De mannen zijn nog een dag naar Milaan en later een dag naar Venetië geweest. We hebben ook nog een boot gehuurd en een lunch op het eiland genoten. Het blijkt echter dat je een hond niet midden op het meer kan uitlaten en arme Rakkas heeft in volledige paniek achter de stoel van de kapitein zitten kakken. Jammer dat het diarree was. Gelukkig was het probleem met gezichtsdoekjes, water uit het meer en vieze handen prima op te lossen. Geen boete bij de bootverhuur gekregen. En een warme handdruk bij het afscheid. De Gotthard tunnel blijkt een stenose in het kloppend hart van Europa te zijn. Daar moet nodig een stent in. Ik vrees dat de tweede tunnel pas in 2029 klaar is dus voor die tijd heb ik daar niks meer te zoeken. De rit door Zwitserland is verder geweldig. De overnachting in (S)Mutzig is bijzonder. We hebben een appartement in een soort van Hotel in een wat triest buurtje maar al wandelend komen we in de dorpskern uit waar we een restaurant vinden waar slow coocking is uitgevonden. Met verbazing zien we een vol restaurant en terras bediend worden door een vrouw en een verschijning die zich het best laat omschrijven als de dood van Pierlala. Een magere bleke man die verward rondloopt en alleen maar wat doet als de kordate dame hem een korte instructie geeft. Hij schrijft de bestelling op en gaat dat vervolgens in de kassa handmatig invoeren. Vervolgens loopt hij wazig wat rondjes om rommel op te halen en moet vervolgens na aansporing weer op het scherm kijken wat hij moest brengen. Al met al is het een avondvullend programma en moeten de honden ondertussen nog tweemaal uitgelaten worden maar we liggen voor middernacht weer te zweten in ons bed. De autorit naar huis gaat via vreemde wegen en door verschillende landen omdat elk navigatiesysteem gelooft in de eigen intelligentie. We zien elkaar alleen nog maar op Find My iPhone deze dag maar komen wonderwel bijna gelijktijdig volgens de ETA in Uitgeest. Iets met meerdere wegen die ergens naartoe leiden. 

Heerlijk hoor! De ergste hitte is verdwenen. De temperatuur zakt naar rond de dertig en daaronder en dat scheelt de wereld. Het een en ander gaat gepaard met een hemels spektakel waarbij Thor vrolijk Mjölnir van links naar rechts aan het zwiepen is. Prachtig gezicht weerlicht in de schemer tussen de bergen. Wij vinden het alleen maar prettig en de honden leven helemaal op. Gisteren ben ik met de mannen met de pont naar Monte Isola gevaren om een salami te kopen. Monte Isola is een eiland in het meer van Iseo waar je niet met de auto kan komen. Er zijn wat plaatsjes rond het eiland en in het midden een berg met daarop een klooster. We zijn goed voorbereid met FFP2 maskers want die zijn verplicht. Eigenwijze wappies met zelfgebreide kapjes of erger nog zonder kapje komen niet aan boord. Je wordt gedwongen bij de kapitein zelf een FFP2 masker te kopen. Leuk verdienmodel. Als verzachtende omstandigheid geldt dat Lombardije als één van de zwaarst getroffen regio’s in Europa gezien wordt. Je ziet hier nog regelmatig mensen met kapjes lopen.

Om de dag te openen nemen we een espresso en een koud flesje mineraalwater. Vervolgens vergaderen we over de bestemming van die dag. Het klooster op de top wordt genoemd maar gelukkig kan je daar niet dichtbij komen om het te bezichtigen. Dat scheelt heel wat hoogtemeters en het doel wordt langs de kust lopen naar het volgende plaatsje. Jan weet de namen nog wel.

De plaatsjes zijn bescheiden maar de Horeca uitstekend. De 3 culinaire experts van ons gezelschap geven de pizza een tien. Ik moet toegeven dat ik ook zelden zo’n goede pizza gehad heb. Hij is dan ook in een speciale oven bereid. Het wandelingetje terug is hetzelfde als heen maar dan warmer dus tijd voor een ijskoffie! En dat is precies wat we krijgen. Geen Frappacino met roomijs en slagroom maar gewoon koude koffie met ijsklontjes. Wel goede koffie dus. Oh ja nog even een oude schuld inlossen. Op de markt is niks gekocht.

