I’ll be back
We gaan weer op pad!. De vorige blog is door dramatische WiFi en allerlei gedoe na de vakantie nooit afgemaakt. Zelfs de foto’s van Canada moet nog gesorteerd etc. worden. Mooie klus voor de donkere dagen.
Nu eerst vakantie! Usko gaat mee dus ik hoop jullie te overladen met leuke plaatjes in de sneeuw van het meest fotogenieke kind in het gezin.
Na de kerst gaan we weg dus tot gauw!
Aan het einde van de dag blijkt dat de meeste beweringen waar zijn,. In ieder geval wat betreft toeristisch en druk. Of Lake Moraine net zo mooi is hebben we niet kunnen toetsen, want ondanks het vroege opstaan is het al zo druk dat de weg naar Moraine is afgesloten omdat de parkeerplaats al vol is. De shuttle vanuit een tweede parkeergelegenheid minstens een kwartier van het park af is geen optie.
Lake Louise voldoet wel aan alle verwachtingen. Prachtig gelegen en blauw van kleur met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond. Kanoën gaan we hier niet doen want het meer is te klein voor onze ambities en de prijs te hoog. Opvallend is dat deze meren zo helder zijn en er nauwelijks leven in lijkt te zitten in ieder geval geen waterplanten. Het water is dan ook max 4 graden hetgeen blijkbaar vol veel dieren en planten te laag is.
We lopen langs het meer tot we er genoeg van hebben en hetzelfde stuk weer terug omdat je nu eenmaal geen rondje kan lopen. Het pad is maar aan kant van het meer. Aan de kopse kant een enorm hotel dat angstvallig probeert alle toeristen van het gras en uit de toiletten te houden.
Ondanks alle waarschuwingen weten wij het pand binnen te dringen op zoek naar koffie en cheesecake. Dat laatste probeer ik gelardeerd met een een leuk dansje duidelijk te maken aan twee jonge dames die als gastvrouw in het restaurant werken maar we worden onverbiddelijk naar het selfservice café verwezen op een andere verdieping.
Het dansje bleek één van die momenten waar pubers het respect voor hun ouders verliezen en blijken zich diep te schamen.
Ach ja, je doe alles om het onthechtingsproces van in dit geval de vaderborst zo soepel mogelijk te laten verlopen nietwaar?
Een andere in die categorie is als je moeder opeens hele rare dingen in het Engels zegt zoals: Oh yeah, that sounds leuk for tomorrow. Dit in antwoord op een verhaal van een Canadees die ons een locale attractie uitlegt.
Jan en Joshua kijken direct bedenkelijk en confronteren moeders keihard met het misplaatste wordt “leuk” in de zin. Respect komt te voet en gaat te paard blijkt.
Voor de rest gaat het top in het team en gunnen we elkaar de winst bij potjes “biggen” (een vreemd dobbelspel met biggetjes), hartenjagen en Monopoly. Dat laatste hebben we hier gekocht in de Game of Thrones versie. Even wennen maar wel leuk.
Na Lake Louise gaan we terug naar Banff om met de Gondola naar het hoogste restaurant van Canada te gaan. Het heeft wisselende recensies maar het bevalt ons geweldig mede door de overenthousiaste Norah die ons de gerechten serveert en de glazen bijschenkt als die leeg zijn. De smile is van oor tot oor waarbij door een genetische variatie bij Norah de oren wel heel ver uit elkaar stonden.
Voldaan gaan we weer keurig met het openbaar vervoer terug naar ons rijdend huis op de camping.
Wat betreft het uitzicht zeggen de plaatjes genoeg.
Het laatste vermeldenswaardige feit is het treinverkeer hier in Canada. Het blijkt dat heel veel goederen transport met treinen van minstens een kilometer lang in een sukkeldraf van ca 50 kilometer per uur (heb ik kunnen meten toen we zo’n trein hebben ingehaald op een parallelle weg) door Canada kruipen. Dat spoor volgt vaak de weg (of andersom) en de machinisten zijn zo verveeld dat ze met lang en frequent toeteren zichzelf (en ons) wakker houden. Dat gaat dag en nacht door. Ik heb tijdens het tellen van de schaapjes mijn aandacht even verschoven naar het tellen van het aantal rammen op de luchthoorn van zo’n locomotief en kwam daarmee op acht keer.
Ook op echt als onze verdere bestemmingen horen we ver weg of dichtbij de treinen. Heel apart.
Het is tijd om Banff achter ons te laten en door te gaan naar Jasper. We hebben onze slag geslagen in de souvenir winkels maar het is alleen Benjamin die een klassiek rood geblokt flanellen hemd heeft gekocht. Ik heb hem beloofd dat ik het later in deze vakantie goe ga maken zodat hij niet als enige als een Canadese karikatuur door het leven hoeft te gaan.
Je ziet hem denken: Wat?? Papa een selfie?? Ongehoord, maar wacht is ffe.
Ik heb een plannetje. Dat zal hem leren!
