We zijn nog een beetje zoekende naar de vakantiemodus. Het is hier namelijk een beetje warm en het brein lijkt het op te geven als het boven een zekere temperatuur komt. Niet alleen het brein maar ook het oude lijf heeft moeite om zonder liters vocht te verliezen enigszins in actie te komen. Gelukkig ben ik niet alleen en ervaart Barbara hetzelfde en de honden vallen na 10:00 in de ochtend gewoon uit. Hun zekering smelt door en er is een totale uitval van alle functies behalve ademhaling en hartslag. De enige kanjers die onverminderd doorgaan zijn onze jongens die het allemaal wel vinden meevallen. Na Rome is het verblijf in de bergen een verademing voor ze. 

Ik heb hard gelachen om de drie ventilatoren die Barbara voor weinig bij de Blokker op de kop had getikt en moest mopperen toen de drie dozen nog in de achterbak erbij moesten worden geprakt maar inmiddels ben ik helemaal om en is het een eerste levensbehoefte geworden. Elke slaapkamer heeft er één waardoor het slapen een stuk prettiger wordt.

Aangezien de scherpte in mijn brein ver te zoeken is en de dagen zich nu snel lijken op te volgen benoem ik even wat zaken die we de laatste tijd zo gedaan hebben zonder echt de dagen chronologisch weer te geven.

Barbara en ik zijn naar het dorp gelopen om brood te halen. Hondjes mee, in de ochtend, petje op en gaan met die banaan, tussen de olijfbomen door. Het is maar 1,5 kilometer en toch gaan we dit nooit meer doen. De weg is namelijk zo stijl en het is al zo warm dat je een soort bijna dood ervaring hebt zonder licht in de tunnel. De jongens bellen om ons op te komen halen was ook geen optie aangezien wij de afstandsbediening van het hek in de zak hadden zitten. Onderweg roken de honden nog een verdwaalde berggeit of zoiets en schoten alle kanten op behalve de goede. Voortaan halen we het brood lekker met de auto en lopen we de boulevard aan het meer op en neer.

De jongens hebben een paar plaatsjes rond het meer bezocht en zijn al een keer gaan zwemmen met Barbara. Ik ben bij de honden gebleven en gisteren hebben we de rollen omgedraait en ben ik met de mannen naar Lovere gegaan.

De weg langs het meer is afgesloten vanwege filmopnames. Charleze Theron scharrelt mogelijk hier rond voor de opnames van The Old Guard II. Barbara heeft scheurende motoren gehoord en drones die rondvliegen dus we gaan zeker kijken of we wat herkennen als deze film uitkomt. We gluren wel elk terrasje af maar Charleze hebben we niet kunnen spotten. Uiteraard komt er dan een foto in deze blog.

Gisteren hebben we een soort van BBQ gedaan. Er is namelijk een vuurplaats met een stalen plaat erboven waarop je in theorie iets zou moeten kunnen bereiden. Houtskool bleek te weinig hitte af te geven dus ik eindigde met grote blokken hout en een uitslaande brand. Dat werkte op zich wel maar naast het garen van de hamburgers smolt het buikvet onder mijn shirt vandaan door de hitte. Weer een interessante ervaring maar wel eenmalig.

We zijn ook uit eten geweest. Het zou een Pizza moeten worden maar we eindigen met een voorgerecht van rauwe tonijn, een oester en drie rauwe siciliaanse garnalen. Lekker als je ervan houdt.

Joshua had daarna een steak van zeker een pond die medium zou moeten zijn maar u raadt het al. Zo goed als rauw. Wel allemaal top verzorgd en lekker. 

Het terrein waar ons huis op staat is erg groot en omsloten door een hek. s’ Ochtends kijk ik over mijn olijfboompjes terwijl de zon net over de bergen zijn gezicht laat zien. Het huis van de eigenaresse staat echter op hetzelfde landgoed en heeft een teefje Kyra genoemd (of iets wat erop lijkt) Zij loopt vrij rond en kan dus ook in de buurt van ons huis komen. Onze twee reutjes vinden dat super interessant. Vanochtend had ik een raam openstaan om de warmte van de nacht te wisselen voor de frisse koelte van de ochtend. Als het buiten warmer wordt dan binnen gaat alles dicht. Dat was maar goed ook want Kyra liet haar niet onaantrekkelijke neus zien en Loki nam via de bank een enorme sprong om te ontdekken dat dubbel glas net zo hard is als een stenen muur. De bonk dreunt nu nog na en de italiaanse aardwetenschappers verbazen zich over het onverklaarde seismologische fenomeen van 3 augustus 2022. Kyra schrok zo van dit geweld dat zij de renner nam en we hebben haar nog niet teruggezien. We maken ons wel een beetje zorgen om Loki want hij heeft de onhebbelijke gewoonte om stenen te eten. In die zin helemaal in het straatje van onze aardwetenschapper maar de stenen liggen hem wat zwaar op de maag. Dat betekent dat de stenen de ene keer via de achterdeur het hondenlijf verlaten en ik een poepzakje heb waarmee ik iemand dood kan slaan of de stenen liggen schoon uitgekotst bij de tweede haarspeldbocht achter in de auto. Beide varianten zijn niet prettig en we vragen ons af wat er gebeurt als er stenen zijn die besluiten om in Loki te blijven wonen. Misschien moeten we hem toch maar gewoon wat meer eten geven. 