Wel zijn de mannen nog naar een heus Heavy Metal concert van de speeltuinvereniging geweest. Dat klinkt heel raar en dat klonk het ook want het werd aangekondigd als een concert van Guns N’ Roses maar de leadzanger had niet de unieke eigenschappen van een speenvarken die Axl Rose op wonderbaarlijke wijze wel in huis heeft. Het evenement vond aan de andere kant van het meer plaats (fijn voor Barbara en mij) en hoewel zij geheel op eigen kracht in eigen auto aan de overkant gekomen zijn hebben Barbara en ik plus twee honden ze maar weer opgehaald. Het was namelijk naast een concert ook een Bierfestival.  

Er bestaat een wedstrijd voor het woord van het jaar. Voor mij hoeven ze dit jaar geen stemming te houden en is de winnaar het woord: ” Warmtemanagement”. Superactueel en gezien de droogte in Nederland belangrijker dan watermanagement. Heeft Alexander toch de verkeerde cursus gevolgd. 😁
Hier in Italië weten ze al eeuwen wat Warmtemanagement is. De muren van ons huisje zijn ca een meter dik en de spaarzame ramen van dubbel glas worden afgesloten met vierpuntsluiken met een SKG rating van heel veel sterren. De positie van het huis en de overkapping van het terras zijn op de zon afgestemd. Niks geen gedoe met parasolletjes maar een solide overkapping die op het heetst van de dag een goede bescherming biedt.
Ondanks deze maatregelen hebben de hondjes het niet makkelijk. Vroeg in de ochtend en laat in de avond een kort kroketten loopje maar overdag zijn ze binnen met de ventilator aan. Er worden grote dromen gedroomd door Loki en wonderwel gaat het in de nacht prima. Het Vogezenincident blijkt een eenmalige happening en in dit huis heeft hij nog niks gesloopt buiten dat hij geprobeerd heeft door de ruit heen te duiken. Hoogtepunt van de dag is de bak water met ijsklontjes, dat is feest voor de beesten.

Voor de humane beesten is dat anders, die verkoelen zich door te gaan Suppen. Dat is rechtstandig paddelen op een soort surfplank zonder zeil. Klinkt best raar en dat is ook zo als je er van de kant af naar kijkt. Het is gewoon niet handig, je hebt het evenwichtsprobleem omdat het zwaartepunt ergens boven de plank zweeft en bij tegenwind wil je juist zo laag mogelijk zijn. De uitvinder van de kano had die problemen opgelost maar er is toch altijd een mafkees te vinden die denkt: “Dit moet moeilijker kunnen”.

Het slaat echter bij een groot deel van de bevolking aan gezien het feit dat je ook hier die planken per uur kan huren. De bedoeling is dus dat je gaat staan en dat bleek voor de mannen het probleem van de dag te zijn. Jan heeft de hele rit (tot kramp aan toe) in kleermakerzit op de plank gezeten en heeft en passant de kano opnieuw uitgevonden en Joshua heeft de plank meer van de onderkant dan van de bovenkant gezien als ik de verhalen mag geloven. De enige die stukken staand heeft weten te varen is Benjamin. Zijn hypermobiliteit heeft toch zo zijn voordelen schat ik in. Helaas zijn er geen opnames en moeten jullie het even met de eigen fantasie doen. 

 Gisteravond lekker uit eten geweest en dat bleek best goed te gaan met de honden. Licht genant is de penetrante lucht van de stukken gedroogde huid waar de heren op knagen. Als de tafel wordt afgeruimd schieten de ogen van de serveerster van de een naar de ander om de boosdoener te ontmaskeren. Wij staren vriendelijk glimlachend terug om de chaos wat te vergroten. De eerste die zijn blik naar beneden afwend is natuurlijk de Sjaak. Als kudde weten we het arme meisje te misleiden en ernstig verward druipt ze af om de dessertkaart te halen. 

Vandaag staat er een markt op het programma. Als er wat leuks tussenzit volgen er natuurlijk foto’s.

We zijn nog een beetje zoekende naar de vakantiemodus. Het is hier namelijk een beetje warm en het brein lijkt het op te geven als het boven een zekere temperatuur komt. Niet alleen het brein maar ook het oude lijf heeft moeite om zonder liters vocht te verliezen enigszins in actie te komen. Gelukkig ben ik niet alleen en ervaart Barbara hetzelfde en de honden vallen na 10:00 in de ochtend gewoon uit. Hun zekering smelt door en er is een totale uitval van alle functies behalve ademhaling en hartslag. De enige kanjers die onverminderd doorgaan zijn onze jongens die het allemaal wel vinden meevallen. Na Rome is het verblijf in de bergen een verademing voor ze. 

