Tutto va Bene

door Jan Aartsen | woensdag, 24juli, 2024 | Zomer 2024

Je hebt soms een uitspraak die prima bij je stemming past en de titel is er zo een. Wat moet ik nog zeggen? De berichten beginnen op elkaar te lijken. We zitten in een regio die we kennen met highlights die we gezien hebben en een geweldig klimaat. Max 25 C° met een heerlijk zonnetje. Dit is nu de vijfde keer dat we in de regio zijn en daarom weten we wat we willen. Strand, jacuzzi, restaurant en een bar. Wat heeft een mens meer nodig, niks moet en alles mag. We leven het leventje van een god in Frankrijk. Staan pas rond 08:00 uur op, IK haal vers brood op de hoek en we lopen een rondje met de hondjes. Dan rommelen we de dag door met een bezoekje aan een stad of surfen (jongens) en/of strandbezoek, bubbelen in het bubbelbad en lezen. Dit alles om net genoeg trek op te bouwen om s’ avonds lekker te BBQ’en of uit eten te gaan. De dag sluiten we af met een loopje naar het strand om de zon onder te blaffen en een potje Risk of een filmpje. Zelfs een goed gesprek in de schemer met een kaarsje en een biertje is mogelijk.

Onze gastheer voorziet ons van verse eieren en groenten uit eigen tuin dus we leven nog gezond ook. Afgezien van de hoeveelheid wijn en bier dan. Barbara gaat zelfs hardlopen in de ochtend terwijl ik haar volg op de fiets en met gepaste termen stimuleer om sneller en langer te rennen. Zelf doe ik wat zielig met een knieblessure die ik in Normandie heb opgelopen door met teveel gewicht te snel van een heuvel naar beneden te willen rennen. Nu knakt hij en zit er vocht in de knie. 60 plus zullen we maar zeggen. Althans dat is wat ik meerdere keren per dag moet horen van mijn jongens dus het zal wel zo zijn.

Al met al hebben we het prima naar onze zin. De mannen volgen een eigen programma en gunnen ons ook wel eens een dagje voor onszelf door de zorg voor de harige kinderen op zich te nemen. Terwijl ik dit schrijf is Joshua vanuit Tsjechië onderweg naar Uitgeest en ook wij zijn bezig om onze laatste dagen hier in te delen met de vele dingen die we nog willen en de weinige die we moeten. Zaterdag gaan we vroeg op pad richting huis en gaan die wedstrijd tegen de jongens zeker verliezen. Ik verheug me nu al op de tolpoortjes waar we zonder enige vertraging doorheen kunnen piepen met de nieuwe tolbadge.

Longeville-sur-Mer

door Jan Aartsen | dinsdag, 16juli, 2024 | Zomer 2024

Het is grappig om te merken dat de honden het aanvoelen wanneer we weer gaan vertrekken. Ze worden wat rusteloos en volgen ons overal door het huis. Als de bench van Loki wordt ingeklapt helpt hij altijd een handje mee door zenuwachtig tegen je aan te springen. Zodra de klep van de auto opengaat zitten de heren op hun plek zodat we ze vooral niet kunnen vergeten mee te nemen.

Het is maar een paar uur rijden en we moeten ons best doen om niet te vroeg te zijn. Ondertussen volgen we de jongens die vanuit Nederland vertrokken zijn en die gaan als een speer. Joshua is een paar dagen heer en meester van het kasteel thuis.

Aangekomen gaan we eerst boodschappen doen en dan het huis zoeken. We worden zeer vriendelijk ontvangen door de eigenaar die ons alles in detail uitlegt. Hij heeft zelfs een schaal met zelf gekweekte courgette en sla voor ons neergezet. Ook enkele met poep besmeurde biologische eieren en een lokaal broodje. Erg lief allemaal maar we snappen al snel dat glazen zijn om uit te drinken en borden om van te eten. De uitleg van de Jacuzzi is wel welkom maar ook weer complex dus die blijft gewoon aanstaan tijdens het verblijf.

De mannen zijn voor het eten thuis en het voelt altijd goed als we weer samen zijn. De volgende dag is het fietsen huren voor de mannen zodat ze hun eigen agenda kunnen volgen. Die leidt in eerste instantie dwars door het bos over zandpaden terug naar huis. Leve Google Maps. (maar niet heus). Zondag kijken Barbara en ik de Finale van het EK op een Mega groot scherm en een beamer terwijl de jongens naar een feest in Longeville gaan. De gemiddelde leeftijd van de vrouwelijke bezoekers was precies 24 maar bestond uit een cohort van 08-12 jaar en een cohort van 55-80 jaar. Kortom het bier met wort en patat was goedkoop zal ik maar zeggen.

Zo scharrelen we door de dagen heen. De mannen zijn een paar uurtjes op het strand geweest en wij lopen met de honden een rondje en hebben zelfs een beetje hardgelopen. Het weer is geweldig. Niet te warm met een zonnetje.

