door Jan Aartsen | zaterdag, 28juli, 2018 | Canada, Jan
Op dit moment zit ik bij Gate 17A naar een vreselijk onweer te kijken. Ongeveer 2 minuten geleden ging er op alle mobiele telefoons (ook die van ons) een alarm af met een waarschuwing van floodings.
Met een beetje pech is Canada toch een eindje weg. We gaan het wel zien. Wij zijn er in ieder geval helemaal klaar voor. We kunnen wel wat natuur en frisse lucht gebruiken. Ook wat minder mensen en lawaai is van harte welkom. New York is een leuke stad maar wel een beetje vol. Gelukkig proberen ze dat probleem zelf op te lossen met luchtvervuiling, het verkeer en hondsdolle wasberen in Central Park. Effectief is het echter nog niet.
Gisteren zijn we in de ochtend over de Brooklyn Bridge gelopen. Ik vind dat een hoogtepunt met een prachtig uitzicht op de skyline en een heerlijk opwarm wandelingetje door Brooklyn zelf. Hier wonen dus de echte mensen. Manhattan wordt voornamelijk bevolkt door toeristen, zwervers en kantoor mensen. In Brooklyn zie je ook gezinnen met kinderen etc. Ook daardoor een ander straatbeeld met andere winkels etc. De foto’s van het loopje komen nog want die zijn nog onderweg naar de cloud.
Na de brug zijn we onze eigen Foodtour gaan houden. Met Jan als gids vinden we moeiteloos alle locaties die we in 2017 ook aangedaan hebben. Peter Stuyvesant’s houten poot op het gemeente huis. De rochelende Chinese die in Chinatown de beste Dumplings verkoopt. Het slavenkerkhof en last bout nog least de Lower East Side met de onvervalste Knisch van Yonah Schimmel.
Alleen de mozzarella in Little Italy hebben we gezien de temperatuur vervangen door een ijsje van $7,- per stuk. Maar dan heb je wel een “echt” Italiaanse ijsje. Het gaat dus niet meer lukken om de hoeveelheid calorieën van deze Foodtour eraf te lopen.
Als laatste activiteit hebben we Central Park op de agenda. Ook daar veel volk dat de warmte en drukte van de stad probeert te ontlopen. Vanuit het Park maar niet de Subway genomen maar gewoon gaan lopen om een beetje trek te kweken voor de finale van de dag. Diner at The Kegroom. Een originele Amerikaans/Ierse sportsbar waar Jan en ik onze laatste avond heerlijk hebben gegeten. Dat lukte nu ook weer prima. Geweldige entourage, vlotte bediening en great food.
Omdat de plaatjes niet compleet zijn maar even zomaar wat foto’s.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Wat een rarigheid. Was er zomaar een dag tussenuit. Maandag is natuurlijk nooit mijn meest favoriete dag. Maar om hem zomaar over te slaan gaat wat ver.
Maandag is de dag van het vrijheidsbeeld, Ground Zero, Wallstreet, One World Tower. En Oh ja, het tweede filiaal van Midtown Comics. U weet wel, die winkel met werelderfgoed.
Al met al een zeer prachtige dag.
Het meest opvallende is de hoeveelheid prikkels. Altijd lawaai. Bouwvakkers voor ons appartement, auto’s, sirenes, mensen in je persoonlijke ruimte en flitsende beeldreclame. Geen ontkomen aan. De NYFD is het mooist. Grote glimmende opgepoetste brandweerwagens die lijken extra langzaam te rijden om zoveel mogelijk te laten genieten van hun over de top sirenes. De belangrijkste prikkels zijn de temperatuurswisselingen. Het is echt drukkend tropisch warm en alle winkels, restaurants etc zijn tot op het bot gekoeld. Het voelt als continue wisselbaden. Zelfs de metro is gekoeld en pompt de overtollige warmte rechtstreeks het stelsel in waardoor het contrast nog groter wordt.
Als je dan nog niet genoeg zintuiglijke prikkels verwerkt hebt kan je gewoon willekeurig ergens met een ijskoude softdrink mensen gaan kijken. Het is echt een internationale stad met allerlei soorten mensen. Rijk, arm, alle kleuren en leeftijden. Barbara en ik hebben al menig diagnose kunnen stellen. Psychose, psoriasis, dwerg en reuzengroei Struma en Joshua’s favoriet, een vrouw met een neus als van een neusaap. Hemangioom? Het mooist zijn echter alle gelukte en mislukte “schoonheids” ingrepen. Magere vrouwen met veel te grote borsten die als in een cartoon onder alle omstandigheden dezelfde vorm behouden. En ook volkomen mislukte strakgetrokken karikaturen met neplippen en nepwimpers onder geknutselde wenkbrauwen en opengetrokken ogen. Op zich geen probleem maar wel als het zo heftig is dat je ervan schrikt. Vandaag ook nog Parkinson gespot trouwens.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Heerlijk om tussen de werkende mensen in de trein te zitten, iedereen zit hier met een laptop op schoot te werken. We zijn vandaag vroeg uit ons appartement vertrokken naar Washington DC. Het weer zit niet erg mee en we hebben 5 van onze 15 regencapes nodig om droog bij Subway te komen. Snel een ontbijtje bij de Dunkin Donuts gehaald en on our way. Benjamin is gelukkig weer een stuk beter. Tussen de hoestbuien door kletst hij aan één stuk.
Dat is op de heenweg niet zo erg maar terug zitten we in een Stilte wagen en dat valt voor onze Ben niet mee. Washington is één groot zwetend feest. We landen in Union Station na 3 uur treinen en lopen langs het Capitool naar het Washington Monument en het Licoln Memorial. Even langs Trump in het witte huis maar Arlington blijkt niet te halen onder deze omstandigheden.
Nog even getwijfeld of we de Apollo 11 zouden gaan bekijken in het Museum maar het ontbreekt aan tijd. We soppen in onze wandelschoenen (behalve Barbara in haar Birckenstocks maar die heeft dan weer stenen in haar schoen) naar de airconditioning van Union Station. Vreemde bevinding is dat ik dezelfde dame die ik s’ochtends aan een tafeltje zag ziteen (slapen?) aan het einde van de middag in dezelfde positie aan het zelfde tafeltje zag zitten. Wellicht toch dood? We hebben het maar niet gecontroleerd.
Wapenfeit: We hoeven niet meer voor een Burrito van de Taco Bell naar Eindhoven als we terug zijn. Die hebben we hier al gehad. Ander leuk feitje is dat alle eekhoorns en vogeltjes hier zo tam zijn dat ze de patat uit je bakje jatten. Chinese mensen kunnen daar trouwens slecht tegen en worden pissig. Jonge meisjes gaan gillen.
IMG_0629
De drie fases van bewustwording
06E82AE1-80EB-41B0-BA68-B03CF413A209
5AA7EEB6-A4CD-4D60-A4AD-2B52A7E6C9B8
B58925A7-CFB4-4279-8E1D-DF7A44672285
IMG_0639
Dit kan alleen in Amerika
IMG_0640
De Duck’s in kwestie
IMG_0651
Niet op de thee geweest
door Jan Aartsen | vrijdag, 27juli, 2018 | Canada, Jan
Wat is het warm hier. In de ochtend hoppen we van winkel naar winkel van Dunkin Donuts naar Starbucks etc. We pakken Times Square en meteen ook de Midtown Comics.
Opvallend feit is dat we tijdens de lunch een kleptomane Annie betrappen. Een zeer mager (BMI<17) chinese dame gedraagt zich opvallend. Ze loopt te goochelen met hele kleine bakjes die ze handig vult met plukjes vlees en individuele blaadjes sla. De bakjes verdwijnen echter of in de tas of in de zak van haar veel te grote jack. Daarnaast staat ze een gehele bak met kip te verpieren door overal een stukje vlees van te plukken en dan weer terug te gooien. Dit geheel gaat zeker een kwartier door. Voor ons in ieder geval genoeg om onze lunch naar binnen te werken. Feit is dat we niet helemaal hebben kunnen waarnemen wat er aan de kassa gebeurde maar het sterke vermoeden is dat ze alleen afgerekend heeft wat er in haar hamburger verpakking zat en niet alle kleine bakjes die op verschillende donkere plekken waren verstopt.
Best een zielig geheel.
Wij hebben verder een topdag die we afsluiten met een bezoek aan De Empire State. Gelukkig hadden we skip the line tickets voor de line die we niet was. Toe ik met Jan hier de laatste keer was stond er buiten al een enorme rij maar deze keer liepen we als zo het gebouw in en werden we met alle egards langs de mensen geleid die een ” gewoon” kaartje hadden. Dit werkte tot de exit aan toe.
door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
Fijn als zaken weer kloppen. We fotograferen onder het bord “no photos” zonder meteen meegenomen te worden. (Anderen wel). De immigration neemt zijn tijd om van alle vingers een afdruk te nemen en een foto zonder bril (fam Aartsen dus bijna onherkenbaar, helaas geen plaatjes van). Het hele proces neemt vijf kwartier.
Gelukkig is onze privé chauffeur een geduldige Rus die braaf zit te wachten met een bordje fam Aartsen op zijn buik. Stop hem echter niet in een te grote Amerikaanse wagen wat dan komt de Russische beer los. Bij de Lincoln Tunnel doet hij een spelletje Russisch Roulette met een minstens zo grote auto en proberen we samen of we in 1 baantje passen maar twee omver gereden pilonnen later blijkt dat niet helemaal te kunnen.
Voor ons wel lollig. Hij brengt ons verder keurig bij ons appartement dat echt op een steenworp van Times Square ligt.
Benjamin kruipt even zijn bed in en is binnen vijf minuten vertrokken. We zijn allemaal een beetje moe want Barbara laat de fles Orangina stuiteren en stampt nog even met de blote voet de scherven tot handzame stukjes. Het resultaat is een overzichtelijke slagaderlijke bloeding gemengd met een agressief zure Orangina. De natuurstenen vloer zal nooit meer hetzelfde zijn. Helaas weer geen plaatjes van. Dat leek me niet gepast en ik moest ook de zooi opruimen.
Nog even Broadway op gelopen en TGI Fridays toegevoegd aan ons lijstje van America’s best fast food. Alles blijft er gelukkig in en wij liggen voor achten allemaal in bed. Joshua heeft niet eens gemerkt dat we het bed van Jan moesten opmaken. Morgen toch echt even checken of die Lego Set van $100,- in Nederland niet twee keer zo duur is.
door Jan Aartsen | zondag, 22juli, 2018 | Canada, Jan
De kop is eraf! Gelukkig niet die van de chauffeur van Taxi Zwart. Die was namelijk precies op tijd maar dat had anders kunnen verlopen als hij te laat was geweest. Om 4 uur gingen er twee tot drie wekkers. En om 5 uur precies werden we opgepikt. Allemaal wat kleine oogjes maar Benjamin had wel de allerkleinste. De hele nacht gehoest en nog lang niet fit. Maar daarover later meer.
United Airlines verdient geen duimpje omhoog. Het inchecken verliep zeer moeizaam doordat het lot onze Jan had aangewezen voor een extra security check. Dat maakte dat het online niet lukte en ons mooie plekje in de rij moesten opgeven omdat we gedwongen werden om de zuil te gebruiken die dus om dezelfde reden ook niet werkte. Dus toch maar weer ouderwets bij de balie.
De vlucht verliep zo soepel dat Benjamin soepel de weggekauwde vliegtuigprak in een zakje kotste. De arme man hing van paracetamol aan mekaar om te voorkomen dat we aan de grens in quarantaine zouden moeten. Je weet het maar nooit met die Amerikanen. De landing was verder zo ruw dat er zenuwachtig gegiebeld werd en spontaan geapplaudisseer. Maar WTF, we zijn er.
Jan Aartsen
Recente reacties