Ik heb hard gelachen om de drie ventilatoren die Barbara voor weinig bij de Blokker op de kop had getikt en moest mopperen toen de drie dozen nog in de achterbak erbij moesten worden geprakt maar inmiddels ben ik helemaal om en is het een eerste levensbehoefte geworden. Elke slaapkamer heeft er één waardoor het slapen een stuk prettiger wordt.

Aangezien de scherpte in mijn brein ver te zoeken is en de dagen zich nu snel lijken op te volgen benoem ik even wat zaken die we de laatste tijd zo gedaan hebben zonder echt de dagen chronologisch weer te geven.

Barbara en ik zijn naar het dorp gelopen om brood te halen. Hondjes mee, in de ochtend, petje op en gaan met die banaan, tussen de olijfbomen door. Het is maar 1,5 kilometer en toch gaan we dit nooit meer doen. De weg is namelijk zo stijl en het is al zo warm dat je een soort bijna dood ervaring hebt zonder licht in de tunnel. De jongens bellen om ons op te komen halen was ook geen optie aangezien wij de afstandsbediening van het hek in de zak hadden zitten. Onderweg roken de honden nog een verdwaalde berggeit of zoiets en schoten alle kanten op behalve de goede. Voortaan halen we het brood lekker met de auto en lopen we de boulevard aan het meer op en neer.

De jongens hebben een paar plaatsjes rond het meer bezocht en zijn al een keer gaan zwemmen met Barbara. Ik ben bij de honden gebleven en gisteren hebben we de rollen omgedraait en ben ik met de mannen naar Lovere gegaan.

De weg langs het meer is afgesloten vanwege filmopnames. Charleze Theron scharrelt mogelijk hier rond voor de opnames van The Old Guard II. Barbara heeft scheurende motoren gehoord en drones die rondvliegen dus we gaan zeker kijken of we wat herkennen als deze film uitkomt. We gluren wel elk terrasje af maar Charleze hebben we niet kunnen spotten. Uiteraard komt er dan een foto in deze blog.

Gisteren hebben we een soort van BBQ gedaan. Er is namelijk een vuurplaats met een stalen plaat erboven waarop je in theorie iets zou moeten kunnen bereiden. Houtskool bleek te weinig hitte af te geven dus ik eindigde met grote blokken hout en een uitslaande brand. Dat werkte op zich wel maar naast het garen van de hamburgers smolt het buikvet onder mijn shirt vandaan door de hitte. Weer een interessante ervaring maar wel eenmalig.

We zijn ook uit eten geweest. Het zou een Pizza moeten worden maar we eindigen met een voorgerecht van rauwe tonijn, een oester en drie rauwe siciliaanse garnalen. Lekker als je ervan houdt.

Joshua had daarna een steak van zeker een pond die medium zou moeten zijn maar u raadt het al. Zo goed als rauw. Wel allemaal top verzorgd en lekker. 

Het terrein waar ons huis op staat is erg groot en omsloten door een hek. s’ Ochtends kijk ik over mijn olijfboompjes terwijl de zon net over de bergen zijn gezicht laat zien. Het huis van de eigenaresse staat echter op hetzelfde landgoed en heeft een teefje Kyra genoemd (of iets wat erop lijkt) Zij loopt vrij rond en kan dus ook in de buurt van ons huis komen. Onze twee reutjes vinden dat super interessant. Vanochtend had ik een raam openstaan om de warmte van de nacht te wisselen voor de frisse koelte van de ochtend. Als het buiten warmer wordt dan binnen gaat alles dicht. Dat was maar goed ook want Kyra liet haar niet onaantrekkelijke neus zien en Loki nam via de bank een enorme sprong om te ontdekken dat dubbel glas net zo hard is als een stenen muur. De bonk dreunt nu nog na en de italiaanse aardwetenschappers verbazen zich over het onverklaarde seismologische fenomeen van 3 augustus 2022. Kyra schrok zo van dit geweld dat zij de renner nam en we hebben haar nog niet teruggezien. We maken ons wel een beetje zorgen om Loki want hij heeft de onhebbelijke gewoonte om stenen te eten. In die zin helemaal in het straatje van onze aardwetenschapper maar de stenen liggen hem wat zwaar op de maag. Dat betekent dat de stenen de ene keer via de achterdeur het hondenlijf verlaten en ik een poepzakje heb waarmee ik iemand dood kan slaan of de stenen liggen schoon uitgekotst bij de tweede haarspeldbocht achter in de auto. Beide varianten zijn niet prettig en we vragen ons af wat er gebeurt als er stenen zijn die besluiten om in Loki te blijven wonen. Misschien moeten we hem toch maar gewoon wat meer eten geven. 

