Een bezoek aan Skye zonder Neist Point te bezoeken is voor ons een No-No. Het is het meest westelijke punt van Skye met spectaculaire uitzichten en een niet meer werkende vuurtoren als eyecatcher. De weg erheen is slecht de drukte naar verwachting groot en ter plekke is het pad smal en stijl met een lange trap. Niet de meest ideale omstandigheden voor de harige kinderen en we bedenken een plan om de jongens te ontzien en onzelf wel het uitje te gunnen.
Blijft prachtig, de vuurtoren zie je net rechts van de rots
We splitsen in een vroeg en een laat team. Barbara en ik gaan met Benjamin op tijd op stap en hopen zo de massa voor te zijn. Jan en Joshua slapen uit en lopen met de honden. Dan gaat Loki in zijn bench en rijden ze naar Neist Point terwijl wij op de terugweg zijn. Zo zijn de honden niet te lang alleen en kunnen we toch doen wat we willen. Op de weg heen komen we langs de Macleod’s Tables, twee tafelbergjes waarvan Barbara en ik lang gelden er eentje beklommen hebben. Onder de indruk van onze eigen kunnen (toen) tuffen we door naar Neist Point waarbij we gaten in het asfalt en schapen proberen te vermijden.
Sheep on the road
en ernaast
Midges!!! maar alleen in het begin
Zij waren er ook
Teatime
Geloof het of niet maar zitten we lekker in Dunvegan aan de Thee met gebak, rijden Jan en Joshua het parkeerterrein op. Zonder het afgesproken te hebben en zonder Find my iPhone. (je hebt toch meestal geen bereik) Toch leuk dat we elkaar troffen en wat konden gebruiken. In de avond lopen we naar Hotel Uig om te eten. Vorige keer hebben we Usko nog mee kunnen nemen maar dat gokken we nu niet. De honden met camerabewaking in het huis en wij aan de Haggis en andere lokale gerechten. Vooral het lokale bier uit de Brewery in Uig doet het goed.
Inmiddels 4 augustus en we hebben een rustig dagje voor de boeg. We maken een wandeling naar de meest Oostelijke punt van Skye en kijken nog even bij de spectaculaire kustlijn waar het land opeens meters diep in de zee duikt.
Waterval
Wie is het knapst?
Uizicht
Profielfoto
King of the Mountain
En zo sluit je af
De afsluiting is een Tea met Scones bij de afhaal tearoom. Alles in recycelbare bakjes om vervolgens dat een paar meter verder op de picknickbank in het zonnetje naar binnen te werken. In de avond wordt er weer een geweldadig potje Risk gespeeld. Joshua houdt de algemene score bij. 3 punten voor een gewonnen potje Risk en 1 punt voor een potje Uno. Hoe later de avond des te onbetrouwbaarder is de uitkomst.
De dag in Peebles met veel regen en twee kletsnatte loopjes naar het dal vergeten we maar even. Voor de rest is het een oase van rust en komen Barbara en ik bij van alle dageljkse beslommeringen die ons door het jaar heen bezighouden. Barabara heeft haar boek al uit en ik sukkel regelmatig weg in “power naps” , zal wel ergens goed voor zijn. Meest vermeldenswaardige feit is de top chocolade voor een top prijs die we in een Boutique scoren.
Dan wordt het tijd voor het gezin om elkaar op te zoeken en dat kan maar op één plek in Schotland en dat is “ons” eiland Skye. We volgen elkaar via find my iPhone en Barbara en ik winnen de race ondanks de stops onderweg voor de honden die zich trouwens prima aanpassen aan de omstandigheden. De uitzichten zijn adembenemend en de wegen bochtig en niet altijd even goed dus ik moet één oog op de weg houden terwijl ik met het andere oog de omgeving scan. Best lastig.
Dat vond een bestuurder van een huurbusje ook en die was met het hele gezin de greppel naast de weg ingedoken. Gelukkig leek het met de persoonlijke schade wel mee te vallen maar het ziet er niet uit, zo’n busje op zijn zijkant naast de weg. Hier en daar hebben we van die Aha momenten doordat we het landschap herkennen van onze eerdere Schotse avonturen in 1997 en 2016.
