Madeira

Het is alweer de derde keer dat Barbara en ik voor een kleine week zonder zorgen voor honden en kinderen op vakantie gaan. Die laten we gewoon achter en dat blijkt ook prima te kunnen. Het is Mei 2024 en we gaan op aanraden van Peter (die wel vaker goede tips heeft) naar Madeira, het bloemeneiland. Midden in de oceaan met een mild klimaat maar wel met een “natte” en een “droge” kant. Dat blijkt goed uit te pakken voor het uitzoeken van een wandeling maar daarover later meer.

We hebben een goede vlucht ondanks de rare man in het vliegtuig die de hele tijd aan zijn vingers zat te peuteren. Dat er nog vlees aan zijn botjes zit mag een wonder heten. Wel een kwartier vertraging (niet door de rare man). Aangekomen zouden we opgehaald moeten worden door een busje van ons autoverhuurbedrijf  en dat klopt ook. Wel moest ik eerst alle andere busjes checken maar die van ons kwam keurig na een kwartier op de afgesproken plaats. Terwijl we naar de verhuur rijden checkt Barbara nog even de recencies. Op zich niet erg zinvol aangezien we al in het busje zitten maar het is altijd goed voor nog wat extra spanning voor wat bij aankomst een Shady autoverhuur blijkt. Wat norse ongure typjes vragen al je papieren en maken overal kopieën van terwijl we weten dat dat niet slim is. De auto heeft al schade en er wordt ons geadviseerd om vooral foto’s en filmpjes te maken om discussie achteraf te voorkomen. Vervolgens blijkt er een borg en een eigen risico van 5000 euro te zijn die voor 250 euro afgekocht kan worden naar 1000 euro. Leuk geprobeerd denk ik maar dat gaan we natuurlijk niet doen. Zoek het uit.

Barbara ziet op dit punt al witjes rond de neus en rijdt de hele week met me mee in het verkeer en wijst de beste parkeerplekjes aan waar niemand naast je kan staan.  De auto is een pittige Lexus automaat en ik vermaak me kostelijk op de bochtige bergweggetjes met afgronden en vallend gesteente. Gelukkig weten we zonder kleerscheuren de auto op de dag van de terugvlucht in te leveren en kijkt een andere ongure man met een ochtendhumeur nauwelijks naar de auto en rijdt ons keurig op tijd naar het vliegveld. De reservering van 5000 euro borg blijkt meteen geannuleerd voordat we op het vliegveld uit zijn busje stappen. Zucht.

Ondertussen vergeet ik bijna te vertellen dat Madeira een geweldig eiland is. We hebben een hotel in Funchal aan de droge kant en de stad biedt tal van leuke restaurantjes. We eten die avond van een hete steen waarop je je eigen vlees mag bakken en zweten ons later de berg weer op naar het hotel. Gelukkig heeft de kamer airco.

Die mazzel hebben twee honden niet die de hele dag in een tuintje liggen en waarschijnlijk van de tuinman zijn. De arme dieren zoeken de schaduwplekjes op maar zelfs daar zijn ze meer dood dan levend. Wij kunnen gelukkig nog naar de Honesty Bar in het hotel. Dat is wel een uitdaging voor een Hollander want het is de bedoeling dat je je eigen drankjes pakt en eerlijk opschrijft wat je gebruikt. Dat briefje kan je dan bij de receptie inleveren en verschijnt dan op je eindafrekening. We laten ons van onze beste kant zien en de prijzen zijn er ook niet naar om van het hotel te stelen en ons tot een crimineel niveau te verlagen.

Het ontbijt wordt geserveerd op het terras en is onvergetelijk (en blijkt dat elke dag weer te zijn). Heerlijk. Na het eerste dagje in Funchal gaan we de tweede dag naar de noordkant van het eiland. Prachtige rit door de bergen naar een rotsformatie in zee. Bij een uitzichtpunt met souvenierwinkel een paar ijskast magneten gekocht. Door naar het oerbos  Fanal op hoogte en daar een mooie wandeling gemaakt. Terug naar huis en in de avond een bijzonder diner gehad voor €51 inc wijn. Mijn vraag om het menu (die in helder engels gesteld werd) gaf een verwarrende reactie bij onze gastheer. Hij draaide met zijn ogen en sprak de gevleugelde woorden: “Do you like Fish or do you like meat?” en wil je wat zoets toe. Na de keuze vis komt een kistje met duidelijk dode vis maar wel vers als we de heldere ogen van de ober mogen geloven. Het gerecht wordt prachtig versierd met bloemen opgediend. Tussendoor komt de beste man met allerlei hapjes waar we niet om gevraagd hebben en biedt die plagerig aan door net als je de lekkernij wil pakken het weer snel terug te trekken en aan de ander te presenteren. Raar mannetje maar we hebben een topavond.

Derde dag met de kabelbaan naar de tropische tuinen die hoger in de stad liggen en natuurlijk niet in zo’n raar sleetje naar beneden laten vervoeren door twee Alkmaarse kaasdragers. (daar leken ze op). Vroeger werd daar vracht mee van hoog op de berg naar de stad gebracht maar nu stoppen ze mensen in die bakjes die zich voor veel geld kirrend naar beneden laten glijden terwijl twee man hun best doen om al die kilo’s vlees niet uit de bocht te laten vliegen. Mij niet gezien.

Ook memorabel is de wandeling langs de Lavadas. Zoals ik al eerder zei is de noordkant nat en wordt het bergwater via eeuwenoude aangelegde kanalen naar het zuiden gebracht en omdat ze door mensen zijn aangelegd loopt er altijd een pad langs zo’n kanaal. Het grote voordeel is dat je ondanks dat je in de bergen bent niet omhoog en omlaag hoeft te lopen voor prachtige uitzichten. 

Al met al is Madeira een geweldig vakantieland en als de start- en landingsbaan van het vliegveld niet zo focking kort zou zijn komen we vast nog een keer terug.