Brood halen we op 50 meter van het huisje op de hoek. Alles staat hier mooi in bloei en het is nog niet zo dor en droog als in augustus. Al die schoonheid en warmte wordt onze Rakas wel eens teveel en die heeft dan geen zin om te gaan lopen en blijft gewoon voor de deur liggen. Het is ook geen hondenweer hier. Een paar huizen verderop ligt een prachtige Wooly Husky de hele dag op of onder een bankje in de voortuin. Die is zo depressief dat ze niet eens opkijkt als we voorbijlopen. De honden drinken hier met gemak 5 liter water in ruim een dag weg.

Normandië

door Jan Aartsen | maandag, 15juli, 2024 | Zomer 2024

Het moest er ooit van komen. Dit jaar reizen Barbara en ik voor het eerst alleen naar onze vakantiebestemming. Gelukkig wel met de harige kinderen achter een veilig hekje achter in de auto. Nu overdrijf ik wel een beetje want Jan en Benjamin reizen ons over een paar dagen na en we treffen elkaar in Longeville-sur-Mer. Joshua gaat dit jaar met vrienden naar Tsjechië dus die zien we wel weer in Nederland over ruim twee weken.

We rijden op een woensdag en zijn gewapend met een tolbadge, een milieusticker en een plan om Parijs te mijden. Geen zin in files en ander gedoe. Om die reden de reis in tweeën gehakt en de eerste stop is twee dagen Normandië. Dan is het nog maar een paar uur naar de eindbestemming. Het plan pakt uit zoals verwacht en we rijden probleemloos door alle landen en tolhokjes. Het is komisch om te ervaren dat fransen die achter ons rijden het niet vertrouwen dat we het tolpoortje met de T kiezen waar je niet kan betalen met kaart of contacten. Die domme Hollander denkt natuurlijk handig te zijn en de rij te mijden maar straks staat die sukkel voor de slagboom en moet hij achteruit. Sommigen wachten op gepaste afstand om te zien of het goed gaat en anderen kiezen op het laatst toch maar een ander laantje.

Met een ingehouden demonisch lach geniet ik van het het eerste piepje als de badge wordt gelezen en het licht op groen springt. Dit hadden we al veel eerder moeten doen. Zoals ik al zei is de eerste bestemming een herenhuis van rond 1900 met een tuin van 3000 m2 in het binnenland van Normandië. Toeristen zie je hier nauwelijks en de omgeving is super rustig. De honden vinden het geweldig. Na een dag achterin de auto rennen ze luid blaffend de hele tuin door. Er zit een andere hond aan de overkant van de straat die vrolijk meedoet met het gehuil en geblaf maar de jongens hebben daar geen last van en negeren het. Het huis zelf is, bijzonder. Kijk zelf maar.

Het doe het jezelf gehalte van de originele bewoner vind je overal terug en alles is zonder smaak en budget ingericht. Douchen doe je in een half bad met een douchekop zonder stang en vergt dus wat gegoochel. Het huis is voor 7 personen maar met de geboden faciliteiten gaat dat echt sanitaire problemen geven. Gelukkig zijn we met zijn tweeën en na 1 nacht op een rudimentair spijkerbed te hebben geslapen hebben we daarna een andere kamer met betere bedden in gebruik genomen om de wervels weer enigszins op hun normale plaats te hebben bij het ontwaken.

s’ Avonds met kunst en vliegwerk Nederland 1 op de franse TV weten te toveren om de ondergang van het Nederlands elftal te beleven. Na de eerste teleurstelling weggeslikt te hebben moet je toch concluderen dat een finaleplaats met dit team ook niet echt terecht zou zijn. Ze hebben het naar vermogen goed gedaan maar een kampioensteam is het niet. De donderdag doen we het rustig aan. We doen een mooi loopje in een plaatsje tegen het bos aan met een slinger door het bos heen. Het mooiste moment is als we door een tunnel van loof lopen en een grote roofvogel met een slang in zijn klauwen ons tegemoet vliegt en een paar meter boven onze hoofden klapwiekend zijn buit veilig stelt. Gelukkig laat hij het niet vallen. De dag erna gaat er ook een slang van meer dan een meter voor mijn auto de weg over maar voordat ik met telefoon gewapend uit de auto sprong was hij natuurlijk allang verdwenen alleen zijn staart heb ik op het laatste frame van een filmpje. Vrijdag hebben we zelfs aan de conditie gewerkt door in de omgeving een rondje te gaan hardlopen. Jammer dat we bij het uitzetten van het rondje de hoogtemeters niet hebben meegenomen wamt die maakten het een ware intervaltraining. Zaterdag ingepakt en op weg naar Longeville-sur-Mer. Heerlijk tot rust gekomen en voor de honden geweldig maar we boeken dat hok niet een tweede keer.