door Jan Aartsen | maandag, 4februari, 2019 | Jan, Marokko
Dit verhaal is ingesproken. Voor eventuele spelfouten sta ik niet in.
De eerste volle dag in Marrakesh, we ontbijten met z’n tweetjes in een ontbijtzaal die verwarmd wordt door een gaskachel zonder uitlaat. Althans de uitlaat komt uit in de ruimte waarin wij zitten. Voordat we een koolmonoxide vergiftiging oplopen gaan we snel naar onze kamer. Het ontbijt bestaat uit een pannenkoek uit de magnetron een paar stukjes brood jam boter koffie en sinaasappelsap. De wandeling naar het paleis dat we willen bezoeken wordt wat langer dan gepland omdat onze gastheer het natuurlijk niet goed uitlegde. Wel een orginele wandeling door de wijk en door het park achter het paleis. Daar werden we nog opgewacht door straat schorriemorrie dat ons de toegang tot het park probeerde te ontzeggen voor een paar luttele centen. Wij zijn inmiddels echter ervaren genoeg om al glimlachend door te lopen en ons er niks van aan te trekken. Het paleis is prachtig.
Vervolgens trekken wij weer na een versnapering richting het plein van de vele doden om daarna door de Soek richting het museum van Marrakesh te gaan. Hier hebben we een lekker omeletje gescoord en de zwerfkatjes gevoerd.
We verdwalen elke keer hopeloos in de wirwar van straatjes en winkeltjes. Op een of andere manier kom je toch wel weer uit en naar kilometers sloffen moeten we even bij tanken in onze Riyad. In de middag gaan we nog de geheime tuin bezoeken waar we heerlijk op een terrasje in de ondergaande zon hebben genoten van Marokkaanse thee en chocolade taart. Dat was maar goed ook want ’s avonds hebben we op het plein gegeten. Dat is een belevenis op zich maar wel eenmalig. In de middag worden daar allemaal tenten neer gezet met banken waar mensen voor weinig geld kunnen eten. Ondertussen gebeurt er van alles om je heen en kom je ogen tekort. De rekening is een verrassing en de bijgerechten zijn niet gratis blijkt. De show van allerlei verkopers, ronselaar en hun slachtoffers is vermakelijk. Ook de stalletjes met schapenkoppen zijn bijzonder.
In de avond lopen we nog wat rond en er worden hele voorstellingen weggegeven. Voldaan en moe gaan we terug naar ons spijkerharde bed.
Vandaag trekken we de wandelschoenen aan want we gaan buiten de oude stad naar de tuinen van Majorelle. Mooie wandeling van een uur heen en terug. De tuin is niet groot maar wel de moeite waard. Yves Saint Laurent ligt hier een beetje dood te zijn maar heeft daarvoor nog wel de tuin van de ondergang gered.
Het moderne gedeelte van de stad is met een KFC en MacDonalds helemaal up to date. In de luxe winkels van bijv. Mc Gregor zie je verder niemand.
Later in de middag in een leuk kleurig tentje een kleine late lunch genomen. Daarna weer verder inkopen doen in de Soek. Het spelletje van de ongeduldige vader die zijn onderhandelende zoon mee sommeert werkt prima.
We zijn elke keer verbaast over beleefdheid van de mensen hier. Toen Benjamin wat potjes kocht voor zijn kruiden waren we bijna met te weinig wisselgeld weggelopen maar de verkoper riep ons terug om het alsnog netjes af te handelen. Ook wordt elke verkoop na onderhandelen met een handdruk afgehandeld. Wederzijds respect is een dingetje hier. Ook in het verkeer.
door Jan Aartsen | zaterdag, 2februari, 2019 | Jan, Marokko
Vanochtend heel vroeg opgestaan. De avond ervoor de koffers gepakt en alles klaar gelegd. Barbara is zo lief om ons even naar Schiphol te brengen.
Geen kip op de weg en ook op de luchthaven Is het rustig. Zonder problemen door de pascontrole maar we moeten wel van vertrekhal één naar vertrekhal drie en weer terug lopen. Het is zo vroeg dat zelfs de Starbucks nog gesloten is. We vertrekken uit een nat en grijs Nederland. De overgang naar Marokko is wel erg groot. Niet alleen het weer is compleet anders maar ook het straatbeeld, het verkeer en de mensen. Van moderne jongeren tot traditioneel geklede ouderen.
Na een telefoontje loopt alles zoals gepland en worden we keurig netjes in de binnenstad van Marakech afgezet. Daar worden onze koffers met een Karretje naar het hotel gebracht. De kamer is kleiner dan dat hij op de foto lijkt maar we worden zeer vriendelijk welkom geheten met ons eerste bakkie mierzoete thee.
Vervolgens worden we op weg geholpen door onze gastheer en duiken we de binnenstad in. Wat een feest. Overal brommertjes en mensen die kris kras door elkaar bewegen. De Souk is prachtig en het plein ook. Allemaal verkopers, circusartiesten en andere mafkezen als toeristen.
