door Jan Aartsen | zaterdag, 29december, 2018 | Jan, Noorwegen
Alles kan binnen Europa, zelfs je blog bijwerken terwijl het Noorse landschap stil als een panorama aan ons voorbij glijdt. We hebben onze hut om tien uur verlaten en wachten nu totdat we in Bergen aankomen. Dat is rond half een.
De mannen hebben veel oog voor het landschap zoals te zien op deze foto
Dit bewijst meteen dat de grootte van het scherm niet belangrijk is. Je krijgt alleen eerder RSI.
De boottocht is prima verlopen. Het is inmiddels een familietraditie om veel te vroeg bij de boot aan te komen en ook deze keer maken we daar geen uitzondering op. We stonden als een van de eersten in laantje 8 maar gingen als een van de laatsten aan boord. Waarschijnlijk omdat we opgegeven hebben een hoog voertuig te zijn. Bij het melden bij de receptie blijkt het hondenhotel overboekt en wordt er een alternatief in de vorm van een invalide hut aangeboden.
Deze hebben zeil op de vloer en blijken ook veel ruimer dan de standaard hut. Het hebben van een beperking is natuurlijk geen feest maar het heeft hier en daar wat voordeeltjes. Zo kan bijvoorbeeld de deur op afstand bediend worden. Lastig is dat we het halve schip door moeten om bij het plasplekje voor honden uit te komen. In de eerste plaats is het niet toegestaan om met een hond over de gangen te lopen waar we ook drie keer op aangesproken worden en in de tweede plaats is Usko’s blaas al leeg voordat we de plek des onheils hebben bereikt. Dat verklaart dan wel weer waarom het verboden is om met je hond door de gang te lopen.
Het reisgezelschap wordt dus verdeeld over twee cabines en we slapen allemaal beroerd. Waarschijnlijk door de overdosis Primatour tegen de (bijna) denkbeeldige golfslag. Zelfs Usko heeft een half tabletje op. Het kan ook door de overdadige hoeveelheid voedsel komen. We eten pas 21:15 en hebben dan tot 22:45 om ons vol te stouwen met eten en drank. Om 22:00 is de klus al geklaard inclusief het heen en weer lopen. Grappig was de softijsmachine die met zo’n kracht en enthousiasme zijn inhoud in een te klein bakje perst zodat deze veranderd in een ongeleid projectiel. Het bakje knalde uit mijn hand maar omdat ik niet de enige ben die deze vergissing maakt is er voorzien in een ruime lekbak waarin bakje en overtollig ijs met een klap landen. Behalve vieze handen geen verdere schade.
Usko is wel een beetje nerveus door het geheel maar houdt zich voor zover wij kunnen nagaan wel rustig. Hij zal echter blij zijn als er weer gras (of sneeuw) onder zijn poten komt. De voorspellingen worden met het uur beter als je van sneeuw houdt maar het uitzicht van de boot is nog groen.
door Jan Aartsen | donderdag, 27december, 2018 | Jan, Noorwegen
De kop is eraf. Vandaag na een heerlijke en gezellige kerst met een te zwaar beladen Volvo op pad. Het is grijs en mistig maar de stemming zit er goed in op de achterbank. De topografie van Noord Nederland wordt geoefend en voor we het weten zijn we voorbij de grens en rijden we (met wat oponthoud bij Bremen) zonder verdere problemen. Usko vindt het allemaal prima en tijdens de lunch gaat hij brief een dutje doen achterin de auto. Geen probleem.
In Hamburg betrekken we ons appartement dat brandschoon is en uit drie slaapkamers en een badkamer blijkt te bestaan. De keuken wordt gedeeld waardoor het een soort studentikoos geheel wordt. De keuken wordt alleen maar gebruikt om ons afval te dumpen maar je zou er kunnen koken.
Na een donker wandelingetje met zijn allen eten we in een uitgestorven restaurant. Gelukkig was de tafel gereserveerd anders waren we aan een verkeerde lege tafel gaan zitten. Het eten was zoals te verwachten in Duitsland. Recht voor zijn raap. Ente met saus en ik kon het niet laten een Schnitzel met 2 gebakken eieren te bestellen. Voorgerecht en toetje zijn daarbij overbodig en heb ik ook niet genomen.
door Jan Aartsen | woensdag, 26december, 2018 | Jan, Noorwegen
We gaan weer op pad!. De vorige blog is door dramatische WiFi en allerlei gedoe na de vakantie nooit afgemaakt. Zelfs de foto’s van Canada moet nog gesorteerd etc. worden. Mooie klus voor de donkere dagen.
