door Jan Aartsen | maandag, 30juli, 2018 | Canada, Jan
Zit je lekker van het onweer te genieten, blijkt dat vliegtuigen daar niet goed tegen kunnen. Onze vlucht is delayed en om ons heen worden vluchten zelfs geannuleerd. Het blijkt dat het vliegtuig waarmee wij vliegen moest uitwijken naar JFK en daar stond te wachten om naar Newark door te gaan maar door de chaos duurde dat even. Dat even werd enkele uren en voordat we vlogen was het over twaalf uur. Moesten we ook nog zelf ons eten en drinken meenemen omdat het vliegtuig niet goed bevoorraad kon worden.
De transfer naar het hotel verliep vlekkeloos en ook de kamer en het ontbijt (voor mij havermout met quinoa en voor de jongens laat zich raden) waren top. Jammer alleen dat we een rit van 9 uur voor de boeg hadden na een paar uur slaap. Met voldoende paracetamol en Starbucks bleek het allemaal prima te doen.
Het landschap is echt prachtig Joshua was dan ook niet uit de cabine te meppen en ging tussen mij en Jan op de grond zitten om goed zicht te hebben op de omgeving. Je weet natuurlijk nooit of er een Beer of een Eland oversteekt. Toch blijkt dat vandaag niet het geval. Wel mooie vergezichten met besneeuwde bergtoppen hetgeen met een buitentemperatuur van 30 graden en hoger vreemd overkomt. Uiteindelijk komen we in de avond op de bestemming en improviseren we ons het bed in. Het is nog allemaal een beetje wennen en zeker door het airco misbruik door sommige leden van het reisgenootschap. Die bleef in een soort tussenstand van de regelknop die niet in de gebruiksaanwijzing staat in een soort zombie stand elke vijf minuten aan te slaan om met veel kabaal weer af te slaan. Dus toch maar midden in de nacht de boel helemaal uitgezet en s’ ochtends was het door de frisse berglucht zelfs koud. HEERLIJK!
door Jan Aartsen | zaterdag, 28juli, 2018 | Canada, Jan
Op dit moment zit ik bij Gate 17A naar een vreselijk onweer te kijken. Ongeveer 2 minuten geleden ging er op alle mobiele telefoons (ook die van ons) een alarm af met een waarschuwing van floodings.
Met een beetje pech is Canada toch een eindje weg. We gaan het wel zien. Wij zijn er in ieder geval helemaal klaar voor. We kunnen wel wat natuur en frisse lucht gebruiken. Ook wat minder mensen en lawaai is van harte welkom. New York is een leuke stad maar wel een beetje vol. Gelukkig proberen ze dat probleem zelf op te lossen met luchtvervuiling, het verkeer en hondsdolle wasberen in Central Park. Effectief is het echter nog niet.
Gisteren zijn we in de ochtend over de Brooklyn Bridge gelopen. Ik vind dat een hoogtepunt met een prachtig uitzicht op de skyline en een heerlijk opwarm wandelingetje door Brooklyn zelf. Hier wonen dus de echte mensen. Manhattan wordt voornamelijk bevolkt door toeristen, zwervers en kantoor mensen. In Brooklyn zie je ook gezinnen met kinderen etc. Ook daardoor een ander straatbeeld met andere winkels etc. De foto’s van het loopje komen nog want die zijn nog onderweg naar de cloud.
Na de brug zijn we onze eigen Foodtour gaan houden. Met Jan als gids vinden we moeiteloos alle locaties die we in 2017 ook aangedaan hebben. Peter Stuyvesant’s houten poot op het gemeente huis. De rochelende Chinese die in Chinatown de beste Dumplings verkoopt. Het slavenkerkhof en last bout nog least de Lower East Side met de onvervalste Knisch van Yonah Schimmel.
Alleen de mozzarella in Little Italy hebben we gezien de temperatuur vervangen door een ijsje van $7,- per stuk. Maar dan heb je wel een “echt” Italiaanse ijsje. Het gaat dus niet meer lukken om de hoeveelheid calorieën van deze Foodtour eraf te lopen.
Als laatste activiteit hebben we Central Park op de agenda. Ook daar veel volk dat de warmte en drukte van de stad probeert te ontlopen. Vanuit het Park maar niet de Subway genomen maar gewoon gaan lopen om een beetje trek te kweken voor de finale van de dag. Diner at The Kegroom. Een originele Amerikaans/Ierse sportsbar waar Jan en ik onze laatste avond heerlijk hebben gegeten. Dat lukte nu ook weer prima. Geweldige entourage, vlotte bediening en great food.
Omdat de plaatjes niet compleet zijn maar even zomaar wat foto’s.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Wat een rarigheid. Was er zomaar een dag tussenuit. Maandag is natuurlijk nooit mijn meest favoriete dag. Maar om hem zomaar over te slaan gaat wat ver.
Maandag is de dag van het vrijheidsbeeld, Ground Zero, Wallstreet, One World Tower. En Oh ja, het tweede filiaal van Midtown Comics. U weet wel, die winkel met werelderfgoed.
Al met al een zeer prachtige dag.
Het meest opvallende is de hoeveelheid prikkels. Altijd lawaai. Bouwvakkers voor ons appartement, auto’s, sirenes, mensen in je persoonlijke ruimte en flitsende beeldreclame. Geen ontkomen aan. De NYFD is het mooist. Grote glimmende opgepoetste brandweerwagens die lijken extra langzaam te rijden om zoveel mogelijk te laten genieten van hun over de top sirenes. De belangrijkste prikkels zijn de temperatuurswisselingen. Het is echt drukkend tropisch warm en alle winkels, restaurants etc zijn tot op het bot gekoeld. Het voelt als continue wisselbaden. Zelfs de metro is gekoeld en pompt de overtollige warmte rechtstreeks het stelsel in waardoor het contrast nog groter wordt.
Als je dan nog niet genoeg zintuiglijke prikkels verwerkt hebt kan je gewoon willekeurig ergens met een ijskoude softdrink mensen gaan kijken. Het is echt een internationale stad met allerlei soorten mensen. Rijk, arm, alle kleuren en leeftijden. Barbara en ik hebben al menig diagnose kunnen stellen. Psychose, psoriasis, dwerg en reuzengroei Struma en Joshua’s favoriet, een vrouw met een neus als van een neusaap. Hemangioom? Het mooist zijn echter alle gelukte en mislukte “schoonheids” ingrepen. Magere vrouwen met veel te grote borsten die als in een cartoon onder alle omstandigheden dezelfde vorm behouden. En ook volkomen mislukte strakgetrokken karikaturen met neplippen en nepwimpers onder geknutselde wenkbrauwen en opengetrokken ogen. Op zich geen probleem maar wel als het zo heftig is dat je ervan schrikt. Vandaag ook nog Parkinson gespot trouwens.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Heerlijk om tussen de werkende mensen in de trein te zitten, iedereen zit hier met een laptop op schoot te werken. We zijn vandaag vroeg uit ons appartement vertrokken naar Washington DC. Het weer zit niet erg mee en we hebben 5 van onze 15 regencapes nodig om droog bij Subway te komen. Snel een ontbijtje bij de Dunkin Donuts gehaald en on our way. Benjamin is gelukkig weer een stuk beter. Tussen de hoestbuien door kletst hij aan één stuk.
Dat is op de heenweg niet zo erg maar terug zitten we in een Stilte wagen en dat valt voor onze Ben niet mee. Washington is één groot zwetend feest. We landen in Union Station na 3 uur treinen en lopen langs het Capitool naar het Washington Monument en het Licoln Memorial. Even langs Trump in het witte huis maar Arlington blijkt niet te halen onder deze omstandigheden.
Nog even getwijfeld of we de Apollo 11 zouden gaan bekijken in het Museum maar het ontbreekt aan tijd. We soppen in onze wandelschoenen (behalve Barbara in haar Birckenstocks maar die heeft dan weer stenen in haar schoen) naar de airconditioning van Union Station. Vreemde bevinding is dat ik dezelfde dame die ik s’ochtends aan een tafeltje zag ziteen (slapen?) aan het einde van de middag in dezelfde positie aan het zelfde tafeltje zag zitten. Wellicht toch dood? We hebben het maar niet gecontroleerd.
Wapenfeit: We hoeven niet meer voor een Burrito van de Taco Bell naar Eindhoven als we terug zijn. Die hebben we hier al gehad. Ander leuk feitje is dat alle eekhoorns en vogeltjes hier zo tam zijn dat ze de patat uit je bakje jatten. Chinese mensen kunnen daar trouwens slecht tegen en worden pissig. Jonge meisjes gaan gillen.
IMG_0629
De drie fases van bewustwording
06E82AE1-80EB-41B0-BA68-B03CF413A209
5AA7EEB6-A4CD-4D60-A4AD-2B52A7E6C9B8
B58925A7-CFB4-4279-8E1D-DF7A44672285
IMG_0639
Dit kan alleen in Amerika
IMG_0640
De Duck’s in kwestie
IMG_0651
Niet op de thee geweest
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Wat is het warm hier. In de ochtend hoppen we van winkel naar winkel van Dunkin Donuts naar Starbucks etc. We pakken Times Square en meteen ook de Midtown Comics.
Opvallend feit is dat we tijdens de lunch een kleptomane Annie betrappen. Een zeer mager (BMI<17) chinese dame gedraagt zich opvallend. Ze loopt te goochelen met hele kleine bakjes die ze handig vult met plukjes vlees en individuele blaadjes sla. De bakjes verdwijnen echter of in de tas of in de zak van haar veel te grote jack. Daarnaast staat ze een gehele bak met kip te verpieren door overal een stukje vlees van te plukken en dan weer terug te gooien. Dit geheel gaat zeker een kwartier door. Voor ons in ieder geval genoeg om onze lunch naar binnen te werken. Feit is dat we niet helemaal hebben kunnen waarnemen wat er aan de kassa gebeurde maar het sterke vermoeden is dat ze alleen afgerekend heeft wat er in haar hamburger verpakking zat en niet alle kleine bakjes die op verschillende donkere plekken waren verstopt.
Best een zielig geheel.
Wij hebben verder een topdag die we afsluiten met een bezoek aan De Empire State. Gelukkig hadden we skip the line tickets voor de line die we niet was. Toe ik met Jan hier de laatste keer was stond er buiten al een enorme rij maar deze keer liepen we als zo het gebouw in en werden we met alle egards langs de mensen geleid die een ” gewoon” kaartje hadden. Dit werkte tot de exit aan toe.
door Jan Aartsen | donderdag, 26juli, 2018 | Benjamin, Canada
Na een lang ziektebed ben ik eindelijk ontslagen uit ziekenhuis Aartsen! Dit kan natuurlijk alleen maar gevierd worden met het vrijheidsbeeld en Washington! Eergisteren zijn we op tijd opgestaan en hebben we dan ook de boot genomen naar Liberty Island. Na een (semi) propaganda tour op de boot konden we aan de drukte van de boot ontsnappen en ons wanen in de drukte van het eiland. Daar, na te hebben genoten van een ijsje met zicht op de skyline van Manhattan besloten wij het beeld te beklimmen. Eerst moesten we voor de 2e keer een extensieve security check ondergaan en een druk tentje waar tot 2 keer toe je kaartje werd gecheckt, maar we waren binnen! Na het klimmen van bijna 200 traptreden konden we genieten van het prachtige uitzicht vanaf het voetstuk van het beeld, maar…wij Aartsen willen meer! Dus zijn we vervolgens de nauwe trappetjes in het beeld zelf gaan bestijgen. En màn, wat was dat het waard! Niet alleen kon je de de stad vanuit een nóg hoger punt bekijken, je kon tevens Lady Liberty door de haartjes strelen, op advies van de ranger die daar de boel in de gaten hield.
Nadat we weer een te drukke boot terug te hebben genomen en een lunch bij het altijd lekkere TGI Fridays hebben gehad gingen we naar Ground Zero. Een indrukwekkend monument voor een verschrikkelijke gebeurtenis. Wat mijn aandacht misschien nog wel meer trok was een papiertje verderop, met de namen van alle brandweermannen die hun leven gaven voor de slachtoffers van 9/11, echt een bizarre gebeurtenis.
op een lichtere noot, daarna hebben we Wallstreet behandelt, dé hotspot voor elke kapitalist! Uiteraard was de straat dan ook gezierd met een gebouw van onze Donald. Daarna zijn we de Empire State gaan overtreffen met de One World Tower. En laten we maar zeggen dat die Amerikanen er een (propaganda) showtje van maken. Daarna uiteraard een prachtig uitzicht en vervolgens gesloopt naar huis toe.
de volgende dag vroeg opstaan voor een 3,5 durende treinrit naar Washington. In tegenstelling tot New York is Washington rustig en ruim, en met ruim bedoel ik ENORM. Na het prachtige Kapitool te hebben gezien liepen we naar het Washington monument, en een survival kit en stevige bergschoenen zijn geen overbodige luxe (het was een aardige afstand). Nadat we het monument zagen wat jammer genoeg ontoegankelijk was wegens bouwpraktijken, zijn we doorgelopen naar Licoln. Een mooi beeld van Abe die uitkijkt over het Washington monument en over zijn eigen gekoelde souvenirshop. We zijn nu doorgelopen naar het huisje van Donald waar zichtbaar een sniper op het dak ons in de gaten hield (vooral Joshua, die maniak). En daarna zijn we teruggelopen naar het station onder temperaturen waarin de Sahara een koelkast leek. In de trein terug werd ruimschoots gecompenseerd voor de hitte met een intense regenbui, waar de ietwat klungelig gebouwde Amerikaanse trein niet tegen kon. Waardoor ik 3,5 uur met natte broek heb gezeten! (Dat komt door de condens, aldus de conducteur.) Na een natte rit kwam aan deze dag net als dit artikel, een einde.
Jan Aartsen
Recente reacties