De reis door Zwitserland is werkelijk schitterend. Gelukkig kunnen we door de vertragingen onderweg volop genieten van het landschap. Voor de Gotthard tunnel staat meer dan twee uur file dus we passen ons soepeltjes aan en gaan over Zürich en de San Bernardino tunnel. Het is druk onderweg maar dat wisten we van tevoren en er is genoeg tijd om ons einddoel te bereiken. De honden gaat ondanks de primatour op exact dezelfde wijze met de reis om. Rakas hyperventileert en staart naar buiten voor komend gevaar en Loki vreet vanuit verveling de kartonnen doos van het hondenvoer op. Als hij aan de zakjes zelf wil beginnen grijpen we in. De temperatuur loopt buiten de auto op en wereld verandert van een Zwitserse orde naar een Italiaanse chaos. Om de chaos nog wat te vergroten besluit Loki 60 km voor de eindbestemming dat het tijd is om de eerder geconsumeerde steen in de auto uit te kotsen. Het rare beest vreet soms een steen terwijl hij echt genoeg voer krijgt. Meestal landen die in het poepzakje maar soms gaan ze net via de andere kant. Waarom het nou juist op een drukke snelweg moest zijn zullen we nooit weten. De mannen zijn ondertussen ook wakker geworden in Rome en rijden vanuit het zuiden naar ons toe. We volgen elkaar op de telefoon en weten bijna gelijktijdig op ons nieuwe plekje aan te komen. En wat voor een plek!

We worden hartelijk ontvangen en in dit geval klopt het allemaal wat in de folder stond. Wat een heerlijk stekkie. We voelen ons meteen thuis. Het is een feestje om elkaar weer te zien en te spreken. Verhalen uitwisselen over oa de bezienswaardigheden van Rome, Afspraken met inheemse Tinder babes, het rijden in Rome en het gedoe bij de tolpoortjes. Heerlijk om te horen dat de mannen samen een mooie tijd gehad hebben

Niets zo ergelijk als het schrijven van een verhaal en het vervolgens kwijt te raken doordat de techniek je in de steek laat. Of het nu de software is of de gebrekkige internetvoorziening in Italië maakt niet uit. Na alle fases van rouw doorgemaakt te hebben start ik maar opnieuw.

De laatste dag in de Vogezen alweer. We gaan vandaag voor de verandering maar weer eens wandelen. Het grote verschil is dat we nu starten op hoogte waardoor het aantal meters klimmen en dalen zou moeten meevallen. Barbara heeft een mooi loopje gevonden op Komoot waarin enkele berghutten zijn opgenomen zodat de kans op een warme lunch aanzienlijk is. Nu nog voldoende kluiven voor de honden in de rugzak om de rit uit te zitten tot de rekening. ( mochten we een terras halen). We nemen de auto naar de start die ligt op de Honeck aan de route des Crêtes. Dat is een oude bekende voor ons. Deze weg is aangelegd voor het snel kunnen verplaatsen van troepen in de tijd dat de Fransen en de Duitser nog ruzie maakten over stukjes wijnproducerende land. Toen bestond er nog geen personeelsgebrek. De overwegend jonge soldaten werden in karrevrachten naar het front gereden om daar door de vleesverwerkende oorlogsindustrie tot stukjes verwerkt te worden. Beetje mosterd erbij doet wonderen. Maar goed van die praktijken vind je nu niet veel meer terug. Het is een prachtige wandeling met veel vergezichten en precies op de helft de beloofde hut. Er stond 1 gerecht op het menu en dat bleek een (h)eerlijke aardappelstampot met ui te zijn en 3 dikke plakken gerookte ham. Voor de kleur nog een los blaadje sla in een apart bakje. Barbara had het niet zo op de ham en heeft zich als aardappeleter ontpopt.

Een stukje zwaarder zijn we weer dezelfde weg teruggelopen en buiten een paar confrontaties met andere honden en twee keer onderuit getrokken te zijn door Loki zijn er nauwelijks vermeldenswaardige feiten. Die hond is zo sterk aan het worden dat je er bijna een slee aan zou hangen. Op het vlakke gaat het allemaal wel maar op een dalend pad met losse stenen wordt het toch wel een beetje link. Alles loopt gelukkig goed af. Thuis borrelen we nog wat en springt Loki over de bank zo van de veranda af maar ook dat gaat zonder gebroken poten. We pakken alles netjes in en zijn klaar voor de reis naar italië.