door Jan Aartsen | vrijdag, 8februari, 2019 | Jan, Marokko
Ik vergeet nog Ait-Ben-Haddou te vermelden. Op onze weg naar Ouarzazate zijn we nog van de weg afgeslagen om deze oude Kashba en filmlocatie van Game of Thrones te bezoeken.
We sloegen echter 1 weg te vroeg af. Er stond echt een bord met Ait-Ben-Haddou erop maar dat was niet een echt een officieel bord. De weg bleek origineel en officieel onverhard.
Met een huur Skoda Fabia is dat geen goed idee. Dat vond een lokale man ook en die zag ik in mijn spiegel als een malle zwaaien maar alles wat achter me is vind ik niet interessant en Benjamin gaf aan dat de weg maar een paar kilometer zou aanhouden. Na ongeveer 2 km werd het me echter te welletjes. We moesten een droge rivier over en de knik in de weg had onherroepelijk een schadepost opgeleverd. Keren was de enige optie. En de oplettende lezer raadt het al!
Na ongeveer 1 km kwamen we de puffende man tegen die ongetwijfeld wist dat we terug moesten komen of dat hij onze lichamen voor losgeld kon inruilen.
Hij gooide zijn vege lijf met wapperende jalaba voor de auto om te vertellen dat de weg alleen voor terreinwagens bedoeld is. Ok, daar waren we zelf ook achter gekomen. Daarna zei hij dat hij ook naar hetzelfde dorp moest en wilde hij wel meerijden. Dat was nu even een pechmomentje wat dat mogen we van Mama niet.
De man bleef lachen terwijl hij als een wapperende witte vlag een steeds kleiner stipje werd in de mijn binnenspiegel terwijl de woestijn in al zijn grootsheid hem uiteindelijk in zijn geheel verzwolgen had.
door Jan Aartsen | donderdag, 7februari, 2019 | Jan, Marokko
Vandaag gaan we op reis door het Atlasgebergte. De huur auto wordt keurig netjes afgeleverd nadat ik de dag van tevoren wel even gebeld heb.
We hebben de kaart van Marokko van te voren gedownload zodat het navigeren geen probleem is. Met Benjamin als gids manoeuvreerde wij ons keurig door het chaotische Marokkaanse verkeer. Niet te hard rijden en goed opletten zijn wel vereist.
De weg is prachtig maar een drama. Overal in de bergen zijn ze aan het werk en er zijn hele stukken waar je onverhard maar 20 km per uur kan rijden. De auto ziet er na de ochtend al niet meer uit. We vergapen ons aan alle rariteiten langs de weg. Ezelkarretjes, kleurrijke oudjes en kinderen, verkopers en lifters die ons proberen staande te houden.
Tussen de middag stoppen we bij een restaurant / slagerij. Terwijl wij genieten van onze Tajine wordt er een geheel geslacht schaap van een handkar naar binnen gedragen. In het kleine winkeltje hangen ook grote stukken geslacht dieren ongekoeld te wachten op hun consumenten. Het vlees moet even rijpen blijkbaar. De vliegen vinden het in ieder geval rijp genoeg. Gelukkig ?? hebben wij kip.
De weg naar Zagora en het Hotel vinden we moeiteloos maar natuurlijk zijn we 2 uur te vroeg. Het terras biedt uitkomst.
Na de versnapering en het toch wat gespannen wachten is het dan zover. Babba en Mimoun staan klaar voor ons.
Het zijn uiterst vriendelijke beesten maar hun bek zit wel dichtgebonden omdat Babba onze begeleider een keer in zijn kop gebeten had. Gelukkig heeft dit niet zijn geestelijke capaciteit te ernstig aangetast, alleen het taalgedeelte.
De man spreekt drie talen door elkaar en daar zit geen woord Spaans bij. Hij is uitermate behulpzaam en loopt 3 uur met ons door velden, Palm bossen en dorpen. Slechts onderbroken door 2 of 3 pauzes waarbij hij steevast gaat bidden.