De reis door Zwitserland is werkelijk schitterend. Gelukkig kunnen we door de vertragingen onderweg volop genieten van het landschap. Voor de Gotthard tunnel staat meer dan twee uur file dus we passen ons soepeltjes aan en gaan over Zürich en de San Bernardino tunnel. Het is druk onderweg maar dat wisten we van tevoren en er is genoeg tijd om ons einddoel te bereiken. De honden gaat ondanks de primatour op exact dezelfde wijze met de reis om. Rakas hyperventileert en staart naar buiten voor komend gevaar en Loki vreet vanuit verveling de kartonnen doos van het hondenvoer op. Als hij aan de zakjes zelf wil beginnen grijpen we in. De temperatuur loopt buiten de auto op en wereld verandert van een Zwitserse orde naar een Italiaanse chaos. Om de chaos nog wat te vergroten besluit Loki 60 km voor de eindbestemming dat het tijd is om de eerder geconsumeerde steen in de auto uit te kotsen. Het rare beest vreet soms een steen terwijl hij echt genoeg voer krijgt. Meestal landen die in het poepzakje maar soms gaan ze net via de andere kant. Waarom het nou juist op een drukke snelweg moest zijn zullen we nooit weten. De mannen zijn ondertussen ook wakker geworden in Rome en rijden vanuit het zuiden naar ons toe. We volgen elkaar op de telefoon en weten bijna gelijktijdig op ons nieuwe plekje aan te komen. En wat voor een plek!

We worden hartelijk ontvangen en in dit geval klopt het allemaal wat in de folder stond. Wat een heerlijk stekkie. We voelen ons meteen thuis. Het is een feestje om elkaar weer te zien en te spreken. Verhalen uitwisselen over oa de bezienswaardigheden van Rome, Afspraken met inheemse Tinder babes, het rijden in Rome en het gedoe bij de tolpoortjes. Heerlijk om te horen dat de mannen samen een mooie tijd gehad hebben

Niets zo ergelijk als het schrijven van een verhaal en het vervolgens kwijt te raken doordat de techniek je in de steek laat. Of het nu de software is of de gebrekkige internetvoorziening in Italië maakt niet uit. Na alle fases van rouw doorgemaakt te hebben start ik maar opnieuw.

De laatste dag in de Vogezen alweer. We gaan vandaag voor de verandering maar weer eens wandelen. Het grote verschil is dat we nu starten op hoogte waardoor het aantal meters klimmen en dalen zou moeten meevallen. Barbara heeft een mooi loopje gevonden op Komoot waarin enkele berghutten zijn opgenomen zodat de kans op een warme lunch aanzienlijk is. Nu nog voldoende kluiven voor de honden in de rugzak om de rit uit te zitten tot de rekening. ( mochten we een terras halen). We nemen de auto naar de start die ligt op de Honeck aan de route des Crêtes. Dat is een oude bekende voor ons. Deze weg is aangelegd voor het snel kunnen verplaatsen van troepen in de tijd dat de Fransen en de Duitser nog ruzie maakten over stukjes wijnproducerende land. Toen bestond er nog geen personeelsgebrek. De overwegend jonge soldaten werden in karrevrachten naar het front gereden om daar door de vleesverwerkende oorlogsindustrie tot stukjes verwerkt te worden. Beetje mosterd erbij doet wonderen. Maar goed van die praktijken vind je nu niet veel meer terug. Het is een prachtige wandeling met veel vergezichten en precies op de helft de beloofde hut. Er stond 1 gerecht op het menu en dat bleek een (h)eerlijke aardappelstampot met ui te zijn en 3 dikke plakken gerookte ham. Voor de kleur nog een los blaadje sla in een apart bakje. Barbara had het niet zo op de ham en heeft zich als aardappeleter ontpopt.

Een stukje zwaarder zijn we weer dezelfde weg teruggelopen en buiten een paar confrontaties met andere honden en twee keer onderuit getrokken te zijn door Loki zijn er nauwelijks vermeldenswaardige feiten. Die hond is zo sterk aan het worden dat je er bijna een slee aan zou hangen. Op het vlakke gaat het allemaal wel maar op een dalend pad met losse stenen wordt het toch wel een beetje link. Alles loopt gelukkig goed af. Thuis borrelen we nog wat en springt Loki over de bank zo van de veranda af maar ook dat gaat zonder gebroken poten. We pakken alles netjes in en zijn klaar voor de reis naar italië.

We komen mooi op tijd aan in ons veel te grote huis. De bovenverdieping gaan we helmaal niet gebruiken. Er staat een biljart en er is van alles om een groot gezin een mooie tijd te geven. Wij kunnen kiezen uit diverse slaapkamers en maken ons op voor de eerste wandeling van de dag. Deze loopt aan de andere kant van het riviertje dat achter ons huis stroomt en we lopen al na ruim  een kilometer vast in de woonwijk van grote mooie vrijstaande chalets. Het zal blijken dat morgen tijdens de glijbril wandeling dit toch niet doodloopt maar dat er nog paden zijn die verder reiken. We gaan terug en maken ons op voor de eerste nacht sinds maanden waarbij Loki de vrije hand heeft en niet opgesloten wordt in zijn bench.

Wat erger is dat je wakker wordt omdat je aanvoelt dat er iets niet ok is en dat je denkt/ droomt je hond te horen. Bij de door mij niet duideljk uitgesproken zin “Loki wat is er?” wordt je besprongen door meer dan 20 kg hond die met zijn poten op al je gevoelige delen weet te raken en je jezelf langzaam begint af te vragen “Zijn die poten nou nat, of lijkt dat maar zo?”. Op mijn blote voeten door het huis schuifelend weet ik het zeker, ik droom niet. Er zit er niks anders op dan te dweilen en de voeten te wassen. Gelukkig is Barbara ook al wakker en klaren we samen de klus.

Je kan nu denken dat bovenstaand verhaal de titel van dit bericht dekt. Iets met glijden en niet je bril op hebben of zoiets. Maar dat is niet het geval. Dat verhaal gaat nu komen. Naast een korte ochtendloop en boodschappen is het namelijk tijd voor onze eerste serieuze wandeling in de Vogezen. We kiezen een zeer bescheiden loop vanuit huis naar een meertje in de buurt dat we rond gaan lopen en dan weer terug. Appeltje eitje.

Maar dingen gaan nooit zoals verwacht. Wat bijvoorbeeld  niet in de folder staat is het hoogteverschil tijdens de wandeling en het feit dat twee poolhonden onderdeel zijn van het reisgezelschap. Daarnaast ben ik de trotse eigenaar van een gloednieuwe bril. Gezien mijn leeftijd is er een  leesgedeelte en natuurlijk zit dat net weer op een andere plek in het glas dan mijn oude bril. Voeg dit alles met de nodige zweetdruppels bij elkaar en je hebt een glijbril. Dat is die bril die bij elke stap iets verder van je neus afzakt. Eerst tik je hem welwillend terug met het gebaar dat iedere brildrager zich eigen heeft gemaakt omdat het nog als charmant en verstrooid gezien kan worden. Maar er is een keerpunt. Dat punt ben ik halverwege de wandeling al ver gepasseerd. Ik moet echt naar beneden kijken omdat ik anders kan struikelen. Het struikelen wordt door de hijgende meute harige vrienden gegarandeerd omgezet in een echte valpartij want ze zijn onrvermoeibaar die twee. En grijpen elke kans aan om minstens je evenwicht te verstoren. Uiteindelijk heb ik mijn kostbare eigenlijk onmisbare prothese in de hand genomen en strompel ik als een verdwaasde blinde vink door het bos. Vertrouwend op minder iets minder geinvalideerde partner. Pas op de terugweg bij het dalen zie ik door wat voor mooi bos we lopen want dan blijft de bril door de opgedroogde zoutkorsten prima op zijn plaats.

De avond brengen na ons verantwoorde diner op de veranda door die we met het aanwezige meubilair hebben afgesloten zodat de honden niet de trap afkunnen de wijde wereld in. Vooral Loki moeten we met grof geweld tegenhouden waarna hij ongeveer tot het einde van het geduld van Barbara in ons gezicht gaat zitten blaffen. Nadat lieve en boze woorden niet blijken te helpen wordt met een kluif de vrede getekend en kunnen wij onder het genot van een dosis Deet de avond nog afronden. 

Gelukkig was de lucht geklaard voordat ze in Zwitserland kwamen. Volgens mij is er daar nog meer troep en bier naar binnen gegaan en zijn ze de dag erna via de Gotthardpas ipv de tunnel (geen creditcard van pa en ma) doorgereden naar Italië. Het is dan toch nog even doorrijden voordat je in Rome bent maar ook dat is soepel verlopen. Ondertussen hebben Barbara en ik de rust in huis. Nog nooit was de aanloop naar een vakantie zo relaxed. De wasmand was eindelijk een keer leeggewassen de berging bleef  intact na een kleine reorganisatie zodat Jolanda niet over de schoenen hoeft te klimmen om de katten eten te geven. 

Nog mooier was dat we eindelijk de absolute macht hadden over de afstandsbediening en we in 4 dagen de 8 afleveringen van het vervolg van Borgen hebben kunnen kijken. Heerlijk. Ons Deens is weer helemaal up to date en de opnames van Groenland weergaloos.

Ondertussen thuis.

De kat houdt als een stealth Ninja het fort in de gaten. De honden leren synchroon lopen. (kansloos) en de ouders nemen het er goed van.