Benjamin wordt de hele tijd voor Harry Potter uitgemaakt door de man die ons de lunch serveert. Om de twee minuten komt er wel een verkoper voorbij. Voor ons is het kijken, kijken en niet kopen. Schapenkoppen, schildpadden in kooitjes, een kameleon, apen, slangen. Alles is er. Waar de bakken oorsmeer voor bedoeld zijn moeten we nog ontdekken.
We pakken nog een sappie op een dakterras en eten bij ons in de buurt in een knap restaurant. Het eten smaakt zoals het op de markt ruikt. Kruidig.
De lunch is nog geen tientje en anderhalve liter water 60 cent. Morgen grote plannen dus vroeg naar bed en lekker slapen. Dat gaat wel lukken met de geur van het mandje gebruikt toiletpapier als slaapmutsje.
door Jan Aartsen | vrijdag, 4januari, 2019 | Jan, Noorwegen
Het moet zo zijn. Vandaag is het de hele dag boven nul en het regent een beetje. Kledderzooi dus. Maakt voor Usko en de jongens niet uit. Die doen gewoon hun ding. Usko vreet Barbara’s handschoenen op als we naar ons vaste lunchstekkie klimmen om de jongens te treffen. Hij lijkt wel weer een pup die met een mol aan het gooien is.
De jongens doen na het eten nog een avond rondje en dan leveren we echt als laatsten voor sluitingstijd onze ski’s en stokken in. Het zit er weer op. Gelukkig zonder grote ongelukken en we maken al weer plannen voor een volgend keer.
De laatste foto van de verlichte pistes en ons dorp.
door Jan Aartsen | vrijdag, 4januari, 2019 | Jan, Noorwegen
Het blijft beperkt wat betreft de liften dus we nemen alle routes die we kunnen vinden. Het zicht is wat beperkt door mist en nattigheid. Het houdt ons niet tegen maar het maakt het skiën wat lastiger omdat je echt niet ziet hoe de piste eruit ziet. Vooral tussen de oranje palen mikken dus.
Dat het met beslagen bril en daarover een natte skibril wat linker is realiseer ik me als ik gestrekt met mijn gehelmde achterhoofd een deuk in de piste sla. Zoals te doen gebruikelijk ski ik achter mijn mannen aan om het overzicht te houden en te hulp te bieden als het nodig is. In dit geval echter opeens zonder waarschuwing (ik weet nog niet precies hoe) verlies ik mijn balans en smak tegen de ijzige piste waarbij mijn achterhoofd hard op de grond komt. Leve de helm. Geen bewustzijnsverlies, geen misselijkheid, ik weet welke dag het is en waar ik ben dus hoera, ik mag verder.
Als ik om me heen kijk zie ik geen wachtende hulptroepen. Zij kijken zelden achterom. Ik zoek de onderdelen van mijn uitrusting bij elkaar en begin het geheel weer te assembleren tot een skiër. De ski patrouille die tot taak heeft om mensen in nood te helpen komt rustig voorbij skiën en vraagt niet eens of het gaat. Blijkbaar geen eed van Hippocrates gezworen. Rustig ski ik de berg verder af naar mijn verbaasde telgen die een eind verderop ontdekt hadden dat er een wiel aan de wagen ontbrak. Joshua is nu de enige die nog niet gevallen is. Chapeau!
We scoren een lunch bij Storastovo en Barbara heeft de hellingproef met Usko overleefd en voegt zich al zwetend met een hartslag van 130 plus aan tafel.
In de avond gaat zij nog met de mannen skiën met de lampjes aan. Ik kom erachter dat ik toch als eerste met mijn heup de grond heb geraakt als ik probeer uit een stoel te komen.
Belangrijke constatering van de dag is dat chocolaatjes met drop erin smerig zijn (dat verkopen ze hier echt).
door Jan Aartsen | woensdag, 2januari, 2019 | Jan, Noorwegen
Gisteravond was het revanche tijd voor het Ticket to Ride spel van Jan. Helaas bleek hij weer onverslaanbaar en eindigde de auteur roemloos onderaan. Ik heb andere kwaliteiten zullen we maar zeggen. 
Na de kaasfondue nog een loopje gemaakt onder een prachtige sterrenhemel. De temperatuur gaat bij zo’n heldere hemel meteen onderuit en duikt onder nul. Even een vaag plaatje van het uitzicht van de berg en onze nieuwe woning die wie hier gaan aanschaffen.
In de ochtend rijdt de Pistenbully weer vrolijk rond en Barbara gaat met de mannen skiën. Dat eindigt zonder brokken in het restaurant op de Slettafjelet, de naam roept verwachtingen op wat betreft de bediening maar in de praktijk is het geen Hooters zullen we maar zeggen.
Ik neem met Usko een sluipweggetje de berg op en sluit me zwetend en puffend aan. Met zo’n hond de berg op sloffen is geen kattenpis maar het levert wel leuke filmpjes op. Wat is dat beest in zijn element!
Jan Aartsen
Recente reacties