat er stond te gebeuren maar deze keer is het maar een week in plaats van een maand, alleen weet jij dat niet.
De voorbereidingen zijn prima verlopen en we hoeven hopelijk niet bij te betalen wegens overgewicht. De kerstdagen hebben er nogal ingehakt.
Het is natuurlijk onvermijdelijk maar je moet ook weer een keer terug.
Het eerste stuk gaat per kameel en als het in dat tempo zou doorgaan duurt het allemaal nog wel even. Het blijkt ruim twee uur lopen te zijn terug maar het Hotel. Het zou toch echt handiger zijn om je naar het kamp te rijden en vanuit daar met de kamelen de woestijn in te gaan. Helaas zit er geen ideeënbus aan de kameel en de begeleider lijkt me voor dit soort gesprekken minder geschikt.
Bij het Hotel schakelen we over op gemotoriseerd vervoer en als ik mijn benen weer bij elkaar weet te brengen stap ik op het gaspedaal.
Vanuit Zagora een rustige rit terug naar Petite Riad. Nog genoeg tijd voor een bezoek aan de Atlas Studio’s. Dat blijkt hartstikke leuk en ook het diner in ons favoriete Riad met onze huisslaafjes maakt een hoop goed.
Na een goed ontbijt op naar Marrakech. Ik was ietwat bezorgd over de tocht door het Atlas gebergte door de vele werkzaamheden en de stukken onverharde weg maar Thank God it’s Friday. Dit wel heel letterlijk want iedereen is thuis of in de Moskee. Wij rijden lekker door en hebben nog mooi de tijd om in Marrakech de laatste Dirham nog uit te geven.
Het voelt als thuiskomen. Het laatste diner doen we in het restaurant waar we ook begonnen zijn. Top.
Ik vergeet nog Ait-Ben-Haddou te vermelden. Op onze weg naar Ouarzazate zijn we nog van de weg afgeslagen om deze oude Kashba en filmlocatie van Game of Thrones te bezoeken.
We sloegen echter 1 weg te vroeg af. Er stond echt een bord met Ait-Ben-Haddou erop maar dat was niet een echt een officieel bord. De weg bleek origineel en officieel onverhard.
Met een huur Skoda Fabia is dat geen goed idee. Dat vond een lokale man ook en die zag ik in mijn spiegel als een malle zwaaien maar alles wat achter me is vind ik niet interessant en Benjamin gaf aan dat de weg maar een paar kilometer zou aanhouden. Na ongeveer 2 km werd het me echter te welletjes. We moesten een droge rivier over en de knik in de weg had onherroepelijk een schadepost opgeleverd. Keren was de enige optie. En de oplettende lezer raadt het al!
Na ongeveer 1 km kwamen we de puffende man tegen die ongetwijfeld wist dat we terug moesten komen of dat hij onze lichamen voor losgeld kon inruilen.
Hij gooide zijn vege lijf met wapperende jalaba voor de auto om te vertellen dat de weg alleen voor terreinwagens bedoeld is. Ok, daar waren we zelf ook achter gekomen. Daarna zei hij dat hij ook naar hetzelfde dorp moest en wilde hij wel meerijden. Dat was nu even een pechmomentje wat dat mogen we van Mama niet.
De man bleef lachen terwijl hij als een wapperende witte vlag een steeds kleiner stipje werd in de mijn binnenspiegel terwijl de woestijn in al zijn grootsheid hem uiteindelijk in zijn geheel verzwolgen had.
Vandaag gaan we op reis door het Atlasgebergte. De huur auto wordt keurig netjes afgeleverd nadat ik de dag van tevoren wel even gebeld heb.
We hebben de kaart van Marokko van te voren gedownload zodat het navigeren geen probleem is. Met Benjamin als gids manoeuvreerde wij ons keurig door het chaotische Marokkaanse verkeer. Niet te hard rijden en goed opletten zijn wel vereist.
De weg is prachtig maar een drama. Overal in de bergen zijn ze aan het werk en er zijn hele stukken waar je onverhard maar 20 km per uur kan rijden. De auto ziet er na de ochtend al niet meer uit. We vergapen ons aan alle rariteiten langs de weg. Ezelkarretjes, kleurrijke oudjes en kinderen, verkopers en lifters die ons proberen staande te houden.
Tussen de middag stoppen we bij een restaurant / slagerij. Terwijl wij genieten van onze Tajine wordt er een geheel geslacht schaap van een handkar naar binnen gedragen. In het kleine winkeltje hangen ook grote stukken geslacht dieren ongekoeld te wachten op hun consumenten. Het vlees moet even rijpen blijkbaar. De vliegen vinden het in ieder geval rijp genoeg. Gelukkig ?? hebben wij kip.
De weg naar Zagora en het Hotel vinden we moeiteloos maar natuurlijk zijn we 2 uur te vroeg. Het terras biedt uitkomst.
Na de versnapering en het toch wat gespannen wachten is het dan zover. Babba en Mimoun staan klaar voor ons.
Het zijn uiterst vriendelijke beesten maar hun bek zit wel dichtgebonden omdat Babba onze begeleider een keer in zijn kop gebeten had. Gelukkig heeft dit niet zijn geestelijke capaciteit te ernstig aangetast, alleen het taalgedeelte.
De man spreekt drie talen door elkaar en daar zit geen woord Spaans bij. Hij is uitermate behulpzaam en loopt 3 uur met ons door velden, Palm bossen en dorpen. Slechts onderbroken door 2 of 3 pauzes waarbij hij steevast gaat bidden.
Uiteindelijk komen we bij zonsondergang aan in ons kamp. Tot onze lichte verbazing blijken we daar nog twee man personeel te hebben en zijn er geen verdere gasten. Er staat een heel kampement met een grote gezamenlijke tent maar wij zijn de twee enige zielen die het bewonen.
Dat voelt toch wel een beetje raar. We hadden verwacht door de woestijn te sloffen en hadden daar de juiste outfit voor geregeld Maar we werden een attractie voor de vele kinderen uit de dorpen die stylo riepen en gekke liedjes zongen.
S’avonds maakte het kampvuur, het heerlijke maal en de sterrenhemel alles goed. Het is daar daadwerkelijk donker en de Melkweg heb ik nog nooit zo mooi gezien. Helaas geen foto.
Of de nacht valt verder niet veel te vertellen. Hij was koud en kort. Benjamin en ik hebben ernstig geleden. In de eerste zonnestralen hebben we lekker ontbeten en in een 2 uur durende terugtocht weten we het zeker. Dit is niks voor Barbara.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties