Het leukste van vakanties is voor mij de voorpret en het nagenieten van je reis. Zo hadden we in 2018 na een prachtige maar intensieve reis door VS en Canada bedacht dat een jaartje Frankrijk op één locatie een mooie adempauze zou zijn voor een volgende mooie reis. Dat klopte ook helemaal en we hebben 3 weken in Tranche een prima tijd gehad. Daar is het idee al geboren om opnieuw met zijn allen te gaan rondtrekken in een Camper. Nu alleen wat dichter bij huis maar niet minder mooi. Noorwegen.
Ondanks de verwachte gezinsuitbreiding met een harig kind (zie foto) vol vertrouwen in het najaar een Camper geboekt. Alles zou wel goed komen toch? En toen was er Corona.
Opeens zit je de kleine lettertjes van de annuleringsregeling te lezen en volg je websites in het Noors om erachter te komen dat het allemaal uiteindelijk niet gaat lukken. Verlies nemen, wonden likken en doorgaan!
We verleggen de blik wat betreft bestemmingen en vragen ons af welke provincie we gaan bezoeken in plaats van welk land. De winnaars zijn Limburg en Gelderland.
De vlucht met Delta is ons goed bevallen. Dat zit hem dan vooral in de catering en het filmaanbod. Het eerste was voor vliegtuigbegrippen luxe. Er werd een menu rondgedeeld voor de hele vlucht met verschillende keuze en zelfs en verrassing in de vorm van een Toblerone chocolaatje. Hulde
Het blijft altijd een dingetje om hier het land in te komen. Doordat we nog een geldige ESTA hadden dachten we snel via de zuilen waar je zelf je paspoort kan scannen langs de mannen in zwarte uniformen te glippen. Maar nee. Enkele van onze minder betrouwbare reisgenoten kregen een zwart kruis door hun foto en uit solidariteit zijn er allemaal gewoon in de rij gaan staan. Gelukkig is onze chauffeur een geduldig mens en weet dat het even kan duren. Het blijkt een zwijgzaam lid van de Triade te zijn dus er valt niet veel meer te vertellen dat hij ontzettend sterk naar knoflook rook. Keurig ons op de juiste plek bezorgd. Kamer is top en de eerste wandeling ook.
Het is natuurlijk onvermijdelijk maar je moet ook weer een keer terug.
Het eerste stuk gaat per kameel en als het in dat tempo zou doorgaan duurt het allemaal nog wel even. Het blijkt ruim twee uur lopen te zijn terug maar het Hotel. Het zou toch echt handiger zijn om je naar het kamp te rijden en vanuit daar met de kamelen de woestijn in te gaan. Helaas zit er geen ideeënbus aan de kameel en de begeleider lijkt me voor dit soort gesprekken minder geschikt.
Bij het Hotel schakelen we over op gemotoriseerd vervoer en als ik mijn benen weer bij elkaar weet te brengen stap ik op het gaspedaal.
Vanuit Zagora een rustige rit terug naar Petite Riad. Nog genoeg tijd voor een bezoek aan de Atlas Studio’s. Dat blijkt hartstikke leuk en ook het diner in ons favoriete Riad met onze huisslaafjes maakt een hoop goed.
Na een goed ontbijt op naar Marrakech. Ik was ietwat bezorgd over de tocht door het Atlas gebergte door de vele werkzaamheden en de stukken onverharde weg maar Thank God it’s Friday. Dit wel heel letterlijk want iedereen is thuis of in de Moskee. Wij rijden lekker door en hebben nog mooi de tijd om in Marrakech de laatste Dirham nog uit te geven.
Het voelt als thuiskomen. Het laatste diner doen we in het restaurant waar we ook begonnen zijn. Top.
Vanochtend heel vroeg opgestaan. De avond ervoor de koffers gepakt en alles klaar gelegd. Barbara is zo lief om ons even naar Schiphol te brengen.
Geen kip op de weg en ook op de luchthaven Is het rustig. Zonder problemen door de pascontrole maar we moeten wel van vertrekhal één naar vertrekhal drie en weer terug lopen. Het is zo vroeg dat zelfs de Starbucks nog gesloten is. We vertrekken uit een nat en grijs Nederland. De overgang naar Marokko is wel erg groot. Niet alleen het weer is compleet anders maar ook het straatbeeld, het verkeer en de mensen. Van moderne jongeren tot traditioneel geklede ouderen.
Na een telefoontje loopt alles zoals gepland en worden we keurig netjes in de binnenstad van Marakech afgezet. Daar worden onze koffers met een Karretje naar het hotel gebracht. De kamer is kleiner dan dat hij op de foto lijkt maar we worden zeer vriendelijk welkom geheten met ons eerste bakkie mierzoete thee.
Vervolgens worden we op weg geholpen door onze gastheer en duiken we de binnenstad in. Wat een feest. Overal brommertjes en mensen die kris kras door elkaar bewegen. De Souk is prachtig en het plein ook. Allemaal verkopers, circusartiesten en andere mafkezen als toeristen.
Benjamin wordt de hele tijd voor Harry Potter uitgemaakt door de man die ons de lunch serveert. Om de twee minuten komt er wel een verkoper voorbij. Voor ons is het kijken, kijken en niet kopen. Schapenkoppen, schildpadden in kooitjes, een kameleon, apen, slangen. Alles is er. Waar de bakken oorsmeer voor bedoeld zijn moeten we nog ontdekken.
We pakken nog een sappie op een dakterras en eten bij ons in de buurt in een knap restaurant. Het eten smaakt zoals het op de markt ruikt. Kruidig.
De lunch is nog geen tientje en anderhalve liter water 60 cent. Morgen grote plannen dus vroeg naar bed en lekker slapen. Dat gaat wel lukken met de geur van het mandje gebruikt toiletpapier als slaapmutsje.
Het moet zo zijn. Vandaag is het de hele dag boven nul en het regent een beetje. Kledderzooi dus. Maakt voor Usko en de jongens niet uit. Die doen gewoon hun ding. Usko vreet Barbara’s handschoenen op als we naar ons vaste lunchstekkie klimmen om de jongens te treffen. Hij lijkt wel weer een pup die met een mol aan het gooien is.
De jongens doen na het eten nog een avond rondje en dan leveren we echt als laatsten voor sluitingstijd onze ski’s en stokken in. Het zit er weer op. Gelukkig zonder grote ongelukken en we maken al weer plannen voor een volgend keer.
De laatste foto van de verlichte pistes en ons dorp.
Het blijft beperkt wat betreft de liften dus we nemen alle routes die we kunnen vinden. Het zicht is wat beperkt door mist en nattigheid. Het houdt ons niet tegen maar het maakt het skiën wat lastiger omdat je echt niet ziet hoe de piste eruit ziet. Vooral tussen de oranje palen mikken dus.
Dat het met beslagen bril en daarover een natte skibril wat linker is realiseer ik me als ik gestrekt met mijn gehelmde achterhoofd een deuk in de piste sla. Zoals te doen gebruikelijk ski ik achter mijn mannen aan om het overzicht te houden en te hulp te bieden als het nodig is. In dit geval echter opeens zonder waarschuwing (ik weet nog niet precies hoe) verlies ik mijn balans en smak tegen de ijzige piste waarbij mijn achterhoofd hard op de grond komt. Leve de helm. Geen bewustzijnsverlies, geen misselijkheid, ik weet welke dag het is en waar ik ben dus hoera, ik mag verder.
Als ik om me heen kijk zie ik geen wachtende hulptroepen. Zij kijken zelden achterom. Ik zoek de onderdelen van mijn uitrusting bij elkaar en begin het geheel weer te assembleren tot een skiër. De ski patrouille die tot taak heeft om mensen in nood te helpen komt rustig voorbij skiën en vraagt niet eens of het gaat. Blijkbaar geen eed van Hippocrates gezworen. Rustig ski ik de berg verder af naar mijn verbaasde telgen die een eind verderop ontdekt hadden dat er een wiel aan de wagen ontbrak. Joshua is nu de enige die nog niet gevallen is. Chapeau!
We scoren een lunch bij Storastovo en Barbara heeft de hellingproef met Usko overleefd en voegt zich al zwetend met een hartslag van 130 plus aan tafel.
In de avond gaat zij nog met de mannen skiën met de lampjes aan. Ik kom erachter dat ik toch als eerste met mijn heup de grond heb geraakt als ik probeer uit een stoel te komen.
Belangrijke constatering van de dag is dat chocolaatjes met drop erin smerig zijn (dat verkopen ze hier echt).
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Jan Aartsen
Recente reacties