door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
Fijn als zaken weer kloppen. We fotograferen onder het bord “no photos” zonder meteen meegenomen te worden. (Anderen wel). De immigration neemt zijn tijd om van alle vingers een afdruk te nemen en een foto zonder bril (fam Aartsen dus bijna onherkenbaar, helaas geen plaatjes van). Het hele proces neemt vijf kwartier.
Gelukkig is onze privé chauffeur een geduldige Rus die braaf zit te wachten met een bordje fam Aartsen op zijn buik. Stop hem echter niet in een te grote Amerikaanse wagen wat dan komt de Russische beer los. Bij de Lincoln Tunnel doet hij een spelletje Russisch Roulette met een minstens zo grote auto en proberen we samen of we in 1 baantje passen maar twee omver gereden pilonnen later blijkt dat niet helemaal te kunnen.
Voor ons wel lollig. Hij brengt ons verder keurig bij ons appartement dat echt op een steenworp van Times Square ligt.
Benjamin kruipt even zijn bed in en is binnen vijf minuten vertrokken. We zijn allemaal een beetje moe want Barbara laat de fles Orangina stuiteren en stampt nog even met de blote voet de scherven tot handzame stukjes. Het resultaat is een overzichtelijke slagaderlijke bloeding gemengd met een agressief zure Orangina. De natuurstenen vloer zal nooit meer hetzelfde zijn. Helaas weer geen plaatjes van. Dat leek me niet gepast en ik moest ook de zooi opruimen.
Nog even Broadway op gelopen en TGI Fridays toegevoegd aan ons lijstje van America’s best fast food. Alles blijft er gelukkig in en wij liggen voor achten allemaal in bed. Joshua heeft niet eens gemerkt dat we het bed van Jan moesten opmaken. Morgen toch echt even checken of die Lego Set van $100,- in Nederland niet twee keer zo duur is.
door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
De kop is eraf! Gelukkig niet die van de chauffeur van Taxi Zwart. Die was namelijk precies op tijd maar dat had anders kunnen verlopen als hij te laat was geweest. Om 4 uur gingen er twee tot drie wekkers. En om 5 uur precies werden we opgepikt. Allemaal wat kleine oogjes maar Benjamin had wel de allerkleinste. De hele nacht gehoest en nog lang niet fit. Maar daarover later meer.
United Airlines verdient geen duimpje omhoog. Het inchecken verliep zeer moeizaam doordat het lot onze Jan had aangewezen voor een extra security check. Dat maakte dat het online niet lukte en ons mooie plekje in de rij moesten opgeven omdat we gedwongen werden om de zuil te gebruiken die dus om dezelfde reden ook niet werkte. Dus toch maar weer ouderwets bij de balie.
De vlucht verliep zo soepel dat Benjamin soepel de weggekauwde vliegtuigprak in een zakje kotste. De arme man hing van paracetamol aan mekaar om te voorkomen dat we aan de grens in quarantaine zouden moeten. Je weet het maar nooit met die Amerikanen. De landing was verder zo ruw dat er zenuwachtig gegiebeld werd en spontaan geapplaudisseer. Maar WTF, we zijn er.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27april, 2018 | Geen categorie, Jan
Er zijn mensen die bij het lezen van zo’n titel de wildste fantasieën krijgen. Romantische vrijpartijen onder het groene bladerdak etc. Ik raad deze mensen aan vooral aan de rest van het stukje te lezen.
Vandaag Koningsdag in Hattem. De kleedjesmarkt was letterlijk rond de kerk en buiten een kind in een slaapzak die slapend rijk wilde worden vooral veel troep. Na het rondje om de kerk was mijn rechter arm 10 cm langer door 20 kilo hondenvlees die werkelijk bij elke bezoeker persoonlijk het aarsgat wilde besnuffelen.
In de middag besloten we de rust van het bos te zoeken en maakten we een mooie wandelingen met als start- en eindpunt de Leemkule. Dat is een soort kuil in het landschap naast het park hier.
Tijdens de wandeling heeft Usko zijn tweede en grootste talent laten zien. Hij is namelijk een echte tekenmagneet. Al vrolijk huppelend verzamelt hij alle soorten en maten van larf, nimf tot volwassen teek. Gelukkig laat hij door zij anti tekenpil alles binnen keurig weer vallen. Pakken wij ze gewoon weer op. Dus de tip van de dag. Bezint eer ge begint bij het rollebollen in het bos.
door Jan Aartsen | woensdag, 3januari, 2018 | Noorwegen
Naast het skiën hebben we nog een Fjordsafari als hoogtepunt van deze vakantie geboekt. Op ruim een uur rijden en een tunnel van 11 km ligt het dorp Flåm waarvan je één van de mooiste Fjorden kan bekijken vanaf het water. Het behoort tot het Unesco erfgoed maar daar zijn wij Hollanders niet zo van onder de indruk want de vuurlinie bij Uitgeest doet dat ook. Dit blijkt toch wel van een andere orde. Al eerste moet je even wat extra kleding aan want het kan wat frisjes zijn.
De tocht is werkelijk prachtig. Bergen die rechtstreeks een een kilometer diepe zeearm duiken van IJskoud water. Joshua zag nog de vin van een Bruinvis en we hebben ook een Adelaar gezien. Maar het mooiste was nog gewoon het uitzicht. Ook al vonden de jongens de schipper ook het aankijken waard. Nog een stop gehad bij een oude geit die kaas verkocht of iets in die geest. We zijn echter met een brok veel te dure lokaal geproduceerde Geitenkaas en een koelkastmagneet weer vertrokken. Oh ja en een gerookte geitenworst.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Deze slideshow vereist JavaScript.
En alsof dit nog niet genoeg was zijn we gaan avond-skiën. Nog nooit eerder gedaan maar het is heel bijzonder om op een verlichte piste in het donker met een prachtig uitzicht over het dal met allemaal lichtjes naar benden te suizen. In de lift ga je door de donkere delen met alleen moonlight shadow en er zijn zelfs waaghalzen die met een lampje op het hoofd off piste naar beneden gaan maar dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. Daarna nog een aflevering of twee van Vikings gekeken en natuurlijk te laat naar bed voor ons laatste dagje op de lange latten.
door Jan Aartsen | woensdag, 3januari, 2018 | Noorwegen
We wisten dat het rustig zo zijn op nieuwjaarsdag maar dat het zo rustig zou zijn hadden we niet voorzien. Ale Noren zijn blijkbaar op familiebezoek. Op de piste zie je wat verdwaalde Nederlanders en wat jongeren maar dat is het dan ook wel. We pakken wat nieuwe afdalingen waaronder nummer 16. Alles gaat goed en we maken zo gespreid door de dagen maar ongeveer 1 crash per persoon mee. Het noemen waard is de duo crash van Jan en Benjamin bij het linksaf slaan van de piste af daar waar geen afslag was en Joshua maakte op de piste in een grote wolk van sneeuw een klapper waarbij er links en rechts uit de wolk een arm en een been kwam. Uiteindelijk bleken de diverse onderdelen verspreid over zo’n 20 meter helling te liggen maar kon alles weer geassembleerd worden tot een functionerend geheel.
Barabara is op de Hanguren tussen de bomen de kant in gevlogen maar dat heeft ze stiekem gedaan terwijl ze als bezemwagen fungeerde dus daar zijn geen betrouwbare verslagen van. Zelf heb ik al eerder verteld over mijn crash en daar is het gelukkig bij gebleven.
Hier nog wat sfeerbeelden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Jan Aartsen
Recente reacties