Uiteindelijk komen we bij zonsondergang aan in ons kamp. Tot onze lichte verbazing blijken we daar nog twee man personeel te hebben en zijn er geen verdere gasten. Er staat een heel kampement met een grote gezamenlijke tent maar wij zijn de twee enige zielen die het bewonen.
Dat voelt toch wel een beetje raar. We hadden verwacht door de woestijn te sloffen en hadden daar de juiste outfit voor geregeld Maar we werden een attractie voor de vele kinderen uit de dorpen die stylo riepen en gekke liedjes zongen.
S’avonds maakte het kampvuur, het heerlijke maal en de sterrenhemel alles goed. Het is daar daadwerkelijk donker en de Melkweg heb ik nog nooit zo mooi gezien. Helaas geen foto.
Of de nacht valt verder niet veel te vertellen. Hij was koud en kort. Benjamin en ik hebben ernstig geleden. In de eerste zonnestralen hebben we lekker ontbeten en in een 2 uur durende terugtocht weten we het zeker. Dit is niks voor Barbara.
door Jan Aartsen | maandag, 4februari, 2019 | Jan, Marokko
Dit verhaal is ingesproken. Voor eventuele spelfouten sta ik niet in.
De eerste volle dag in Marrakesh, we ontbijten met z’n tweetjes in een ontbijtzaal die verwarmd wordt door een gaskachel zonder uitlaat. Althans de uitlaat komt uit in de ruimte waarin wij zitten. Voordat we een koolmonoxide vergiftiging oplopen gaan we snel naar onze kamer. Het ontbijt bestaat uit een pannenkoek uit de magnetron een paar stukjes brood jam boter koffie en sinaasappelsap. De wandeling naar het paleis dat we willen bezoeken wordt wat langer dan gepland omdat onze gastheer het natuurlijk niet goed uitlegde. Wel een orginele wandeling door de wijk en door het park achter het paleis. Daar werden we nog opgewacht door straat schorriemorrie dat ons de toegang tot het park probeerde te ontzeggen voor een paar luttele centen. Wij zijn inmiddels echter ervaren genoeg om al glimlachend door te lopen en ons er niks van aan te trekken. Het paleis is prachtig.
Vervolgens trekken wij weer na een versnapering richting het plein van de vele doden om daarna door de Soek richting het museum van Marrakesh te gaan. Hier hebben we een lekker omeletje gescoord en de zwerfkatjes gevoerd.
We verdwalen elke keer hopeloos in de wirwar van straatjes en winkeltjes. Op een of andere manier kom je toch wel weer uit en naar kilometers sloffen moeten we even bij tanken in onze Riyad. In de middag gaan we nog de geheime tuin bezoeken waar we heerlijk op een terrasje in de ondergaande zon hebben genoten van Marokkaanse thee en chocolade taart. Dat was maar goed ook want ’s avonds hebben we op het plein gegeten. Dat is een belevenis op zich maar wel eenmalig. In de middag worden daar allemaal tenten neer gezet met banken waar mensen voor weinig geld kunnen eten. Ondertussen gebeurt er van alles om je heen en kom je ogen tekort. De rekening is een verrassing en de bijgerechten zijn niet gratis blijkt. De show van allerlei verkopers, ronselaar en hun slachtoffers is vermakelijk. Ook de stalletjes met schapenkoppen zijn bijzonder.
In de avond lopen we nog wat rond en er worden hele voorstellingen weggegeven. Voldaan en moe gaan we terug naar ons spijkerharde bed.
Vandaag trekken we de wandelschoenen aan want we gaan buiten de oude stad naar de tuinen van Majorelle. Mooie wandeling van een uur heen en terug. De tuin is niet groot maar wel de moeite waard. Yves Saint Laurent ligt hier een beetje dood te zijn maar heeft daarvoor nog wel de tuin van de ondergang gered.
Het moderne gedeelte van de stad is met een KFC en MacDonalds helemaal up to date. In de luxe winkels van bijv. Mc Gregor zie je verder niemand.
Later in de middag in een leuk kleurig tentje een kleine late lunch genomen. Daarna weer verder inkopen doen in de Soek. Het spelletje van de ongeduldige vader die zijn onderhandelende zoon mee sommeert werkt prima.
We zijn elke keer verbaast over beleefdheid van de mensen hier. Toen Benjamin wat potjes kocht voor zijn kruiden waren we bijna met te weinig wisselgeld weggelopen maar de verkoper riep ons terug om het alsnog netjes af te handelen. Ook wordt elke verkoop na onderhandelen met een handdruk afgehandeld. Wederzijds respect is een dingetje hier. Ook in het verkeer.
door Jan Aartsen | vrijdag, 3augustus, 2018 | Canada, Jan
Gelukkig voldoet Banff aan alle verwachtingen het is een plaatsje van 7500 inwoners die in het piekseizoen kan groeien naar 50.000 inwoners die allemaal met een relaxte outdoor mentaliteit voor een prettig sfeertje zorgen. De starten zijn gevuld met leuke winkels met hebbedingen en ik heb zelf de verleiding niet kunnen weerstaan om twee petten en T shirts te kopen. Benjamin heeft zijn slag geslagen en het beroemde rood geblokte overhemd gekocht. Het staat hem nog goed ook.
We hebben voor de dag erna de Gondola geboekt en het bijbehorende restaurant. Het hoogste restaurant in Canada. Zit ruim boven de tweeduizend meter. Het blijkt nog een hele toer om de kaartjes te krijgen en we zien de bus terug naar de camping net arriveren als we de shop verlaten. Met een dienstregeling van 1 maal per uur wil je dan wel haast maken. We jagen onze zieke kinderen dan ook op om in een sukkeldraf nog voor de bus te springen. Het lukt en als de chauffeur de kleurrijke Canadese dollars voor zijn neus hou zegt hij alleen maar: “do you llke to gamble?” Ik kijk de man hulpeloos aan maar het blijkt dat we in de verkeerde bus zitten Lijn 2 wel te verstaan en de man had natuurlijk allang al gezien dat wij kaaskoppen naar de camping moesten.
Het ritueel met de kinderen herhaalt zich omdat de bus die we echt moeten hebben 30 meter achter die van ons staat. Bob Wong (de chauffeur die ons ook in de ochtend gereden heeft) wacht geduldig en ook deze crisis is weer opgelost.
Bij onze RV aangekomen verteren we de Mexicaan de wie als lunch verorbert hebben en gaan daarna nog met de de semi fitte Jan en Ben een rondje om de camping lopen. Joshua gaat nog even een schoonheidsslaapje doen. Gelukkig gaat het allemaal wel iets beter maar goed is het nog niet. dat blijkt aan het einde van de wandeling waar Jan door Barbara nog tot een sprintje aangezet wordt om als eerste bij de camper te komen maar dat is teveel voor de man. Hij stort in de laatste meters in elkaar en de koorts neemt weer toe.
De echte reden van de sprint was overigens de kans op een originele plensbui door een wolk van een onweerswolk.
Morgen wat Lakes bezoeken en dus s’avonds op stand dineren. Ik ben benieuwd. Oh ja we hebben onze eerste confrontatie met het wild hier. Tijdens ons loopje om de camping om onze geocache nu toch eindelijk te dumpen. (al twee jaar in ons bezit, oh schande) komen we een coyote achtige vos tegen. Hij kijkt ons even nieuwsgierig aan terwijl ik de veiligheidspin uit de berenspray probeer te krijgen en loopt dan hoofdschudden weer verder.
door Jan Aartsen | vrijdag, 3augustus, 2018 | Canada, Jan
We moeten ons stekkie alweer verlaten. Op naar Fairmont Hot Springs. Het doet een beetje pijn want het is een heerlijk relaxed camping. Honden moeten aangelijnd maar de oude hond van de eigenaar schuifelt vrij over camping en markeert zijn territorium met keurige drolletjes. De mensen zijn super vriendelijk, onthaast en altijd in voor een praatje. Maar we hebben een schema te volgen en tijd is geld dus rijden maar. Dat kost trouwens ook geld want onze camper lust em wel. 120 liter is ongeveer driekwart tank en dat rij je zo op een dag leeg is gebleken.
Onderweg doen we nog wat boodschappen enzo. (Dat enzo bestaat uit Hamburgers patat en koffie van Tim Horton’s) Daardoor en het feit dat de kilometers hier wat trager zijn dan thuis komen we rond zes uur aan. Dat komt ook doordat we onverwacht nog tegen een tijdzone aanrijden waardoor er een uur in ons nadeel van het leven gesnoept wordt.
Fairmont is een resort en heeft een heel andere feel en look dan ons vorig verblijf. Georganiseerd en netjes, veel grote (en dan bedoel ik ook grote) caravans en campers. Mooi zwembad van 39 graden (het is natuurlijk een hot spring) en weer worden we gewaarschuwd voor de beren.
We passen ons gedrag dan ook aan door de volgende ochtend om zes uur van de camping af te lopen om wild te spotten. Niks gezien maar spannend was het wel.
Jan blijkt echter niet fit en is snel thuisgekomen onder de wol. De man heeft waarschijnlijk hetzelfde virus waar Benjamin in NY last van had en staat echt in de fik. Hoge koorts.
Dat is dus een dag met de airco aan in de camper. De overige mannen vermaken zich wel bij het zwembad. Ik heb inmiddels van een Canadees begrepen wie Tony Beets is (bekende Nederlandse goudzoeker en heel bekend hier) op mijn beurt heb ik hem kunnen verrijken met de kennis dat Evert van Benthum a Dutch Hero is die tweemaal de elfstedentocht heeft gewonnen en nu in Canada woont. Ik spreek de mensen terwijl ik in de Laundry zit te wachten en de factuurtjes aan het versturen ben want het is per slot van rekening 31 juli. In de Laundry blijkt de WiFi sterk genoeg om alle geldzaken te doen. Ik gebruik maar wel een VPN verbinding want je weet maar nooit in dat vermaledijde buitenland.
We hopen maar dat Jan weer gaat opknappen want morgen gaan we naar Banff.
door Jan Aartsen | vrijdag, 27april, 2018 | Geen categorie, Jan
Er zijn mensen die bij het lezen van zo’n titel de wildste fantasieën krijgen. Romantische vrijpartijen onder het groene bladerdak etc. Ik raad deze mensen aan vooral aan de rest van het stukje te lezen.
Vandaag Koningsdag in Hattem. De kleedjesmarkt was letterlijk rond de kerk en buiten een kind in een slaapzak die slapend rijk wilde worden vooral veel troep. Na het rondje om de kerk was mijn rechter arm 10 cm langer door 20 kilo hondenvlees die werkelijk bij elke bezoeker persoonlijk het aarsgat wilde besnuffelen.
In de middag besloten we de rust van het bos te zoeken en maakten we een mooie wandelingen met als start- en eindpunt de Leemkule. Dat is een soort kuil in het landschap naast het park hier.
Tijdens de wandeling heeft Usko zijn tweede en grootste talent laten zien. Hij is namelijk een echte tekenmagneet. Al vrolijk huppelend verzamelt hij alle soorten en maten van larf, nimf tot volwassen teek. Gelukkig laat hij door zij anti tekenpil alles binnen keurig weer vallen. Pakken wij ze gewoon weer op. Dus de tip van de dag. Bezint eer ge begint bij het rollebollen in het bos.
Jan Aartsen
Recente reacties