Hemel op aarde
zwart Goud
Hello
Eilean Donan Castle
Brug naar Skye
Ons huis
Eerste avond
Het huis is comfortabel en ligt vlak naast de Fairy Glens. Een stukje hobbitland in de echte wereld. Joshua wint het eerste potje Risk door in in zijn startbeurt meteen zijn doel te halen dat is nog nooit eerder vertoond. Wij hebben niet eens een zet kunnen doen. De muziek is luid en het bier lekker koud dus deze avond kan niet meer stuk.
Het is een beetje zoeken naar de juiste formule wat betreft activiteiten die we ondernemen. Het is duidelijk veel drukker dan 1997 toen Barbara en ik hier voor het eerst kwamen maar ook drukker dan 2016. Bij een voor ons bekende plek om te wandelen, The Quiraing aan de oostkant van het eiland is nu een grote parkeerplek maar zelfs die is vol. Er gaat heel wat volk over het smalle pad naar boven met hier en daar een hond. Dat is wel heel erg spannend voor zowel Husky als baas. Het risico op een uitglijder wordt me te groot en ik keer om met Barbara. De jongens maken de wandeling af terwijl wij in de auto wachten en ons verbazen wat er zoal voorbij komt lopen. Ook andere plekken op onze route laten veel volk zien en nodigt niet uit tot een wandeling. Dit vraagt om een plan.
De start na de hotdog
We verwachten dat het s’avonds rustiger is dus de volgende dag gaan we later naar The Old man of Storr en dat blijkt een goede zet. Buiten wat dolende zielen komen we weinig mensen tegen op de klim naar boven. Ook het weer helpt een beetje mee. Het regent bij vlagen en de laaghangende bewolking maken het mysterieuze van deze rotsformaties compleet. Onze geoloog legt wel het een ander uit en het heeft iets met vulkanen te maken.
zo willen we het hebben
The Old man of Storr
View
Groeten thuis
Op de dag zelf speuren we nog naar afdrukken van dinosauruspoten aan het strand en scoren we een originele Fish and Chips met Salt en Vinegar. Hiervoor moesten we in een rij met Japanners en Chinezen die hetzelfde adres blijkbaar in hun reisgids hebben staan. Er was zelfs nog iemand met een mondkapje op hetgeen je niet veel meer ziet behalve bij mensen die gek zijn op hun eigen bederfelijke mondgeur of zo lelijk dat het mondkapje een uitkomst is voor henzelf en de directe omgeving. Ik gok dat onze vriend tot beide groepen behoort. De man heeft in ieder geval een ander begrip van persoonlijke ruimte dan ik. Bij elke stap in de rij voorwaarts kroop hij weer in mijn achterzak alsof hij dan eerder aan de beurt zou zijn. Omdat ik toch niks beters te doen had heb ik me op een gegeven moment omgedraaid en zonder iets te zeggen mijn meeste dodelijke blik gegeven. Het werkte geweldig en als een geslagen hond dook hij ineen en stamelde achter zijn vochtig mondkapje “Sorly” hetgeen waarschijnlijk Sorry moest betekenen. Mijn dag weer goed.
De eerste twee dagen van onze kant zijn eenvoudig samen te vatten. De eerste dag ruim 8 kilometer een de tweede dag ruim 7. Het verschil is dat de eerste loop gepland is en de tweede niet.
Vanuit het huisje lopen niet echt wandelingen. Je kan naar het dal toelopen en weer terug omhoog dat is ruim een kilometer en genoeg voor een avondloop. Loki en Rakas kruimelen onderweg zodat we altijid onze weg terugvinden. Het uitzicht is prachtig maar we willen meer dus we gaan richting een waterreservoir (meertje) dat nodig is voor de watervoorziening in Edinburgh.
Golden Hour
Uitzicht vanaf onze heuvel
We lopen keurig de route langs het meer en langs verschillende boerderijen met onder andere hertenbiefstuk. We komen maar één andere hond tegen (sorry voor het schrikken mevrouw). En voor de foto doen we halverwege onze broodzakjes aan maar eigenliijk blijft het droog.