Nu eerst vakantie! Usko gaat mee dus ik hoop jullie te overladen met leuke plaatjes in de sneeuw van het meest fotogenieke kind in het gezin.
Na de kerst gaan we weg dus tot gauw!
door Jan Aartsen | woensdag, 3januari, 2018 | Noorwegen
Naast het skiën hebben we nog een Fjordsafari als hoogtepunt van deze vakantie geboekt. Op ruim een uur rijden en een tunnel van 11 km ligt het dorp Flåm waarvan je één van de mooiste Fjorden kan bekijken vanaf het water. Het behoort tot het Unesco erfgoed maar daar zijn wij Hollanders niet zo van onder de indruk want de vuurlinie bij Uitgeest doet dat ook. Dit blijkt toch wel van een andere orde. Al eerste moet je even wat extra kleding aan want het kan wat frisjes zijn.
De tocht is werkelijk prachtig. Bergen die rechtstreeks een een kilometer diepe zeearm duiken van IJskoud water. Joshua zag nog de vin van een Bruinvis en we hebben ook een Adelaar gezien. Maar het mooiste was nog gewoon het uitzicht. Ook al vonden de jongens de schipper ook het aankijken waard. Nog een stop gehad bij een oude geit die kaas verkocht of iets in die geest. We zijn echter met een brok veel te dure lokaal geproduceerde Geitenkaas en een koelkastmagneet weer vertrokken. Oh ja en een gerookte geitenworst.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Deze slideshow vereist JavaScript.
En alsof dit nog niet genoeg was zijn we gaan avond-skiën. Nog nooit eerder gedaan maar het is heel bijzonder om op een verlichte piste in het donker met een prachtig uitzicht over het dal met allemaal lichtjes naar benden te suizen. In de lift ga je door de donkere delen met alleen moonlight shadow en er zijn zelfs waaghalzen die met een lampje op het hoofd off piste naar beneden gaan maar dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. Daarna nog een aflevering of twee van Vikings gekeken en natuurlijk te laat naar bed voor ons laatste dagje op de lange latten.
door Jan Aartsen | woensdag, 3januari, 2018 | Noorwegen
We wisten dat het rustig zo zijn op nieuwjaarsdag maar dat het zo rustig zou zijn hadden we niet voorzien. Ale Noren zijn blijkbaar op familiebezoek. Op de piste zie je wat verdwaalde Nederlanders en wat jongeren maar dat is het dan ook wel. We pakken wat nieuwe afdalingen waaronder nummer 16. Alles gaat goed en we maken zo gespreid door de dagen maar ongeveer 1 crash per persoon mee. Het noemen waard is de duo crash van Jan en Benjamin bij het linksaf slaan van de piste af daar waar geen afslag was en Joshua maakte op de piste in een grote wolk van sneeuw een klapper waarbij er links en rechts uit de wolk een arm en een been kwam. Uiteindelijk bleken de diverse onderdelen verspreid over zo’n 20 meter helling te liggen maar kon alles weer geassembleerd worden tot een functionerend geheel.
Barabara is op de Hanguren tussen de bomen de kant in gevlogen maar dat heeft ze stiekem gedaan terwijl ze als bezemwagen fungeerde dus daar zijn geen betrouwbare verslagen van. Zelf heb ik al eerder verteld over mijn crash en daar is het gelukkig bij gebleven.
Hier nog wat sfeerbeelden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
door Jan Aartsen | maandag, 1januari, 2018 | Geen categorie, Noorwegen
Het is een wonderlijke combinatie, het Noorse volkje en Oud en Nieuw. Wij hadden ons terdege voorbereid voor dit traditionele verjaringsfeest. Pakken Koopman meegesmokkeld, rozijnen verstopt tussen de onderbroeken en op het vliegveld een heuse Piper-Heidsieck gescoord. Om het juiste sentiment te verkrijgen met mijn mannen een VPN verbinding opgebouwd met ons vaderland zodat we ongestoord de oudejaars conference van Guido konden kijken via Ziggo Go.
Toevallig in ons huis een lel van een TV inclusief een HDMI kabel dus we hoeven niet met een dekentje op de bank met zijn vijven achter de laptop te kruipen. Als culinair hoogtepunt hadden we door kenners handgeselecteerde diepvries pizza’ s op het menu die we wegens overschatte ovencapaciteit in een lineair tijdsverloop achter elkaar moesten verorberen waardoor het diner nogal wat tijd nam.
We waren nog niet eens aan ons tweede puntje toe toen het noodlot toesloeg! (Veel toe’s achter elkaar in 1 zin, sorry). Er werd zacht doch vasthoudend op de deur geklopt en toen ik open deed stond daar een bende verklede Noorse koters die als een troep hongerige welpen een jammerlijk gehuil aanvingen dat na 20 sec synchroniseerde in een samenzang. Zij lieten zich niet onderbreken door mijn verschrikte reactie en dropen ook niet af toen ik schreeuwde dat mijn portemonnaie niet aan de deurknop hangt. Toen de ijzige stilte was teruggekeerd zag ik acht paar vochtige kinderogen met trillende onderlip hun tasjes met snoepgoed verwachtingsvol naar mijn lege handen uitsteken. Help! Sint Maarten was anderhalve maand geleden achterlijk volk !
Gelukkig was het team achter mij gealarmeerd en werd er koortsachtig gezocht naar snoepachtige voorwerpen die klein genoeg waren om uit te delen. Niet de oliebollen!! Dan maar liever kleingeld !
Uiteindelijk heb ik mega chocoladereep in de troep gegooid met de gevleugelde uitspraak “split het zelf maar up”
Dolgelukkig met deze onverwacht grote buit droop het zootje af ons in paniek achterlatend. Want wat als dit doorverteld wordt? Op 253 woont een stel achterlijke Hollanders die megarepen uitdelen? We hebben alles bij elkaar gezocht aan koekjes, mandarijnen en zelfs bananen. Alles om te voorkomen dat wij oudejaars avond in het donker achter de bank moesten doorbrengen. Golf na golf van vreemde Goblins en Trollen vielen onze voordeur aan met hun geklop en gezang totdat ik na acht uur in wanhoop de deur open trok met in mijn hand een schaal met nog 1 banaan en tegen twee in geel gestoken meisjes schreeuwde ” I only have a Banana”
De dames lieten zich echter niet intimideren en zongen zo’n vijf minuten in perfecte harmonie hun meerstemmig Marry Christmas maar dan in het Noors. Ik kon ze echt niet met een banaan afpoeieren dus zij hebben als laatste van de avond een heuse oliebol meegekregen. De verbazing was van de gezichten af te lezen en ook zij zullen dit jaar niet snel vergeten.
Ik ook niet want de Bananen uitspraak werd door de puberbreinen al snel #metoo in het absurde getrokken en deze uitspraak zal me als oude vieze man nog lang achtervolgen.
Goed, we hadden het achter de rug. Eerst nog het potje hartenjagen afgemaakt en toen met gevulde eieren, oliebollen (jazeker met bier), sushi en nootjes naar Guido kijken. Viel niet mee het te volgen door het gesnurk op de bank maar we konden gelukkig achteraf nog de grappen aan Benjamin meegeven die hij gemist had.
Na het spectaculaire vuurwerk waarbij onze grootste Cake het niet deed zijn we moe maar voldaan de restjes van de borden gaan schrapen en de laatste slokken champagne weg gaan werken. Zuchtend na dit zware werk nog en napratend over ons avontuur werd er opeens weer op de deur geklopt.
Met grote schrikogen keken we elkaar aan en als hoofd van het gezin werd ik naar de voordeur geduwd. Staan daar 4 volwassen mannen met lege glazen die uit volle borst een lied aanheffen. Ook nu werd het volledige lied ten gehoord gebracht en blijkt dus dat na twaalf uur de volwassenen aan de beurt zijn om te bedelen. Met de prijzen van wijn hier kan ik met dat ook wel voorstellen. Ik heb genereus meegesmokkelde rode wijn uitgedeeld en praatje gemaakt met de vrolijk club maar daarna hebben we snel het licht uitgedaan en ons bed opgezocht. Toch nog 10 minuten stil liggen luisteren of er niet geklopt werd.
Jan Aartsen
Recente reacties