TATA!! Nooit meer doen!
Een selfie moet je gewoon laten maken.
Wandelen door Banff
streetview
campingwandeling
Lake Louise.
Uitzicht van de Gondola
fte chillen
De jonge eekhoorn fotograaf
Gelukkig voldoet Banff aan alle verwachtingen het is een plaatsje van 7500 inwoners die in het piekseizoen kan groeien naar 50.000 inwoners die allemaal met een relaxte outdoor mentaliteit voor een prettig sfeertje zorgen. De starten zijn gevuld met leuke winkels met hebbedingen en ik heb zelf de verleiding niet kunnen weerstaan om twee petten en T shirts te kopen. Benjamin heeft zijn slag geslagen en het beroemde rood geblokte overhemd gekocht. Het staat hem nog goed ook.
We hebben voor de dag erna de Gondola geboekt en het bijbehorende restaurant. Het hoogste restaurant in Canada. Zit ruim boven de tweeduizend meter. Het blijkt nog een hele toer om de kaartjes te krijgen en we zien de bus terug naar de camping net arriveren als we de shop verlaten. Met een dienstregeling van 1 maal per uur wil je dan wel haast maken. We jagen onze zieke kinderen dan ook op om in een sukkeldraf nog voor de bus te springen. Het lukt en als de chauffeur de kleurrijke Canadese dollars voor zijn neus hou zegt hij alleen maar: “do you llke to gamble?” Ik kijk de man hulpeloos aan maar het blijkt dat we in de verkeerde bus zitten Lijn 2 wel te verstaan en de man had natuurlijk allang al gezien dat wij kaaskoppen naar de camping moesten.
Het ritueel met de kinderen herhaalt zich omdat de bus die we echt moeten hebben 30 meter achter die van ons staat. Bob Wong (de chauffeur die ons ook in de ochtend gereden heeft) wacht geduldig en ook deze crisis is weer opgelost.
Bij onze RV aangekomen verteren we de Mexicaan de wie als lunch verorbert hebben en gaan daarna nog met de de semi fitte Jan en Ben een rondje om de camping lopen. Joshua gaat nog even een schoonheidsslaapje doen. Gelukkig gaat het allemaal wel iets beter maar goed is het nog niet. dat blijkt aan het einde van de wandeling waar Jan door Barbara nog tot een sprintje aangezet wordt om als eerste bij de camper te komen maar dat is teveel voor de man. Hij stort in de laatste meters in elkaar en de koorts neemt weer toe.
De echte reden van de sprint was overigens de kans op een originele plensbui door een wolk van een onweerswolk.
Morgen wat Lakes bezoeken en dus s’avonds op stand dineren. Ik ben benieuwd. Oh ja we hebben onze eerste confrontatie met het wild hier. Tijdens ons loopje om de camping om onze geocache nu toch eindelijk te dumpen. (al twee jaar in ons bezit, oh schande) komen we een coyote achtige vos tegen. Hij kijkt ons even nieuwsgierig aan terwijl ik de veiligheidspin uit de berenspray probeer te krijgen en loopt dan hoofdschudden weer verder.
De reis naar Banff lijkt wel een ambulance rit. Naast Jan is Joshua ook ziek geworden, heftige oorpijn in combinatie met misselijkheid en braken. De man heeft in een uitgeklapt bed bijna elke twintig minuten gebraakt tot er niets meer in zat en dat was al na de eerste keer.
Jan was met 1000mg paracetamol weer fit genoeg om zijn rol als gids in te nemen. We hebben nog even een stop bij een supermarkt gemaakt want het alcoholbeleid in Alberta is soepeler dan in British Columbia volgens Benjamin. En dat klopt in BC 19 jaar en Alberta 18 jaar. Dat scheelt dus een slok op een borrel.
Ik heb voor de fun achteloos wat Bearsray uit een rek geplukt samen met een berenbelletje voor aan de rugzak en een fluit voor het geval dat je half aangevreten hulp nodig hebt. Lijkt me leuke souveniertjes. Blijkt dat de spray $40,- dollar kost (OK, Canadese dollars die zijn goedkoper dan Amerikaanse) en je moest een heus registratie invullen. Barbara is dus nu geregistreerd wapenbezitter in Canada. Ik hoop dat ze straks weer Nederland in komt.
De rit wordt naast het regelmatige overgeven gecompliceerd door een Roadblock in verband met een echte “Wildfire” in Kootenay.
Wij wilden juist door dat park naar Banff doorsteken maar doordat we even het visitorscenter aandeden werden van het feit op de hoogte gebracht. Dat betekent dus een uur omrijden via Golden en Yoho National Park. Het bizarre is dat wij het al zo heiig vonden. Dat bleek dus gewoon rook te zijn.
Gelukkig is dat geen straf prachtige bergen en valleien met wil stromende ijskoude heldere rivieren. Ik kan hier wel verder oud worden dat is wel duidelijk.
De foto’s komen later
Jan Aartsen
Recente reacties