De tweede loop is wat korter langs een ander meertje en begint veelbelovend. Goed pad, fris windje en prachtige vergezichten. Ideaal voor ons doel. Ongeveer op het point of no return lopen we eerst een verkeerde afslag in maar corrigeren we onszelf nadat we het meertje steeds meer achter en onder ons laten want het pad loopt de heuvel op. Dat kost fysiek wat meer moeite en genereert warmte die je kwijt moet. Daarvoor hebben we net teveel kleding met plastic aan en ik begin te zweten. Daar blijken de vliegen gek op te zijn en het bos worden Rakas en ik omsingeld door kamikaze vliegen. Chanel nr 5 blijkt een prima insectenwerend product dus Barbara heeft duidelijk minder last. Omdat de vliegen mij achtehoofd als landingsbaan gebruiken ben ik genoodzaakt de capuchon van mijn hoodie over mijn oren te trekken met als gevolg dat ik nog meer ga zweten. Halverwege de loop houdt het reguliere pad op en moeten we via een opstapje over het prikkeldraad heen. Mensen snappen dat maar honden hebben daar psychisch wat moeite mee. Het resultaat is dat ik de jongens moet tillen hetgeen met wat moeite ook prima lukt. Daarna wordt het spannend omdat het pad verdwijnt en we als een spoorzoeker de geknakte grasstengels moeten volgen en ons dwars door een bos moeten worstelen. De honden vinden het ook superspannend en schieten van links naar rechts achter de lekkere luchtjes aan. Uiteindelijk komt alles natuurlijk goed en prijzen we ons gelukkig dat het droog is gebleven. Terwijl wij bijkomen van alle inspanningen stromen de berichten uit Edinburgh binnen. Zo zie je maar weer, wij zijn niet de enige die afzien.
Bad Ass
Dit roofdier zie je zelden langer dan een kwartier in een Pub. Of hij verlaat de kroeg met een vrouw aan zijn arm of hij wordt eruit geslagen door een ander roofdier.
Goofy Ass
Deze man heeft zin in een “goed” gesprek. Na het zoveelste glas Whisky lost hij al jouw problemen op?
Happy Ass
Deze jongen heeft het gewoon naar zijn zin! No worries, laat die drank maar komen ik lig onder tafel voordat mijn geld op is.
De vraag is natuurlijk of er ook zeepoten bestaan. We nemen in ieder geval het zekere voor het onzekere en mengen twee primatourtjes door het eten van Rakas en Loki. Dat verkleint de kans op kotsende honden in een te kleine ruimte. Het boarden verliep soepeltjes. Alle documenten etc waren in orde en voordat je het weet zit je in een cabin met matige ventilatie aan een gang die ruikt als het kamelenverblijf van Artis.
De hele gang zit vol met honden en eigenaars. En die gaan allemaal naar het hondentoilet op het dek of laten “het” op de heen of terugweg vallen (vandaar de kamelenlucht). Gelukkig is er geen vloerbedekking maar een hygiënische harde vloer. Tijdens mijn verkenningsmissie zie ik het baasje van een zenuwachtig zwart hondje met een poepzakje het secreet van het mormel vakkundig over een vierkante meter verdelen. Gelukkig hebben Barbara en ik een cabin in het grote mensen gedeelte op het negende dek. De mannen bieden vrijwillig aan om met de honden te slapen.
Eerst maar eens even de temperatuur van het bier testen.
Skol
Na het indrinken met live muziek gaan we in twee ploegen eten. Allemaal niet ideaal maar beter dan de honden in het “Honden Hotel” op te laten nemen. Daar ruikt het niet naar kamelen maar eerder naar een jongenstoilet op een middelbare school. Hetgeen een leuk bruggetje is naar een vreemde ontmoeting aan boord. We komen namelijk allemaal meester de Jong tegen die oude talen doceerde op de school van de mannen. Hij kiest er echter voor om alle oud-leerlingen plus ouders te negeren. Misschien is dat ook het beste.
De nacht is zweterig door een combinatie van gebrek aan frisse lucht en een plastic matras maar we doorstaan het allemaal zodat we de dag erna ons avontuur buiten Europa kunnen beginnen.
Eerste stop wordt een bezoek aan een historische locatie van de serie “Last Kingdom”. Te weten het erfgoed van Uthred of Bebbenburg.
Zijn huis
Barbara en ik komen als eerste ter plekke en willen een rondje doen met de honden maar bij de eerste boom worden we aangevallen door een geweldige zwerm van Midges. Een klein irritant steekvliegje met een spanwijdte van 2mm dat de gewoonte heeft om in grote getallen toeristen leeg te zuigen. Ze duiken op hoofd armen en benen, alles dat niet bedekt is. Van triestigheid zijn we met een softijsje in de auto op de jongens blijven wachten. Die zijn nog naar het kasteel gegaan maar Barbara en ik zijn naar het eerste vakantieadres gegaan. Peebles. Daar gelukkig geen midges.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties