Tja, daar zit je dan lekker in 5 Terre en het voelt alsof je vakantie eeuwig duurt. Niets is minder waar en het is alweer de laatste dag. Het varen langs de kust is ons zo goed bevallen dat we kiezen voor de Ferry tussen de plaatsen in maar dit keer varen we buiten de 5 dorpen om naar Portovenere. Prachtig havenplaatsje met voor de kust nog een soort Texel waar je bijna heen kan zwemmen zo smal is de zeestraat. Op zee liggen een paar drijvende flatgebouwen die verdacht stil liggen. Zal wel weer een besmettelijke ziekte aan boord zijn uitgebroken. Wat ons betreft mogen ze daar even blijven. Het is een toeristisch plaatsje met leuke winkels en een marktje. Maar het is ook warm dus we zitten rap weer op het koele bootje terug.
De middag doen we het rustig aan met een ijsje en in de avond gaan we voor een tweede maal naar Billy. Dit keer op één van de terrassen met mooi uitzicht en mooie gerechten. Vooral de voorafjes met zeebeesten is top. Vol en voldaan rollen we de berg af ons bed in om de volgende dag weer naar huis te vliegen. Ook leuk.
Vandaag vastbesloten om een wandeltocht tussen twee van de vijf dorpen te maken. Gezien onze ervaring van gisteren kiezen we een iets minder bekende tocht maar wel een van de mooiste. We gaan met de trein naar Corniglia en lopen dan terug naar Manarola. Omdat ik zestig plus ben mag ik met het busje van het station naar het centrale pleintje in het dorp. Een goed keuze want het dorp ligt in tegenstelling tot de andere dorpen ongeveer honderd meter boven zeeniveau. Het is een schattig mooi dorpje met in verhouding veel te heftige kerkklokken. Als Barbara met het thuisfront belt barst er een hemels kabaal uit maar het is dan ook zondag en dan mag de koster helemaal los. Achteraf blijkt er een soort processie geweest te zijn en zien we een als een monnik verklede man door de straat lopen. Omdat ik niet kan onderscheiden of dit zijn dagelijks tenue is of zijn vrijgezellendag kies ik er maar voor om geen foto te maken.
Komen we vandaanGaan we naartoe“Ons dorp”
We starten bergop tot mijn shirt echt helemaal doorweekt is. Gelukkig zijn er ook schaduw stukken en worden we verwend met doorkijkjes van waar we vandaan komen en waar we naartoe moeten. Het eindigt in de volle zon tussen de wijnranken door. Er is zelfs een soort barretje tussen de stokken in waar je dan op een kistje van de locale wijn mag genieten terwijl je de volgende jaargang ziet groeien. Wij doen dat maar even niet omdat we begrijpen dat alcohol, extreme warmte en toch wel heel smalle paadjes met diepe afgronden een lastige combinatie is. In een plaatsje aangekomen lopen we wel zomaar tegen een toprestaurant aan en krijg ik de lekkerste vissoep ooit. Terug in ons dorpje wat opfrissen en om 18:15 bij het kantoortje van de grootste malloot van Manarola wachten om met het bootje te gaan. We hebben namelijk een sunsettour geboekt via ons hotel. Onze gastheer lijkt onder invloed van iets en ons reisgezelschap bestaat uit een Japanse moeder met haar dochter en vijf heren met bloemetjes in het haar die duidelijk meer interesse in zichzelf en elkaar hebben dan de rest van de wereld. Dat kan niks worden zou je zeggen.
Het tegendeel is waar. De rare gastheer gaat bij de eerste gelegenheid van boord en zien we niet meer terug. De kapitein is een kanjer en het blijkt dat de mannen en de Japanners allemaal uit de VS komen. Er is een soort vreemde klik en de heren maken er echt een feest van. Ze dollen en plunderen brutaal de drankvooraad. De ene fles na de andere wordt uitgedeeld en de Moeder en dochter drinken niet. Het feest is compleet en iedereen heeft het helemaal naar de zin. Er wordt gezwommen en ze onderzoeken zwemmend een grot. De mannen noemen elkaar chica’s en gaan uit hun bol ze de YMCA dansjes doen.
Het mooie van 5 Terre is dat de plaatsjes verbonden zijn met een spoorlijn. Je koopt een dagkaart of zoals in ons geval voor een drie dagen kaart en je mag onbeperkt gebruik maken van trein, bus, het betaalde voetpad van het natuurpark. Je kan zelfs drie dagen op het stations toilet zitten en gebruik maken van je exclusieve internet toegang via de wifihotspots van de spoorwegen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Wij kiezen voor een kort ritje met een gekoelde trein om vervolgens een stuk te lopen.
Dat lopen blijkt niet zo’n succes. We zijn namelijk niet de enige en het eerste deel is recht omhoog de berg op. Bij een temperatuur van plus 30 gutst het zweet dan van het lijf. Dat is bij jezelf en lieftallige partner nog te handelen maar in een file van borrelende en zwetende toeristen tellen we zo tien huidaandoeningen en veeg ik de huidschilfers met zweet van mijn bril. Barbara wordt er onpasselijk van en voordat de situatie uit de hand loopt keren we om en pakken een heerlijk koud biertje met bruchetta op een pleintje in het dorp. Het is namelijk wel vakantie.
Eenmaal in het hotel frissen we weer op door douche en airco en maken we ons op voor de laatste etappe van de dag. Een diner bij Billy’s. Dit is zo’n beetje het beste restaurant van Manarola en in het vervolg van ons straatje nog een stukje hoger de berg op. Ze hebben twee shifts per avond en is mateloos populair. Onze host Loris heeft een plekje voor ons geregeld en als we op de afgesproken tijd aankomen blijkt het hele straatje vol te staan met mensen die een reservering hebben. Of we nog even willen wachten en met een gratis glas koele bubbels in de hand willen we dat best. Het lijkt erop dat de hele situatie uit de hand gaat lopen en dat de carabinieri met wapenstok het dronken gepeupel van de eerste shift van het terras moet slaan. Maar als een wonder opent Petrus in de vorm van een schorre regelneef de poorten van de hemel en zitten we binnen 10 minuten op straat. Het blijkt dat er wat keurig gedekte tafeltjes in het straatje zijn gezet om de capaciteit wat op te krikken. Geen straf want de straatjes kennen hier geen gemotoriseerd verkeer. Spijtig echter voor het personeel want die moeten extra ver lopen. Gelukkig heeft onze ober naast goede manieren ook jonge benen en verdient hij met zijn inspanning een leuke fooi die hij (met oprechte tranen in de ogen van dankbaarheid ) van zijn Hollandse meester mag ontvangen.
Denk je stilletjes zestig te kunnen worden. Zonder al teveel poespas stiekem een ander decade in rommelen zonder dat iemand het in de gaten heeft. Lekker anoniem de dag laten verlopen en dan later kunnen zeggen: Oh, mijn verjaardag? Die is allang geweest joh!
Ik heb het geprobeerd maar het heeft niet gewerkt. Dat gaat dus niet als je vrouw Barbara heet. Stiekem heeft zij er een “ding” van gemaakt en met allerlei collaborateurs een complot gesmeed. Ik had oprecht niets (nou ja niet veel in ieder geval) in de gaten. Zij was trouwens niet de enige. Ook de jongens hebben de wat emotionelere kanten van mijn karakter onderzocht en zijn tot een origineel cadeau gekomen voor mijn verjaardag. Wat betreft Barbara’s inbreng, lees dit verslag! Wat de jongens bedacht hebben moet je maar eens bekijken de volgende keer als je bij ons op bezoek komt.
Op de bewuste dag kreeg is dus te horen volgende week gaan we naar Cinque Terre. De vijf romantische dorpjes aan de middellandse zee in Italië. Het best bereikbaar met trein en te ontdekken per voet. 4 nachtjes in Manarola. Midden in het centrum. Heerlijk! De jongens zorgen voor zichzelf en de honden en ik ga zo’n kwart eeuw terug in de tijd en samen met Barbara op avontuur.
Appeltje eitje. Met het vliegtuig naar Genua en dan met de taxi naar het Nervi station en met de trein naar Levanto, even overstappen dan het boemeltje. Op het station de voetgangerstunnel in daarna 60 meter naar rechts de berg op en dan weer rechts na 40 meter een zwart hek en daar wacht een luxe gekoelde kamer.
Klinkt eenvoudig en dat is het ook, maar ja zestig hé. De nachten voor vertrek heeft Loki ons al redelijk uitgewoond. Tel daarbij op dat we iets te vroeg op Schiphol waren en even moesten wachten. (3 uur) Het vliegtuig zijn slot miste door incompetent KLM personeel en daardoorheen laat was en we door een Taxichauffeur precies op tijd in het station werden losgelaten. ( geen stress hoor). En de temperatuur in Italië significant hoger is dan mijn oude lijf kan handelen. Al deze factoren resulteren in een Zombiereis. Dat is een staat van zijn dat niets je meer kan gebeuren. Je bent immers al overleden. Zonder je ergens nog druk om te maken onderga je emotieloos alle ontberingen en denk je alleen maar aan eten en een bed. Laat dat niet precies hetgeen zijn dat me in Manarola te wachten staat.
Het is een prachtig dorpje en we worden aangenaam professioneel ontvangen. Het sfeertje is werelds (je hoort alle talen van de wereld) en het eten geweldig als je vis en andere zeedieren tot menselijk voedsel rekent.
Na een nachtje heerlijk gekoeld en beneveld (door de lokale wijn) geslapen te hebben gaat ons avontuur beginnen.
Visueel iets minder maar wat smaak betreft onovertroffen.
Soms heb je van die vakanties waarbij je al een week voordat hij afgelopen is je weer met de terugreis bezig bent. Dan krijg je zo’n meewarig onderbuik gevoel. “Het zit er bijna op, gelukkig hebben we nog een paar dagen”. Kent u dat gevoel? (Denk bij deze zin de stem van dominee Gremdaat).
Nou wij hebben dat gevoel in het geheel nog niet. We zitten nog volop in de vakantiestemming. We gaan van Drangsnes naar Varmaland en maken de plannen voor deze en de laatste dag. Dan moeten we de inmiddels afgespoten auto voor 16:00 uur ingeleverd hebben. Er zijn nog teveel dingen die we kunnen zien. Zoals een visfabriek, schapenmuseum met breiwerkjes en andere folklore maar we besluiten ons te beperken tot de natuurverschijnselen. Watervallen, kraters, wandelingen in natuurgebieden, vulkanen, er staat van alles op het menu. We rijden nu echt het fjordengebied weer uit en het landschap past zich aan. We komen nog langs de Baula die ons doet denken aan de Lonely Mountain van de Hobbit. We zien helaas geen dwergen en ook Smaug is niet thuis. Als je denkt WTF is Baula? Zie hieronder de Wikipedia quote.
De Baula is een 934 meter hoge conische berg in het westen van IJsland. Baula is lichtrood tot oranje van kleur, die door de steensoort ryoliet veroorzaakt wordt. Baula ligt vlak aan de Hringvegur niet ver van de Bifröst faculteit en de Grábrókkrater. De berg bestaat uit rotsmassa dat zo’n 3,5 miljoen jaar geleden diep vanuit de aarde naar boven tot aan de oppervlakte werd gestuwd (een batholiet). De Baula valt op door zijn bijna perfecte piramidevorm en wordt geflankeerd door zijn kleine broertje, de Litla-Baula waar zeldzame zuilvormige strengen van ryoliet worden gevonden.
Baula en Litla-Baula worden tot de mooiste bergen van IJsland beschouwd.
De Grabrok krater stond ook op het menu en de Bifrost mocht natuurlijk niet ontbreken maar dit heeft meer met de legendarische Thor films van Marvel te maken dan de Universiteit die het eigenlijk is.
Rechts Baula en de Grabrok krater linksvoor. Op de kraterIn de kraterHeel ergens anders Zou zo op de regenboog van Heimdall teruggaan.
We klimmen, wandelen, rijden rond en verbazen ons over de vergezichten met dramatische luchten en het snel wisselende weer. De afstanden die we moeten rijden vallen vandaag erg mee dus we besluiten spontaan naar Husafell te gaan. Daar komt een bekende IJslander vandaan maar die zijn we snel vergeten. In feite is alles van Husafell snel te vergeten want er is daar werkelijk niets. Het hoogtepunt van Husafell dit jaar is toevallig door een voorbijkomende toerist gefilmd. Zie de video hieronder.
Hoogtepunt Husafell 2022Klaar voor het laatste dinerPaardjesDe “schone” auto voor de laatste etappe Ok, nog één waterval.
We dineren in ons hotel. Joshua neemt zijn zevende burger deze vakantie en ik een lekker stuk heilbot. De vis is hier altijd goed valt mij op. Nooit droog doorgebakken maar ook niet glazig en niet gaar. Heerlijk. We gaan voordat we teruggaan nog een keer bij Loki lunchen in Reykjavik om daarna de vulkaan te bezoeken die in 2021 nog volop lava aan het uitbraken was. Die ligt maar 40 km onder Reykjavik in een soort vulkanisch wasteland. Toch staan er aan de kust hier en daar huisjes. Ik denk dat sommigen het toch wel benauwd hebben gehad in die tijd. Er is hier en daar ook een poging gedaan barricades te maken voor het geval dat de lava richting de oceaan zou gaan. Mij zou het verbazen of een dammetje werkt. Als je zo’n tong van zwart lava door het land ziet likken denk ik niet dat er iets is dat het kan tegenhouden. Leuk om te vermelden is dat op de korte wandeling naar het lavaveld we een groepje toeristen tegenkomen. Opeens horen we “Rise Up” en zien we een vriendelijk geheven vuist. Verward roepen Joshua en ik “Yeah” omdat aan de kleding te zien duidelijk een Amerikaan moet zijn. Tien seconden later realiseren we ons dat het geen christelijk appél is maar de strijdkreet van de Falcons. Het footballteam uit Atlanta waar Joshua een petje van op zijn hoofd heeft. We worden overvallen door een warm gevoel van broederschap terwijl ik toch echt een pet van de concurrent op mijn hoofd heb. Maar dat “kan niet boeien” in goed Nederlands. Stiekem oefen ik mijn slogan “Go Birds” , je weet maar nooit. Een andere kreet van mijn team The Eagles is “Fly Birds Fly” en dat is precies wat we moeten gaan doen.
Rise UpOp de witte plekken komt giftig gas naar boven. Te gevaarlijk voor honden maar een zoon mag wel. Ja hoor. De wind staat gunstig. Het is veilig. Daar durven we niet heen. We zijn niet gek.
We komen natuurlijk te vroeg op het vliegveld aan en de dame die de auto inneemt heeft 7 jaar in Utrecht gewoond en accepteert de gloednieuwe Nissan zonder dat ze kan zien of er een krasje onder het vuil zit. De vlucht terug verloopt soepel en we denken geluk te hebben omdat de stoel naast ons leeg blijft en we met zijn tweeën drie stoelen kunnen bezetten. Heerlijk om niet binnen 1,5 meter van een vreemdeling te hoeven zitten zonder mondkapjes. Voel je je toch wat veiliger.
Hé, op welke rij zit dat mannetje met die vieze hoest?? Is dat een roker? Of . . .
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties